Raceverslag Zaterdag 5 juli 2014 Loja Leuk om hier weer in Malaga terug te zijn. We waren hier al in maart van dit jaar om de route te verkennen. We zijn net van het vliegveld opgehaald door Eric en Michelle (de organisatoren) met 3 andere lopers. Het is best gezellig in de auto. We kletsen met elkaar en zo verloopt de reis snel. Het was al gezegd en het hotel is inderdaad twee sterren maar aanmerkelijk beter dan je mag verwachten. Daarnaast zijn de mensen heel erg aardig en de prijzen goed. “it could use some Ikea” zei Michelle al en dat zijn we met haar eens. We pakken uit en pakken om. Zo hebben we drie pakketjes: de uitrusting om te dragen, de tas om mee te nemen en de koffer om achter te laten. We doen inkopen bij drie winkels en we kopen veel. We moeten niet alleen vandaag eten maar ook morgen. Het is buiten warm. Tjonge jonge, wat is het warm. Goed dat we nu hier zijn. Dan kunnen we nog even wennen. We eten in de zithoek op de gang en gaan daarna registreren bij Michelle. Dat registreren stelt niet veel voor. Leuk is dat ze echt een goodiebag hebben gemaakt met allerlei toeristische en gesponsorde dingen. Heel slim is de grote print van de dagelijkse route en de kaarten van de plaatsjes waar we bivak hebben. Zo ook van Loja waar we nu zijn. Heel erg goed over nagedacht! We drinken koffie en ontmoeten nog meer lopers. Allemaal aardige mensen en we hebben een leuk gesprek met elkaar. De MdS valt veelvuldig. Is toch een beetje de norm onder de ultralopers. We rusten wat op de kamer en gaan dan wandelen naar het dorp. Goed om dit te doen, want we moeten echt wennen aan de warmte. Het is dan al na 5 uur, maar de winkels zijn en blijven dicht. Toch raar. Je zou verwachten dat ze open zouden gaan na de siësta. Is niet zo. Nou ja, dan maar terug. Op de kamer wat eten, hangen, rusten, slapen, tv kijken en dan aan tafel. We hebben twee grote tafels en daar wordt de maaltijd geserveerd. Die is echt goed. Vier gangen en dat is meer dan een mens had durven hopen. Weer iets waardoor het hotel meer waard is dan de twee sterren die zij heeft. Het tempo van de maaltijd is goed en voor we het weten staan we weer buiten met koffie in onze hand. We spreken nog meer mensen waarbij we erg onder de indruk zijn van Charlie, een jongen die met het grootste gemak idioot lange afstanden loopt en zo ook een marathon loopt in 2:45. We gaan op de kamer voetbal kijken (WK 2014 Brazilië). Mooi niet. Wat we ook doen geen voetbal te vinden. Wel achter een betaalzender. De volgende dag zien we dat Nederland wint via strafschoppen van Costa Rica. We gaan slapen en het wordt een onrustige nacht. Het is warm, we slapen licht en we komen niet tot rust. Zondag 6 juli 2014 Loja Opstaan, douchen en aan het ontbijt. Dat is helemaal prima. Er is voldoende en de variatie is goed. We spreken de andere deelnemers en na het ontbijt doet iedereen zijn eigen ding. Wij gaan wandelen naar het stadje. We bezoeken het fort (waar feitelijk niets van over is) en doen de lange weg terug. Loja biedt eigenlijk niets toeristisch, maar voor zo’n dag als vandaag is het helemaal prima. Op advies huren we nog een tweede tent. Die gaan we voor onze bagage gebruiken zodat we meer ruimte hebben om te slapen. Goede tip. We drinken koffie en gaan naar de kamer. Daar zijn we een uur druk met het ompakken van alles dat mee moet. Dat is best een klus, maar uiteindelijk zit alles in tassen, in de rugzak en in de koffer. We gebruiken de lunch op de kamer en rusten, we kijken tv en gaan dan weer eten. Het moment dat we de briefing gaan krijgen nadert en dan is het echt gedaan met de rust. De briefing duurt een half uurtje. Dan hebben we al buiten gewandeld en gerend en weer een praatje met de andere deelnemers gemaakt. De briefing is best leerzaam. Veel weten we al, maar het is goed dat er aan de bekende zaken aandacht wordt gegeven. De race is nog luxer dan gedacht. We kunnen zelfs morgenavond mee eten. De kok (in het restaurant bij het ZWEMBAD!) maakt een speciale maaltijd. Wij houden het voorlopig bij ons gedroogde voedsel en dan zien we de avond zelf wel wat we doen. Kunnen we in elk geval kiezen. We zijn in totaal met 22 lopers. Dat is niet veel maar voor ons erg leuk want we spreken daardoor iedereen. Het eten vanavond is alweer goed en het tempo prima. Na het eten een koffie en dan naar de kamer waar we nog wat lezen, de laatste spullen inpakken en dan gaan slapen. Het is mooi geweest. Laten we maar beginnen. Maandag 7 juli 2014 Loja – Alhama de Granada (39 km) Wakker worden, scheren, douchen en ontbijten. We hebben om 09.15 de briefing en die is kort en krachtig: “mooie route, volg de roze linten”. De burgemeester lost om 09.45 het startschot en dan zijn we weg. Onder politiebegeleiding het dorp uit. Zo zijn we zeker de hoofdattractie hier. De eerste 11 km gaat bergop en dat hebben we geweten. Tjonge jonge. Het is hangen aan onze stokken. We hebben het beiden niet gemakkelijk en Karen had al een geblesseerde enkel. Die enkel krijgt hier flinke klappen. Volgens mij had ik allang opgegeven, maar zij zet door. Ook al duurt een kilometer 18 minuten. Ook na 7 km (als we de dokter treffen) geeft ze niet op. Na een uur of twee zijn we boven en hebben dan het eerste controlepunt bij Adriaan. We eten en drinken en gaan meteen door. Lekker weer samen op pad en dat doet me goed. De volgende 10 km is bergaf en we doen dat heel snel. Tjonge jonge, we gaan er overheen. We maken filmpjes en foto’s en we genieten ervan. Bij de volgende CP weer wat eten en drinken en meteen weer door. Ook weer niet verstandig want we hadden beter wat rust kunnen nemen, maar we doen het wel. Snel zijn we bij de volgende CP en de warmte is dan al flink toegenomen. Van een mooi briesje en lekkere temperatuur vanmorgen, naar serieuze warmte zonder wind. Bij 31 km nog een CP en dan is het gedaan. We eten pruimen en drinken cola. Het helpt om de moed erin te houden. Dat is ook nodig, want bij KM 35 zijn we het zat. Het is dan wel gedaan voor de eerste dag en dan moeten we nog 3 km. Uiteindelijk zien we het dorp. Steve helpt ons de weg te vinden en dan komen we samen aan. Met applaus komen we de finish over en dat doet ons goed. De dokter helpt jou meteen en je krijgt ijs op de enkel. Daarna de tent inrichten (in de sporthal), douchen in het zwembad (koud water) en dan wat eten. Er is om half zeven een briefing. De mannelijke en vrouwelijke dag winnaars krijgen een prijs en er is een loterij. Wie wint de flessen wijn? Ik! Wat ongelooflijk leuk. Heel erg blij mee. We eten met alle anderen en gaan tegen negen uur van tafel. Daarna de tent nog wat inrichten, de detective afkijken en om kwart voor tien is het klaar. We gaan proberen te slapen. Dinsdag 8 juli 2014 Alhama de Granada – Jatar (48km) We staan op en pakken onze spullen in. Het is even wennen en zoeken naar ritme. Oké, het is wel lekker luxe kamperen, want het is en blijft slapen in een sporthal. Iedereen is bijtijds wakker. We frissen op en ontbijten. We eten een gevriesdroogd ontbijt en het smaakt redelijk. Ideaal zal het nooit worden, maar we eten ook niet met lange tanden (dat komt nog) Voor we het goed en wel in de gaten hebben is het tijd om te starten. Dag 2 is de zwaarste dag in de wedstrijd en het toeval wil dat wij een deel van deze route al hebben gelopen tijdens onze trainingsweek in maart. De burgemeester schiet ons weg en Erik begeleidt ons naar het ravijn waarlangs we lopen. Het ziet er prachtig uit dit ravijn in Alhama de Granada. Echt een aanrader. Karen doet het goed. We lopen samen hard berg af en waar we kunnen ook berg op. Waar het niet kan of het echt te onzeker is hoe lang de heuvel zal aanhouden, wandelen we berg op. Het tempo is goed. We halen niemand in, maar halen Daniel bij en lopen een tijdje samen met hem, wisselend wie op kop gaat. We passeren checkpoint 1 en dat was het oorspronkelijke punt waar Karen zou uitstappen. Dat doet ze niet, want het gaat erg goed. Dat is natuurlijk fantastisch en zo rennen we samen naar checkpoint twee. Het is heel erg warm. Ik ben nog volledig in het lang en dat ging mij in de MdS goed af. Hier heb ik er flinke twijfel over. Later horen we dat het ruim boven de 35 graden is en we hebben nog geen tijd gehad te wennen aan de warmte. Maar eens zien hoe dat zal gaan de rest van de week. Bij checkpoint 2 stapt Karen uit. Dat is een verstandig besluit omdat we weten hoe de reis vanaf hier verder zal gaan. Karen gaat naar checkpoint 4 en ik ren door. Heb er zin in. Ik vind het wel heel erg vervelend dat zij achterblijft. Samen lopen is heel veel leuker. De eerste kilometer gaat me goed af. Ik haal Galina in en dat ook nog in een behoorlijk tempoverschil. Dan gaat het stijl omhoog en merk ik dat ik last van mijn maag krijg. Alle energie loopt uit mij weg en zit mijn eten hoog in mijn keel. Ik moet vanaf dat moment om de kilometer stoppen. Dit is geen goed teken. Ik passeer het punt waar we in maart zijn omgekeerd. Het is nu aanmerkelijk warmer dan toen en ik wens mijzelf de koelte van destijds toe. Voorbij ons keerpunt wordt het alleen maar erger. Dit is niet gewoon. Ik weet dat er in deze route stukken zijn me 25% hellingspercentage en dat moet hier zijn. Wat een gekkigheid. Ik stop bergop om de paar honderd meter. Ik moet dan even zitten om op krachten te komen en dan gaat het wel weer. Vanaf kilometer 27 gaat het weer bergaf en kom ik op adem. Bij checkpoint 3 zie ik Anna (verdwaald), Kristy (verdwaald) en Mike (uitgeput en al een uur op adem aan het komen). Ik drink en eet bij Adriaan en voel me gesloopt. Ik krijg de misselijkheid niet weg. Ik kan me nog wel er toe zetten om bergaf te rennen en doe dat lang. Ik ga blijkbaar ook langzaam want ik word door Anna en Mike ingehaald en dat geeft geen goed gevoel. Bij checkpoint 4 wacht Karen. Het doet me goed haar weer te zien en zij heeft volgens mij een erg leuke tijd gehad. Samen lopen we de laatste 6 kilometer die vooral bergop zijn. Wat een ellende. Ook nu moet ik zeer regelmatig stoppen. Gelukkig is ze geduldig en zo komen we samen aan. Hand in hand en ik ben trots om samen met haar te finishen. Het is een prima camping. Er loopt een beek doorheen waar ik in ga zitten om mijn spieren te laten herstellen. We richten de tent in en zijn boos omdat wij twee tenten hebben gehuurd zodat we in een grote tent kunnen slapen en in een kleine tent onze bagage kunnen doen. Nu hebben we twee kleine tenten en dat is echt balen. Dit beetje comfort moet ons gegund zijn en was ons toegezegd. Er is een briefing en een prijsuitreiking. Daarna gaan veel mensen eten in het dorp en blijven wij achter. We eten een gevriesdroogde maaltijd. Het smaakt ons beiden niet. Ik moet mijzelf echt dwingen om te eten zo misselijk ben ik. We eten samen met Frank en we praten over thuis, Frankrijk en Nederland. Dat is een van de leuke dingen aan zo’n kleine groep. Je spreekt mensen ook echt. Na het eten is het bedtijd en rond half tien gaat het licht uit. Het was een helse dag. Maar eens zien hoe het morgen gaat. Woensdag 9 juli 2014 Jatar – Jayena (39 km) Het is dag drie. We worden wakker na een heel lastige en erg korte nacht. We hebben heel slecht geslapen. Niet alleen een heel kleine tent, maar ook nog eens een mug in de tent en het kreng heeft flink gestoken. Opstaan en opfrissen. Daarna ontbijten. Weer gevriesdroogd eten. Het smaakt ons beiden niet. Inpakken en op naar de start. Vandaag wacht 39 kilometer op ons en het wordt een zware dag is de voorspelling. Om 09.00 gaan we op pad. Ook nu krijgen we begeleiding het dorp uit en ook vandaag valt de groep snel uiteen. Het dorp uit en de bergen in. Het gaat meteen bergop. Een deel volgens de route en daarna een geheel nieuwe weg. Het gaat best goed, maar Karen heeft al vroeg last van haar enkel. Ze zegt er niet veel over, maar als ik er naar vraag, dan geeft ze het wel aan. Het is ook nog eens afschuwelijk heet. Vandaag gaan we boven de 40 graden. We tikken de checkpoints weg. We zijn niet de laatsten, maar worden na checkpoint 3 wel door de laatsten ingehaald. Het pad is nogal “ technisch”. Ik vind het onverantwoord als Karen hier blijft lopen. Daar denkt zij heel anders over, maar het tempo gaat zo omlaag dat ik veel te bang ben dat ze iets stuk loopt. Gelukkig stopt ze na 33 kilometer. We gaan bellen en krijgen heel even contact en daarna niet meer. Per toeval komen we Erik tegen. Hij is de lintjes aan het ophalen en neemt haar nu ook mee. Ik moet er dan nog zes en werk ze snel af. Het venijn zit ‘m ook hier in de staart. De laatste kilometer is over een zeer risicovol pad naar de camping toe. Dit is niet een heel goed idee als je heel moe bent. Steve heeft mij dan al opgehaald en dat doet me goed en bij de finish tref ik karen. We hebben het er samen moeilijk mee. Het vaste patroon pakken we weer op. Weer de tent inrichten, briefing en dan vanavond samen eten. De kok heeft paella gemaakt en die zou ons goed moeten smaken samen met een eerste biertje. Het is goed gemaakt, maar het smaakt niet. Ik ben te misselijk. Ik zit echt op mijn reserve energieniveau en daar baal ik enorm van. We eten aan een leuke tafel en er wordt gezellig gekletst. De sfeer is echt fantastisch. Bedenk nog maar eens een evenement waar je dit vindt. Moe gaan we slapen. We hebben vandaag mooi samen 33 kilometer gelopen en ondanks alle gedoe ben ik nog in de race. Donderdag 9 juli Jayena - Alhama de Granada (67 km) Vandaag de dag van de lange etappe. We staan beiden moe op. We frissen op en eten wat, maar het gaat bij ons beiden niet van harte. Het wil maar niet echt lukken om goed te eten. Karen haar enkel is verrassend goed aan het herstellen ondanks de belasting die het moet ondergaan. Ik ben doorlopend misselijk en wil niet eten. Om half negen gaat onze groep op pad. Karen loopt tot checkpoint twee en ik de gehele route. Karen heeft dan al aangegeven dat ik mijn eigen race moet lopen omdat ik het anders niet haal om 12 uur later binnen te zijn. Eric neemt ons mee en het gaat meteen hard van start. Ik kan aardig meekomen met de groep. Ik heb me voorgenomen pas na 15 kilometer te worden ingehaald door Charlie en Sonja als zij om negen uur vertrekken in de snelle groep. Tot checkpoint 1 is het parcours zeer technisch. Ik vraag me serieus af hoe Karen dit moet doen met een geblesseerde enkel. Daarbij heeft ze ook nog het plan om door te lopen naar CP2. Ik heb er een hard hoofd in. Het gaat best goed de eerste kilometers. Daarentegen merk ik dat heuvel af prima gaat (beetje spierpijn, maar dat is het dan ook) en heuvel op heel zwaar is (en meteen slaat de misselijkheid toe). Zodra ik misselijk word ben ik ook alle energie kwijt. Bij CP1 moet ik zitten met een handdoek rond het hoofd. Geen idee hoe dit verder moet de komende 55 kilometer. We gaan het zien. Het is dan al flink warm en dan is het nog niet eens een uur of 10. Het eerste deel naar CP2 gaat over de verharde weg en daarna gaan we naar de rivier. Ik ben dan na 13 km door Charlie ingehaald, op ruime afstand door Sonja gevolgd. Ik kan er alleen maar met veel respect naar kijken. Het gaat me zwaar af. Het patroon is hetzelfde. Heuvel af prima. Heuvel op is sleuren. Het tempo gaat omlaag en ik moet steeds vaker rusten. Na drie dagen weinig eten is de energie eruit. Ik word door Anna ingehaald en we praten wat. Zij heeft het ook zwaar maar gaat wel goed door. Ik ben dan al ingehaald door het merendeel van de snelle groep zoals Frank, Steve en Andy. Die laatste twee zitten in een “treintje” met Brandon en George en dat ziet er fantastisch uit. Na een kilometer of 18 besluit ik dat ik het vandaag niet ga redden. Van CP3 naar CP4 is het heel zwaar en in mijn huidige tempo zit ik net op de ondergrens. Ik ga de “cutoff times” niet halen, nog afgezien van het feit of mijn lichaam het wel zal volhouden. Na 23 kilometer ben ik bij CP2. Anna gaat dan net weg en Andy ontvangt mij. Hij is gestopt! Wat is dit nu. Hij ging zo fantastisch. Hij geeft aan helemaal leeg te zijn. De energie is op en moest wel uitstappen. Ik ben er heel erg verbaast over en begrijp het niet goed. Ik ben dus de laatste en na mij heffen we het CP op. Met Andy stap ik in de auto en we worden naar het eindpunt gebracht. Ik ben blij dat ik even kan zitten maar realiseer me heel erg goed dat het over is. Ik krijg een DNF en daar baal ik enorm van. Ik ben er droevig van. Bij het restaurant worden we ontvangen door Michelle. Zij regelt onze tassen zodat we hier kunnen douchen. Eerst maar eens eten. We lenen geld en nemen een biertje (ruim voor 12.00 uur). Daarna nog een en dan maar een kop thee. Elke keer zitten er tapas bij en dat is erg lekker. Het grootste genot is nog wel dat we in de koelte van het restaurant kunenn zitten. Daar knap je meteen van op. We douchen en wachten tot 3 uur op Karen. Ik heb dan al gehoord dat zij er bij CP1 is uitgestapt en dat is een heel verstandige keuze. Doorlopen was onverantwoord geweest. Later blijkt dat ze bij CP4 is gaan assisteren. Goed idee. Ben blij dat ik dat niet heb gedaan. Het was namelijk erg prettig om een paar uur te hebben om bij te komen van de afgelopen dagen. Daarbij kan ik hier wat eten dat me goed doet en komt mijn maag een beetje tot rust. We liggen bij het zwembad en er druppelen steeds meer lopers binnen. Wij begroeten ze hartelijk en ook vandaag is Charlie de winnaar. De meer er aankomen, de droeviger ik word. Ik ben tenslotte geen finisher. En je weet hoe dat gaat. De langer het geleden is dat je bent uitgestapt, de meer je je afvraagt of je daar wel goed aan hebt gedaan. Uiteindelijk komt Karen ook aan en daar ben ik blij mee. We kletsen en liggen op het gras. We praten met alle finishers en beleven zo een beetje van al hun avonturen. Aan tafel. Het is laat. We eten en drinken en we hebben de prijsuitreiking. Daarna worden we naar de camping gebracht. Het is tijd om te gaan slapen. We zijn heel erg moe en morgen wacht ons 37 km. Het was een bijzondere dag. Ik weet dat ik een verstandig besluit heb genomen uit te stappen, maar tjonge jonge, wat baal ik ervan. Vrijdag 10 juli 2014 Alhama de Granada – Loja (38 km) Het is de laatste dag en we hebben ons voorgenomen de gehele dag samen te blijven. We hebben 37 km voor de boeg en vandaag bevat weinig extremiteiten. Dat hebben we eerder gehoord, dus we nemen ons voor om het maar te ervaren als het komt. We beginnen vandaag ook om half negen zodat we allemaal redelijk bijtijds aankomen. We lopen hard daar waar we kunnen en dat is op best veel plaatsen. Bergop gebruiken we onze stokken en wandelen. Ik voel me iets beter dan gisteren, maar de energie is echt weg. Ik hoef dan wel niet meer te stoppen om te rusten, maar ik ben nog niet op mijn normale energieniveau. De route is helemaal prima. Eerst door Alhama de Granada en dan de landerijen in. Zo is vandaag CP1 dat wat op dag 2 CP4 was. We horen daar dat Roxanne het heel erg moeilijk heeft. Dat was al te merken toen we haar inhaalden in het dorp. Ze was toen al in haar “own place”. Wij hobbelen door en we hebben het warm. Lange afdalingen wisselen lange bergop op wandelingen af. Gedurende vrijwel de gehele dag worden we door de snelle lopers ingehaald maar het grootste deel van de dag hebben we Anna en Kirsty voor ons. Vooral de laatste is helemaal op. Maar ja, opgeven op de laatste dag, dat doe je niet. Na een kilometer of 25 vinden we het eigenlijk wel mooi geweest. Daarentegen weten we dat de laatste 7 km over asfalt gaat enne…het is de laatste dag. We lopen dus stevig door naar het laatste CP op 30 kilometer en gaan dan het laatste stuk op. Daar waar een fontein of een pomp is, leg ik mijn petje in het water. Heerlijk die koelte. Volgende wedstrijd ga ik niet meer in het lang. Hoe dan wel, dat weet ik nog niet. We lopen door dorpjes en olijfboomgaarden. We gaan onder de snelweg door en daar zien we dat het nog 2 kilometer is. Zo blijkt maar weer dat ook vandaag de afstand niet klopt. Het is niet 37 maar 38 kilometer. De finish is in zicht en we komen hand in hand aan. Daarna krijgen we felicitaties en worden gefotografeerd. Ik ben enorm trots op Karen. Ze heeft toch maar mooi meer dan 150 kilometer gelopen en dat met een geblesseerde enkel en bij deze hitte. Daarnaast hebben we het vooral samen gedaan en dat maakt mij heel erg trots. Nu zijn we vooral opgelucht dat het gedaan is. Het was een prachtige race. We eten en drinken. We douchen en slapen. We pakken uit en in. We wassen en schrobben. We poetsen en scheren. Daarna nog wat inkopen doen en dan op naar het galadiner. De prijsuitreiking is zoals dat gaat in zuidelijke landen. Veel notabelen, veel tekst en mooie woorden voor de notabelen, veel ceremonieel voor de notabelen en voor hen de gelegenheid de grote prijzen uit te reiken. Charlie is eerste op een minuut of 7 gevolgd door Sonja en dan een wat groter gat naar Frank. Het galadiner is goed. We eten goed en praten met verschillende mensen. Vooral met Steve en Andy is het erg leuk. Na het diner drinken we met Andy, Steve en Sonja. Het is een erg leuke avond. Parallel daaraan proberen we te regelen dat we morgen niet om zes uur maar later weg moeten. Dat lukt. We vertrekken rond een uur of half negen; het einde van een mooie week. Op zaterdag 19 juli heb ik mij voor de Al Andalus 2015 ingeschreven want I´ve got some unfinished business to do !!!! Ik heb geen dagboek bijgehouden maar liet elke dag wel iets van mij horen. Hieronder mijn dagelijkse berichten. zondag 4 juli 2015 16:00 uur – per telefoon De temperatuur is 53 graden in de zon. In de schaduw 44 graden. Ik loop buiten op blote voeten, maar dat is eigenlijk niet te doen. Het asfalt plakt aan je voeten.Er zijn 70 deelnemers dit jaar. Best een flinke groep voor dit evenement. De "gehele wereld" is er. Inmiddels heb ik mijn keuring achter de rug en dat is goed gegaan De rest van de dag de andere deelnemers leren kennen, een beetje luieren en mijn spullen voor de wedstrijd nog een keer controleren. maandag 5 juli 2015 - afstand 39 km - 7:50 uur – whatsapp Raceday, 39 km. spullen gepakt, laatste controle en dan om 09:15 uur verzamelen voor groepsfoto. Om 09:45 uur geeft de burgemeester het startschot. Dan gaan we eerst 11 km bergop. Mooi begin dus. maandag 5 juli 2015 16:43 uur – SMS Ben er. Voel me goed. Ben moe. Heb goed gelopen. Ging goed 11 km bergop en daarna lang bergaf. Na 25 km moe. Heb kindervoeding gepureerd fruit meegenomen. Werkt goed. Ga zo eten. Het is ongekend warm. Er is nauwelijks schaduw, dus we lopen voortdurend in de zon. We gaan hier warmte records breken. Wat een hitte. De eersten zijn uitgevallen. Veel mensen met kramp. Er zijn uiteindelijk maar 61 deelnemers gestart. maandag 5 juli 2015 19:11 uur – SMS Morgen wordt hels. 48 km. Tot 22 km oké. Vooral goed beloopbare gravelpaden. Dan heel heftig berg op en af tot 30 km. Ook daar in de volle zon. Daarna tot einde vooral bergaf. Dat is in het begin fijn, maar 15 kilometer bergaf is een garantie voor beurse tenen en blaren. We gaan het zien. dinsdag 6 juli 2015 - afstand 48 km - 17:24 uur – SMS Ben binnen. Al ongeveer een half uur. Het was vandaag zwaar maar dat zal geen verrassing zijn. Ben blij dat ik er ben. Ben vooral moe. Vandaag op CP2 helaas 6 uitvallers. Het stuk tussen CP2 en CP3 ging goed. Voelde me prima. Vanaf CP3 moe. Tenen beetje beurs. Eerste blaren komen op ondanks preventief tapen. dinsdag 6 juli 2015 18:37 uur – SMS Morgen om 08:30 uur vertrek. Gisteren gestart met 61 man. Vandaag zijn er 47 aangekomen. Ik ben 41e. vandaag warmterecord in de regio gebroken. woensdag 7 juli 2015 - afstand 39 km -17:49 uur – SMS Was helse dag. Mijn lichaam heeft genoeg van de warmte ondanks een week wennen. Dit is de derde dag met 44 graden in de schaduw en 53 in de zon. Het blijft ongelooflijk warm. Drinken gaat redelijk maar ik koel niet af en herstel daardoor niet. Heb geen behoefte om te eten. Ondanks dat ik elke 10 kilometer 2 liter drink (en vandaag dus 8 liter), heb ik dorst en heb droge mond. We gaan zien wat morgen brengt. Woensdag 7 juli 2015 21:30 uur – SMS Voelde mij niet goed en herstelde niet. Bleek ernstig te zijn uitgedroogd. Heb net twee liter infuusvloeistof (zout en glucose) gehad. Voel me inmiddels beter. Heb gegeten en gedronken. Donderdag 8 juli 2015 - afstand 67 km - 18:39 uur – SMS Ben binnen! De langste dag zit erop. De dag waarop ik vorig jaar ben uitgevallen. Donderdag 8 juli 2015 - 19:52 uur – SMS Ben moe. Het was heel warm. Nog steeds 42 graden in de schaduw. Infuus heeft geholpen. Wat een verschil met gisteren. Tot CP 2 (23 km) heerlijk gelopen. Van genoten. Tot 50 kilometer goede energie daarna wel wat moe. Ben blij dat ik er ben. Deed er 10.29 uur over. Heb slaap. Nog 1 dag. Heb flinke blaren op voorvoeten. Donderdag 8 juli 2015 - 21:49 uur – SMS Veel lopers met hitte klachten. Ook nu wordt infuus ingezet. Zojuist zijn laatsten binnengekomen. Dan heb je een lange dag! Morgen laatste dag. Niet te onderschatten. Is nog steeds 38 km. vrijdag 9 juli 2015 - afstand 38 km - 06:21 uur – SMS Tijd om op te staan. Ontzettend slecht geslapen. Teveel adrenaline in een moe lichaam. Voeten zijn beurs en benen heel onrustig. vrijdag 9 juli 2015 - 14:01 uur – SMS Hallo, gelukt. Ben er. Wedstrijd afgerond! Zaterdag 10 juli 2015 – Naschrift De Al Andalus Ultra Trial 2015 zit erop. Het was een fantastische en helse week. Niemand had kunnen denken dat het een week lang zo ongelooflijk heet zou zijn. De eerste 3 dagen was het 44 graden in de schaduw en 53 in de zon. Daarna "koelde het af" naar 42 graden in de schaduw. Ondanks dat ik elke 10 kilometer toch 2 liter water dronk en meerdere liters na aankomst (waardoor je elke dag meer dan 12 liter drinkt), was een infuus dit jaar nodig. Mijn lichaam kon alle vocht niet meer verwerken. Dank aan racedoctors Geert en Patricia voor de interventie. Van de 61 gestarte deelnemers hebben 41 de volledige wedstrijd afgerond. Er is een nieuw record gelopen door een lokale loper. 230 kilometer bergop en af in iets meer dan 20 uur. Wat een prestatie! Het was een week van sportief broederschap. Alle lopers steunen elkaar om de finish te halen. Zoals ik ook vorig jaar bij de AAUT heb ervaren, was het ook dit jaar “you’re here to complete and not to compete”. Voor mij is het nu herstellen. Drinken en eten om weer aan te streken, want over twee maanden start de Grand 2 Grand. 275 kilometer in en om de Grand Canyon samen met Karen. Heb er zin in. Lessons learned • Neem geen avondmaaltijden mee. Ga elke avond met de groep eten • Zorg ervoor dat je kunt variëren in smaak voor wat betreft de toevoegingen aan het drinkwater. Anders verveelt het. • Wen aan het drinken van lauw water. • 2 x 750 ml water tussen twee etappes is teveel. Tweemaal 600 ml is voldoende. • Ontbijt/eet zoveel mogelijk als je thuis ook doet • P20 zonnebrandolie. Omdat mijn nogal huid gevoelig is voor de zon, loop ik meestal volledig “in het lang” gekleed dit soort wedstrijden. Dat deed ik tijdens de Marathon des Sables al en ook vorig jaar tijdens de AAUT. Ook ik loop bij voorkeur in korte legging en T-shirt. Daarom ben ik op aanraden van een andere ultraloper dit jaar P20 zonnebrandolie gaan gebruiken. Wat een fantastisch goedje.Het is een olie maar omdat er een vluchtige vloeistof in zit, droogt het direct op de huid. Het plakt dus niet.Ik heb in de week van de AAUT in korte broek en T-shirt, meer dan 30 uur in de volle zon gelopen en heb nergens, maar dan ook nergens geïrriteerde/verbrande huid en dat met maar 1 keer per dag insmeren.Ondanks alle transpiratie zweet het dus niet van de huid af en blijft beschermen.Het is ongelooflijk goed spul. Ik heb er geen enkel belang bij, maar ik raad het graag aan!