Grand 2 Grand wedstrijdverslag

Vrijdag 18 september 2015, dag -1. Morgen gaat het echt beginnen. Dan gaan we met zijn allen naar de rand van de North Rim van de Grand Canyon. We zijn al eerder bij de Grand Canyon geweest, maar ik kan mij niet voorstellen zo dichtbij de rand te zijn geweest. Vandaag stond in het teken van controle. Bij het gemeentehuis waren er verschillende “kraampjes” waar elke keer een ander onderdeel werd gecontroleerd. Zo was er aandacht voor de inschrijving, de medische keuring, maar vooral voor de uitrusting. De kwaliteit van de keuring verschilde nogal. Karen al haar spullen werden daadwerkelijk gecontroleerd. Bij mij werd alleen gekeken of ik ongeveer alles dat verplicht was bij mij had. Bijna iedereen moest alles, maar dan ook alles nummeren. Karen en ik hoefden dat niet te doen. ‘s avonds was er een kennismakingsdiner en bleek dat er 27 nationaliteiten deelnemen. Wij delen de tafel met een groep Australiërs en het was een erg leuk en gezellig diner. De toespraak van Tess en Colin was kort: fijn dat jullie er zijn, slaap goed. Zaterdag 19 september 2015, Dag 0 Het gaat nu echt beginnen. Alle training en voorbereiding heeft naar dit moment geleid. Na het ontbijt melden we ons bij de school van Kanab. We leveren onze koffers in en dan is er geen weg meer terug. Met wat we nu bij ons hebben moeten we het 7 dagen en 170 mijl redden. We rijden 3 uur in mini vans en komen dan daadwerkelijk bij de rand van de Grand Canyon uit. We zitten de eerste anderhalf uur prima. Daarna gaat het via een onverharde weg naar het kamp. Ik ben blij als we er zijn. Er zijn 17 tenten voor de deelnemers. Wij hebben tent 2 en zijn met 7 bewoners. Geert (Belg); Alan (Welshman); Jamie (USA); Christian en Lars (Denemarken). We lopen naar de rand van de afgrond. Het is indrukwekkend. We genieten van het uitzicht en de stilte. We maken foto's en proberen aan de warmte te wennen, want het is erg warm. In de tent is het warm en gevaarlijk. Waar wij slapen steekt er een stok uit de grond. We trappen alles plat en proberen een plekje te vinden waar we onze luchtmatrassen zonder risico kunnen neerleggen. Het is verre van ideaal maar het is wat het is. We rusten wat en zijn slaperig. We wachten op dat wat komen gaat. Dat is in elk geval diner en briefing. ‘s avonds is er een groot diner buiten. Er zijn cowboys met een mobiele keuken en die hebben een mooie maaltijd in elkaar gezet. We eten met onze Belgische vrienden, Australiërs en Engelsen. Het is een geweldige avond. Het is prachtig weer en een diner aan de rand van de Grand Canyon, wie wil dat nu niet. Vanaf morgen gaan we op pad en na deze maaltijd moeten we uit onze rugzak gaan leven. We zijn er klaar voor. Karen schreef die dag naar Henk per WhatsApp: Zijn in Kanab. Controle van spullen is gisteren goed gegaan. Nu laatste ontbijt en dan met bus naar camp 1. We nemen dan alleen racespullen mee en spullen die we weggooien. Meer dan 120 deelnemers dit jaar uit 27 landen. Benieuwd hoe het met het weer gaat. In Zion national park zijn gisteren 20 mensen omgekomen door slechte weer. Dit is ons laatste bericht. We proberen dagelijks te mailen. Zondag 20 september 2015 (etappe 1) • Ultra 50 km • •Challenge 31 km Dag 1 van G2G is aangebroken in Camp 1 op de North Rim. De zonopgang is meteen warm en de dag wordt nog veel warmer. Vandaag tippen we de 43 graden aan. Om 06:00 worden we met “Blurred Lines” schetterend uit een luidspreker wakker gemaakt. Toen wisten we nog niet dat de organisatie dat elke dag zou doen. We werden er vrolijk wakker van. We beginnen met het opbouwen van routine. Uit je slaapzak, luchtbed leeg laten lopen, ontbijt maken, controleren of je als voor overdag bij je hebt, om half 8 buiten en dan naar de start Om 08.00 staan we met meer dan 130 deelnemers aan de start. 127 deelnemers lopen de 273 kilometer en de overige 8 lopen de 173 kilometer. Zo‘n eerste dag is altijd spannend maar hier gaat het er heel relaxed aan toe. Er wordt wat gekletst, we luisteren naar de speech van Colin (het wordt een warme dag, blijf drinken, denk aan jouw elektrolyten), we controleren de uitrusting, Tess doet een dansje en we maken nog wat foto’s. Daarna tellen we met elkaar af en gaan we op pad. We zijn begonnen! Het lijkt erop dat de wedstrijd maar 100 meter lang is, want er wordt in een tempo gestart waar sprinters met jaloezie naar zouden kijken. Tommy Chen en Mohammed Ahansal zijn de te verwachten winnaars. Van Laurence klein mag je verwachten dat ze deze G2g voor de vrouwen gaat winnen. Wij beginnen hardlopend en dat doen we de eerste 20 kilometer. Het terrein is glooiend en gaat over redelijk harde paden. Heuvel op wandelen we stevig door en heuvel af meteen weer rennen. De overige kilometers is het wat meer wandelen en wat minder rennen. Na 30 kilometer neem ik afscheid van Karen. Ze wordt naar camp 2 gebracht en ik loop door. Na nog eens een kilometer of 5 is de energie eruit. Geen idee hoe dat nu kan. Wat is er aan de hand. Ik heb zuurstof te kort om door te lopen. Ik moet daarna elke paar kilometer rusten en hoe verder ik kom, de vaker ik op adem moet komen. Een paar kilometer voor de finish moet ik zitten en bijkomen. De heuvel die een kilometer voor de finish in het parcours zit, doet het geen goed. Het is een helse klim geworden. Meer dan een uur later dan gedacht kom ik bij de finish aan en vraag mij af wat er toch aan de hand is. Tess legt op CP4 uit waarom. Het is de hoogte en daardoor heb ik last van hoogteziekte. We zijn hier op 2000 meter en dat vraagt gewenning (we zijn gestart op 1.600 meter hoogte en gaan langzaam omhoog) en daar hadden we geen rekening mee gehouden. Wij van beneden de zeespiegel denken daar niet aan. Foutje met vervelende gevolgen, want aan het einde van dag 1 is mijn lichaam er nog echt niet aan gewend. In het kamp wacht Karen mij op. Ze heeft onze slaapplaatsen in de tent al ingericht (alle stekels en scherpe punten op de grond zijn platgetrapt zodat het luchtbed niet lek gaat) en zij zorgt voor het warme water voor het eten. Ik moet eerst bijkomen en daarna kan ik wat eten. Het gaat niet van harte. We kletsen wat met onze tentgenoten en maken de uitrusting voor morgen in orde. Om 20.00 gaan we slapen. Het is dan al donker en we zijn moe. Karen schreef die dag per email vanuit de cybertent Mijn dag voor vandaag zit erop: I've finished stage 1 van de Challenge. Na 29,1 km was ik ook best moe en was niet jaloers op Mario die nog 20 km verder moest. Hij is de eerste drie etappes bij me gebleven en loopt nu de laatste etappes. Het laatste stuk is het ergst, door de cactussen. De mensen die nu binnen komen hebben allemaal cactusnaalden in hun voeten (door de schoenen), dus ik vrees ik het ergste voor Mario. Gisteren was het een luie dag. Om 9.00 uur moesten we onze koffer inleveren. Vanaf dan alleen verder met alles wat in je rugzak zit. We werden met busjes naar Camp 1 gebracht. Dit was een reis van 3 uur en het camp stond op een prachtige plek. Echt aan de rand van een Canyon. Alleen daarom is dit al de moeite waard. Verder was het veel wachten, rusten, eten en kennismaken met de tentgenoten. We slapen met 7 personen in een tent. 2 mannen uit Denemarken, 1 Belg, Geert. Mario heeft Geert ontmoet bij Al Andalus, zijn vrouw Patricia is hier nu vrijwilliger. Verder nog een vrouw uit de USA en een vreemde vogel uit Wales. De etappe van vandaag was mooi, echt telkens langs de rode Canyon (Vermillion Cliffs) met Condors boven je. De eerste drie etappes gingen door de prairie, daarna omhoog door de cactussen. De rugzak is best zwaar, maar het goede nieuws is; hij wordt iedere dag circa 1 kilo lichter. Er is dus ook een cybertent met 3 laptops, waar we berichten kunnen versturen (en ontvangen, die worden iedere dag geprint). Maandag 21 september (etappe 2) •Ultra 44 km •challenge 27 km Om 6 uur worden we gewekt. Vandaag staat er 44 kilometer voor mij en 27 kilometer voor Karen op het programma. We hebben slecht geslapen. Er werd gesnurkt en slapen op een luchtbedje is verre van ideaal. We komen dus niet in een diepe slaap en zijn regelmatig wakker. Overigens zijn de slaapzakken wel lekker warm en daar hadden we ze voor gekocht. Vandaag wordt het weer een warme dag. Niet zo warm als gisteren maar we zitten flink boven de 35 graden. Het eerste deel tot checkpoint 1 is vlak. We kunnen niet echt hardlopen omdat er geen pad is. We lopen tussen het struikgewas door en vinden onze eigen weg. Na CP1 gaan we de Navajo Trail op. Het is een flinke klim en we hebben hier veel plezier van onze wandelstokken. Colin had het al aangeraden: “”als je op de top bent, kijk achterom “. Dat hebben we gedaan en vandaar hadden we een prachtig uitzicht op de Vermillion Cliffs en de Grand Staircase Bovenop de berg gaat het golvend op en neer. Het is klimmen en dalen en proberen wat schaduw te vinden (wat ontzettend lastig is). We zijn blij als we bij checkpoint 2 zijn. We nemen een kwartiertje rust en worden goed geholpen door alle vrijwilligers die hier (en op andere checkpoints) zijn. Ik voel me net een formule 1 wagen. Je gaat zitten en voor je het weet is de rugzak van je rug gehaald, wordt je met een bloemenspuit besproeid en zijn je flessen gevuld. Na checkpoint 2 gaat het terrein golfend verder en toch weer geleidelijk omhoog. Karen stapt er bij checkpoint 3 uit. Haar etappe zit erop. Ik loop door. Nog 19 kilometer te gaan. Het wordt een heel zwaar deel. Het is vlak en de wegen zijn goed, daar ligt het niet aan. Ik mis de kracht om lekker te lopen. Tot checkpoint 4 zit de hoogteziekte me echt in de weg en ik moet er flink aan trekken. Daarentegen gaat het beter dan gisteren. Toen moest ik op het einde elke paar honderd meter stoppen. Nu is het maximale dat ik moet stoppen om het kwartier en dan ook niet langer dan een minuutje (zittend langs de kant van de weg, rugzak omhouden maar wel op de grond laten rusten en een beetje uithijgen). Bij checkpoint 4 weer heel goede verzorging en dan door naar het Kamp. Daar kom ik moe aan, maar Karen zien doet me goed. We eten wat en het gaat niet van harte. We kletsen wat en dat kost moeite. Nog maar eens wat bijkomen en dan krachten verzamelen voor morgen. Dan gaat het eigenlijk pas echt beginnen met de lange etappe. Om 20.00 liggen we in onze slaapzak, gaat het licht uit en is het kamp rustig. Karen schreef die dag per email vanuit de cybertent Hoop dat alles in Nederland goed gaat. Hier alles prima. Beetje warm (rond de 35 graden) en vooral veel stof en geen douches... Eerst even terug naar gisteren. Mario heeft het zwaar gehad, erg zwaar. Hij kwam uiteindelijk om 18.40 uur binnen en was totaal op. Het werd toen al donker, nog snel wat gegeten en toen slapen. Vandaag was de dag met de flinke hoogtemeters. We begonnen met 5 km cactussen, daarna 11 km omhoog. Zwaar… en daarna op en neer naar checkpoint 3. Mijn finishlijn: en die kwam maar niet. We hebben geen gps bij ons, dus op gevoel probeer je in te schatten hoeveel 12 km in de bergen is. Nou veel kan ik je vertellen. Mijn dag was goed. Mario moest daarna nog 20 km en hij is net om 18.20 uur gefinished. Hij zag er gelukkig beter uit dan gisteren, maar hij is moe en heeft volgens mij last van de hoogtemeters. Eten gaat nog goed. Nu eten en klaarmaken voor de lange race morgen. Dat wordt sowieso rennen in het donker, spannend. Hoop dat ik mijn Challengeplek kan behouden (2e van de 4 vrouwen) en volgens mij 4e overall (van de 8). Mario kwam gisteren als 89e binnen, de laatste loper kwam pas om 21.00 uur. Dat is pas respect! En dan moet je 11 uur later weer aan de start staan. Dinsdag 22 en woensdag 23 september 2015, Etappe 3 •Ultra 85 km •Challenge 50 km Vandaag de lange etappe. De organisatie noemt deze dag “judgement day” omdat er vandaag nog mensen zullen uitvallen en daarna niet meer (leert de ervaring). Het wordt een lange en zware dag. Niet alleen is het ook nu weer warm, maar bestaat het parcours voor 75% uit zand. Daarnaast is de kans op regen bijna 100% en de kans op onweer 80%. We starten in 2 groepen. De grootste groep start op 08.00 en de 19 koplopers starten om 10.00 uur. Het leuke daaraan is dat de langzamere lopers worden ingehaald door de snelle en je elkaar kunt aanmoedigen. Karen en ik blijven ook vandaag bij elkaar. We lopen van checkpoint naar checkpoint. Tot checkpoint 3 is het goed te doen. We rennen de eerste kilometers De klim voor checkpoint 1 (Mansard Trail) was zwaar, maar nu konden we redelijk in de schaduw lopen en dat helpt. We moeten echt klauteren maar het is leuk om te doen. Daarna blijven we heel lang hoog. Er is heel veel zand en het is zwaar, maar uiteindelijk wen je er ook weer aan. Na checkpoint 3 wordt het anders. We gaan direct omlaag een droge rivierbedding in en moeten daarna stevig klimmen door het mulle zand om aan de andere kant van de bedding uit te komen. Daarna moeten we onze eigen weg vinden door manshoge struiken en vervolgens weer een rivierbedding in. Die volgen we deze keer voor enkele kilometers en dan letten we niet goed op. We missen een afslag en lopen daardoor enkele honderden meters verkeerd. Geen echt probleem, maar wel even balen. Het zet ons weer op scherp. Daarna hebben we een klim die eigenlijk niet te doen is. Niet alleen is het heel erg berg op, maar ook nog eens ontzettend steil en via los zand en losse stenen. We staan regelmatig op onze tenen waarbij de kans dat we achterovervallen net zo groot is, als dat we voorovervallen. Daarna gaat het heel lang geleidelijk bergaf en komen we moe bij checkpoint 4 aan. Ik laat een blaar controleren. Die zit mij goed dwars. Blijkt dat de blaar al is gesprongen. Tape erop en verder lopen. Na checkpoint 4 hebben we enkele kilometers asfalt. We lopen dan over het terrein van Best Friends Animal Sanctuary. Een immens grote dierenbegraafplaats (waar we later ook het galadiner hebben). Het is heerlijk om even op asfalt te lopen. Je komt er echt van tot rust. De asfalt weg gaat kilometers verder over in zandpad, dan weer in asfalt en tenslotte weer in zand. Bij een hotel heeft iemand een waterslang buiten gehangen voor de lopers en we genieten van het frisse drinkwater. Bij checkpoint 5 komen we rond halfacht aan. Het is dan al donker en we hebben beiden dan ons hoofdlampje al aan. Karen is moe. Niet vreemd na al de kilometers van vandaag met heel veel zand en nogal stevige klimmen. We nemen afscheid en ik loop verder. De eerste kilometers door het struikgewas en daarna via zandpaden. Ik loop naar het onweer toe en heb al heel snel onweer links en rechts van mij. Op een open vlakte door het onweer is niet verstandig en ik neem mij voor, dat als ik word ingesloten ik uit de wedstrijd stap. Het risico is mij dan veel te groot. Gelukkig komt het zover niet. Het blijkt dat ik achter het onweer aan loop. De checkpoints die ik later aandoe hebben wel onweer gehad (inclusief het Kamp) en ik heb nog geen druppeltje regen gehad. Ook nu gaat het heuvel op en af. En het duurt ontzettend lang voor ik bij checkpoint 6 ben. Het zou 12,7 kilometer moeten zijn, maar voor mijn gevoel duurde het wel 15 kilometer. Ik had ook gedacht 6 kilometer per uur te lopen (ik heb er de pas flink in) maar kom zelfs onder de 5 kilometer per uur uit. Ik begrijp er niets van. Bij CP6 rust ik een half uurtje in een tent voor lopers die willen slapen en ik maak bouillon. Ook hier zorgen de vrijwilligers fantastisch voor je en de sfeer is geweldig. Er zijn vuren gemaakt en veel lopers zitten rond het vuur, eten, kletsen en komen op adem. Na CP6 weer een paar kilometer asfalt en dan gaat het echt gebeuren. We komen bij een “sanddune park” (Coral Pink Sand Dunes). Voor ik het echt in de gaten heb, sta ik onderaan een enorme zandduin die we moeten beklimmen. In het donker is het lastig inschatten hoe hoog de duin is, maar hij is echt hoog en ontzettend lastig te beklimmen. De duin bestaat echt uit heel mul zand en dan helpt het niet dat het donker is. Wat wel helpt zijn de wandelstokken. Die zakken tot de helft van de lengte in het zand, maar geven wel wat extra stabiliteit. Ik stond aan de voet van de eerste duin met een paar andere lopers en iemand zei nog voor de grap “after this one only 99 more to go”. Die 99 hebben we niet gehaald, maar het waren er zeker 25. Allemaal mul zand, allemaal hoog en allemaal lastig. Na de zandduinen is het ergste van deze nacht voorbij. Daarna wordt het vooral technisch. Op verschillende plekken moeten we onze weg zien te vinden. Mijn geluk is dat ik een erg goede hoofdlamp heb die ervoor zorgt dat ik heel snel de reflectors van de bewijzering kan vinden. Onderweg kom ik 3 lopers tegen die zijn verdwaald. Ik neem ze mee tot kort voor het volgende checkpoint. Zij blij en voor mij leuk om te doen. Bij CP7 weer een half uurtje rusten en warme chocolademelk drinken. Naar CP8 is het ook weer erg technisch en ook nu vind ik de weg redelijk gemakkelijk. Onderweg stop ik. Ik loop dan al geruime tijd echt alleen. Ik ga langs de kant van de weg zitten, doe mijn hoofdlamp uit en geniet van het moment. Het is doodstil, de hemel is wolkeloos en ik kan de sterren en de Melkweg zien. Een onvergetelijk moment en ik kan het iedereen aanraden. Bij CP8 even zitten en mij warmen aan het kampvuur. Hier is helaas geen warm water, want ik had nog graag wat warms gedronken. Nog een kilometer of 5 te gaan en dan ben ik er. Mijn geluk is dat tijdens die laatste deel de zon opkomt. Ik loop dan weer alleen en kan in stilte genieten van de bergen en de daarachter opkomende zon. Bij daglicht kom ik binnen. Tess staat aan de finish (zij wacht de gehele nacht alle lopers op!) en daarna zie ik Karen. Zij is wakker (kon ook nu niet slapen als ik er niet ben) en we zijn heel blij dat we elkaar weer zien. Ze helpt me met opfrissen en het inrichten van de slaapplaats. Ik ben moe, maar voel me goed. De hoogteziekte is er niet meer, maar de 23 uur op de been voel ik wel. Daarna slapen we nog wat en voor we het weten staan we al weer op om te genieten van en dagje rust. Die dag in Zion national park glijdt aan ons voorbij. Beetje kletsen, beetje slapen, beetje eten en naar de finish als er weer lopers binnenkomen. De laatste lopers komen kort voor de deadline binnen en hebben het gehaald. We blijven vooral in de schaduw en proberen af te koelen. We controleren onze uitrusting en beginnen repen en gels weg te geven. We gaan steeds minder eten en willen het dan ook niet meenemen. Tegen de avond komt er een cowboy duo muziek maken en kunnen we leren lasso werpen en hoefijzer gooien. De beste verrassing is het blikje cola dat we krijgen. Daar worden we blij van. Even geen lauw water maar frisse cola. We hebben ervan genoten. Ook nu bijtijds proberen te slapen (wat niet lukt) en proberen te herstellen voor etappe 4. Mario schreef op donderdag per email vanuit de cybertent Eindelijk een berichtje van mij. De reden dat ik tot heden niet mailde was omdat ik nogal laat binnenkom en dan gaat alle aandacht uit naar herstel en helaas niet naar mailen. Het is een fantastische tocht. We komen door prachtige stukken land. Van die landschappen die je alleen uit westerns kent (en als ik dit schrijf passeren er letterlijk 2 cowboys te paard). De wedstrijd is erg goed georganiseerd. Ze zeggen dat ze "familie" zijn. In het begin denk ik daar het mijne van, maar het gaat ze lukken ook. De sfeer is fantastisch. Ik weet niet wat Karen heeft geschreven, maar ze zal vast hebben aangegeven dat het zwaar is. Van de 127 deelnemers zijn er per vandaag 26 uitgevallen incluis de vrouw die meerdere keren de Marathon des Sables heeft gewonnen. Dat is wel een teken. Ik heb geen moment gedacht aan het feit dat je ook aan hoogte moet wennen (toch het nadeel van een land zonder bergen). Dat maakte het de eerste dagen extra zwaar. Aan het einde van dag 1 moest ik om het kwartier stoppen om op adem te komen. Dat in combinatie met een jetlag. Zo langzaamaan gaat het beter en zijn we echt geacclimatiseerd. Gisteren was de lange dag. Er was heel veel variatie in terrein. De kilometers met Karen samengingen door canyons en over zandpaden. Daarna stond er voor mij nog veel meer kilometers aan zandpad op het menu, afgewisseld met 5 kilometer zandduinen (en dan van die zandduinen waar je met handen en voeten tegenop moet klauteren). Vannacht was ik lang alleen. Dat zijn mooie momenten. Ik heb mijn hoofdlamp uitgedaan, gestopt, genoten van de absolute stilte, de duisternis en de sterrenhemel (incluis Melkweg)! Wat wil je nog meer. Vandaag is een dag om te herstellen voor diegenen die hebben doorgelopen (zoals ik). Tot 15.00 kwamen er nog lopers binnen. Die slapen dan meestal op een checkpoint. Nadeel is dat je weer een dag in de zon loopt. De gehele dag staat in het teken van eten, drinken, slapen en een beetje kletsen met iedereen in het camp. Ook vandaag is het weer ontzettend warm en dan bedoel ik ook echt warm. We proberen de verkoeling te zoeken in het beetje schaduw dat er is. Het is geweldig om deze wedstrijd samen met Karen te doen. Ze doet het erg goed en waar zij geen lol in heeft (zoals zandpaden) gaat dat mij goed af en kunnen we elkaar helpen. Zij ondersteunt mij met het wennen aan de hitte (wat denk ik nooit echt zal wennen). Wat lastig is en blijft is dat Karen tussentijds uit de wedstrijd stapt (zij is tenslotte eerder gereed dan ik). Het is wennen om niet meer te kunnen delen wat je de kilometers daarvoor wel deed. Ik ben er ontzettend blij mee om dit met haar samen te kunnen doen. We beleven het ook echt samen. Donderdag 24 september 2015, etappe 5 •Ultra 42 kilometer •Challenge 26 kilometer Zoals altijd worden we met muziek gewekt. Opstaan is inmiddels al routine geworden en vandaag merk ik voor het eerst echt het verschil in het gewicht van mijn rugzak. Door het eten van gisteren is er ongeveer nog een kilo extra af gegaan. Daarnaast hebben we beiden zoveel als mogelijk eten weggegeven en ook dat scheelt weer. Het wordt een warme dag (onderweg horen we dat het ook vandaag 43 graden is) maar we zijn behoorlijk goed uitgerust en we hebben er ook vandaag zin in. We klimmen via zandwegen naar checkpoint 1. Tot aan dat checkpoint is het eigenlijk alleen maar zand. Er zit ook 1 scherpe afdaling in. Die neemt iedereen op zijn eigen manier. De ene loopt naar beneden, de ander glijdt er zittend vanaf. Ik volg mijn eigen koers, want in een file lopend zo’n scherpe daling vind ik een te groot risico. Na checkpoint 1 gaat het bergaf tot aan CP 2. Het is ook nu weer veel zand. Bij CP3 nemen Karen en ik afscheid. Helaas blijft zij achter omdat we nu een, door water ingesleten, tunnel in gaan. Het is een tunnel van ongeveer 400 meter en het is er heerlijk koel. Overigens had ik hier beter mijn hoofdlampje kunnen gebruiken omdat het ook echt donker is. Ik loop op de tast en kom er goed doorheen. Aan het einde van de tunnel verlaten we de rivierbedding. Daar is een klimtouw gespannen om je aan op te trekken. Daarna komt de climax van de dag. Het is weer een heel steile klim over losgesteente. Omdat we inmiddels aan het klimmen gewend zijn, gaat het beter dan de eerste dagen, maar het blijft een heel zware klim. Tot aan de finish is het terrein glooiend. De natuur blijft prachtig en ik geniet ervan. De laatste kilometers naar het kamp gaan over asfalt en dat is erg lekker om bij te komen. Ook nu is Karen in het kamp. Omdat ik me steeds beter voel, kunnen we ook meer kletsen en de dingen van de dag” delen. Gaan slapen heeft inmiddels ook een ritme. Zo rond halfnegen is het gedaan. Overigens had de organisatie gelijk. Vandaag geen uitvallers. Desondanks zijn er veel lopers uitgevallen. 27 op de 126 ultra lopers. Van de Challange is er niemand uitgevallen. Vrijdag 25 september 2015, etappe 6 •Ultra 42 kilometer •Challenge 26 kilometer Na het opstaan en het inpakken, maken we foto’s van de groep in onze tent 2. We zijn trots dat we er zo op staan, want wij zijn 1 van de 2 tenten waar geen uitvallers zijn. De dag bestaat uit heel veel zand. Gelukkig hebben we onderweg schaduw en… vandaag de slot canyons. Hier hebben wij (en ik denk iedereen) naar uitgezien. Dit zijn de foto’s die je motiveren om hier mee te lopen. De slot canyons zijn de door water uitgesleten doorgangen in de rotsen. Je loopt dan letterlijk door de rotsen heen. Niet alleen zijn de rotsen mooi (rood gesteente), maar heb je ook prachtige lichtval. Daarnaast is het lekker koel. We ” verliezen “er veel tijd. We stoppen om foto’s te maken en te genieten van de omgeving. We stoppen om voor anderen foto’s te maken en met elkaar de ervaringen te delen. Het is ook leuk om allerlei hindernissen te moeten nemen. Er liggen nog afgesleten bomen op ons pad en verschillende keren moeten we via een (keuken)trap dieper de doorgang in. We vinden het echt heel erg jammer dat er een einde aan komt. We zijn verrassend snel bij checkpoint 1. Daar nieuw water en schoenen leegmaken. Mijn schoenen zijn lek. Er zitten 2 flinke scheuren in en daar komt veel zand door naar binnen. Na de slotcanyons lopen we kilometerslang via een (meestal) droge rivierbedding. We steken wel wat riviertjes over. Door van steen naar steen te stappen houden we het droog. Het is warm in de rivierbedding en we moeten goed oppassen waar we lopen, want we zetten onze passen letterlijk van steen naar steen. Nog een stevige klim en dan zijn we bij CP3. Ook vandaag is dit het einde voor Karen en ga ik alleen door. Tot aan de finish is het erg goed te doen. We lopen via gravel en asfaltwegen en het gaat heel mooi geleidelijk op en af. Ik heb er goed de pas in en ga te snel. Op een gegeven moment merk ik dat ik mijn spieren aan het verbranden ben (je gaat dan naar urine ruiken) en moet ik in tempo omlaag. Het is voor mij een nieuwe ervaring en het mag eigenlijk geen verrassing zijn. Ik eet al dagen zeer beperkt en vandaag heb ik alleen twee gels op en wat ontbijtkoek. Dan nemen de reserves wel af en gebeurt je dit. Tempo iets omlaag dan gaat het goed. CP 4 bereik ik verrassend snel en de finish verrast mij nog meer. Ik kom er een half uur voor mijn meest positieve inschatting aan. Karen is er al en we hebben vandaag als ondergrond gras. Dat is luxe. Deze keer geen kans op cactusnaalden of andere scherpe dingen, maar lekker gras. Ook nu opfrissen, wat eten, beetje rusten, kletsen en bij het kampvuur zitten. We zijn ons allemaal bewust dat het vanavond onze laatste avond is en dat geeft een heel apart gevoel. Als we morgen gaan lopen, dan komen we nooit meer als tent samen. We gaan wat later slapen dan gewoonlijk, ondanks dat we morgen vroeger opstaan dan de andere dagen. Karen schreef die dag per email vanuit de cybertent Gisteren konden we het beiden niet opbrengen om weer in de rij voor de cybertent te gaan staan, dus hebben we een dagje overgeslagen. Hier alles goed, prima zelfs! Ik heb zojuist de een-na-laatste dag afgerond. Wederom binnen de 6 uur. Mario loopt nu zijn laatste stuk, dat komt goed. Hij voelt zich iedere dag beter, dus morgen gaat hij vast "winnen". Even terug naar gisteren. Na de rustdag ging iedereen als gekken van start. Alsof het de laatste dag was. De dag ging eigenlijk prima, we raken gewend aan het ritme van vroeg naar bed gaan (rond 20.00 uur) en om 6 uur wakker worden met de algemene kampwekker: Blurred lines van Robin Thicke. Best lekker. Het ontbijt blijft vies, wat we ook eten, eigenlijk is niets lekker. Daarna een paar uren wandelen, rennen en veel gechloreerd water drinken met elektrolyten erin. Dan word ik na checkpoint 3 naar het kamp gereden, fris me iets op. Stel je daar niet te veel van voor; met toiletpapier en water het stof, zand en zweet van je afvegen, schoenen en sokken uit, slippers aan. Het T-shirt en sokken hang je aan de tentlijn te drogen en dan vooral drinken, eten, kletsen met andere deelnemers en wachten tot Mario binnenkomt. Gisteren was het vooral veel zand, zand, en nog meer zand. Dat heeft me weer een extra blaar opgeleverd. Maar verder voel ik me goed, wat pijn in mijn rug van de slaapmat, niet echt comfortabel. Voor Mario geldt hetzelfde qua rug, hij is volgens mij nog blaarvrij. We hebben wel wat zorgen over zijn schoenen, daar zitten al vier gaten in, dus het zand stroomt erin en uit. Vandaag begon met een prachtig stuk, door de Peek-a-Boo canyon. Dat is de tunnel met de Rood gelaagde stenen die je op de site ook ziet. Echt fantastisch! Veel foto's genomen en gefilmd. En er kwam geen eind aan de tunnel, best fijn, want volledig in de schaduw. Daarna kwam er weer zand, veel zand, omhoog en veel stenen. Ik vond het zwaar, Mario deed dit voor mijn gevoel fluitend. Morgen de laatste dag die we volledig samen kunnen lopen, 12 km tot de finish. Om onze zinnen te verzetten hebben we zitten fantaseren wat we morgenmiddag allemaal gaan doen: douchen, hamburgers eten, ijs eten, bier en wijn drinken en samen slapen in een echt bed. 's avonds is er uiteraard een finisher dinner, daarna snel naar bed, want we moeten om 5.30 uur opstaan om het vliegtuig naar Fort Lauderdale te halen. Zaterdag 26 september 2015 -Ultra 12,3 kilometer -Challenge 12,3 kilometer Vandaag is de enige dag dat de Ultra en de Challenge dezelfde afstand lopen. Om de groep finishers zo dicht als mogelijk bij elkaar te laten finishen, starten we in 3 groepen. Wij zitten in de eerste groep die om 07.00 uur start. Daarna is er een groep om 08.00 en de laatste om 09.00 uur. Het is fris en we beginnen met onze donsjacks aan. De eerste kilometers lopen we door de vallei en dan gaat het berg op. Vandaag gaan we 836 meter omhoog op 12 kilometer afstand. Daar moeten dus wat stevige beklimmingen in zitten. De groep blijft goed bij elkaar en onderweg kletsen we wat met elkaar. Het is tenslotte het laatste deel en het is nu vooral uitlopen. Ik heb vandaag helemaal niet ontbeten. Ik had er geen zin meer in en deze afstand moet ik kunnen doorkomen zonder ontbijt. Dat gaat prima. Tot kilometer 7 lopen we vooral door bos. Daarna hebben we wijds zicht op de bergen en de vallei die eronder ligt. Ook vandaag dwingt het respect af. We klimmen langs prachtige rotsen en geweldige uitkijkpunten. Wat een vergezichten. Elke dag heeft zijn charme. Maar dit is een absolute topdag. Wat een feest. We stoppen vaak om de laatste foto’s te maken. We moeten op sommige punten goed oppassen waar we lopen want erosie heeft grote gaten geslagen. Ook vandaag hebben we alleen al daarom plezier van onze stokken. Na een kilometer of 10 horen we de eerste stemmen en een kilometer verder komen we op de parkeerplaats aan waar de bus staat. We komen bij de finish in de buurt. Ook nu horen we de koebellen al en het geschreeuw van alle wachtenden. We rennen naar de finish en ik draag Karen over de finishlijn. Na zeven dagen en 274 kilometer onderweg te zijn geweest komt er plotseling een einde aan dit avontuur. Het is ook nu weer hetzelfde als bij andere wedstrijden: blij dat we er zijn, erg jammer dat we het los moeten laten. We krijgen een gesp (ultra) en een medaille (challenge) en gaan daarna naar het pizzabuffet. Dat is goed geregeld. Er zijn 8 soorten pizza en we laten het ons smaken. We zitten in het zonnetje en juichen voor al diegenen die nog binnenkomen. Tommy Cheng is de winnaar van dit jaar en sinds we met hem in het busje naar kamp 1 hebben gezeten, gunnen we het hem. Een terechte winnaar. Na de groepsfoto gaan we naar de bus. Het is nog een rit van 3 uur terug naar Kanab waar het hotel en de douche op ons wacht. Vanavond nog het galadiner en dan is het echt gedaan. We worden bij het hotel opgehaald met een Amerikaanse schoolbus en die brengt ons naar Best Friends. Daar zijn we op dag 3 langs gelopen. Dat is en begraafplaats voor dieren en (blijkt die avond) een dieren opvang. Het zit op 3400 hectare grond en de CEO was tot dit jaar de oudste deelnemer aan de G2G ooit. Onder een rots is er een grote tent gebouwd. Het ziet eruit als een bruiloftsfeest. Er speelt een band, er is een bar, er is een lopend buffet en er worden foto’s van de wedstrijd getoond. Daarna krijgen heel veel mensen een prijs en is het bevestigd dat Tommy Chen de winnaar van de wedstrijd van dit jaar is. Tips, trucs, advies, geleerde lessen • Er is een kans op hoogteziekte. Zorg ervoor dat je 3 dagen voor de start in Kanab bent. Je kunt dan wennen aan de hoogte. • Neem een heel sterke hoofdlamp mee. Die heb je ’s nachts echt nodig om de weg te vinden. Neem geen tweede hoofdlamp mee (2e lamp is verplicht) maar een losse zaklantaarn. Daardoor wordt het zoeken ’s nachts nog gemakkelijker. • Neem bouillon mee. Wordt je ziek, dan heb je hier altijd zin in. • Neem voor de laatste dagen voor het ontbijt en diner zakjes noodles mee. Wegen weinig, voedzaam en ook als je geen zin hebt om te eten, dan wil je dit nog steeds eten. • Gebruik P20 zonnebrandcrème. Ook deze tocht weer bewezen optimale bescherming tegen de zon. • Neem een kleine plantenspuit mee. Als het warm is, is een plantenspuit ideaal om jezelf te laten afkoelen. Neem wandelstokken mee (tenzij je een toploper bent). Er zijn heuvels en zandduinen bij en stokken helpen. Ik raad nog steeds de Black Diamonds Z-pole carbon stokken aan. Ze wegen weinig en zijn ijzersterk. Ik kan er met mijn volle gewicht op leunen. • Neem een rugzak die ook op de heupen rust en niet alleen op de schouders. Veel gewicht alleen op de schouders dragen is niet ideaal. • Zoek goed uit welke oordoppen de beste voor jou zijn. De tenten staan zo dicht bij elkaar dat er altijd wel iemand is die je hoort snurken. Wij gebruikten de wax oordoppen van het Kruidvat. • Als je een slaapmat meeneemt, neem dan een slaapmat die je niet hoeft op te blazen. De kans op lekkages door takjes en naalden die door het tentzeil steken is groot. • Maak je eigen ontbijt mix. Ik heb poedermelk (Jumbo) gekocht, afgewogen op een keukenweegschaal en dat gemengd met 6 soorten muesli (voor elke dag een andere smaak). Dat beviel prima.

Grand 2 Grand Cape Wrath Ultra 2015