Gelreman Triathlon Vandaag neem ik deel aan de Gelreman. De gehele Ironman afstand is het plan. Het is voor mij een wat beladen wedstrijd. In 2019 nam ik deel aan de Ironman Frankfurt. Die dag was het 40 graden en moest ik door de hitte na een halve marathon opgeven. Even later lag ik in het ziekenhuis en kreeg ik 2 liter infuusvocht toegediend. Zes weken later organiseerde ik mijn eigen gehele Ironman. Zwemmen in de Rijkerswoerdseplassen. Rondjes rond ons dorp fietsen; net als de marathon. De gehele afstand in 15 uur en 8 minuten afgerond inclusief het met de auto rijden van de Rijkerswoerdseplassen naar huis. Zie ook mijn raceverslag op deze site. Toch zou ik graag nog eens deelnemen aan een gehele triathlon in wedstrijdverband. Daarom heb ik mij ingeschreven voor de Challenge Roth 2023. Bij het met de fiets verkennen van het parcours in de regio Roth, zag een auto mij over het hoofd. Aangereden, gelanceerd, op mijn gezicht geland en onder andere nek gebroken. Na een nacht verblijven in het ziekenhuis door Karen naar huis gebracht. Meteen naar de huisarts, direct door naar de traumachirurg en een nekbrace aangemeten. Drie maanden dragen en er alles aan doen dat ik weer herstel. Einde juli uit de brace en revalideren. De behoefte om nog eens een gehele triathlon te doen was er nog steeds en daarnaast was het ontzettend spannend om te bekijken of ik zo goed zou revalideren dat ik er een zou aankunnen. De verschillende artsen geven begin augustus 2023 groen licht. Ik ben voldoende hersteld om mij te mogen gaan voorbereiden op deelname en per toeval kom ik bij de Gelreman. Ideaal voor mij. Zwemmen waar ik altijd al zwem. Fijn voor de supporters want lekker dichtbij en de kosten voor deelname zijn een fractie van de kosten die je betaalt bij Ironman of Challenge en omdat het zo dichtbij is, is het ideaal eens te gaan kijken tijdens de wedstrijd. Vrijwilliger in 2023 Ik meld me aan als vrijwilliger in 2023. Kanoën moet het voor mij zijn. Het spreekt me heel erg aan om de zwemmers te begeleiden en daarnaast is het vroeg beginnen (vind ik fijn) en kost het mij niet de gehele dag omdat ik niet weet of ik dat volhoud. Ik ben tenslotte net een paar weken uit mijn nekbrace. De dag dat ik vrijwilliger ben maakt indruk. Ik kan parkeren “op start/finish”, ik word aangesproken met mijn voornaam, ik word opgenomen in de groep kano begeleiders alsof we elkaar al jaren kennen en ook de deelnemers aan de wedstijd zijn ongelooflijk ontspannen. Ik word er ontzettend blij van. Dit is de meest ontspannen triathlon die ik ooit heb meegemaakt. Dit moet ‘m worden in 2024. Bij de eerste gelegenheid registreer ik mij. Uiteindelijk heb ik startnummer 5. Trainen In de periode augustus tot en met november leer ik opnieuw bewegen en moet ik er alles aan doen om weer sterker te worden. Drie maanden in een brace is goed voor het herstel maar kost lichamelijk ook heel erg veel. Dat betekent krachtoefeningen, opnieuw leren hardlopen, veel fysiotherapie en regelmatig onderzoek in het ziekenhuis. Per december begin ik met een trainingsschema. In 2023 (ter voorbereiding op de Challenge Roth) was dat voor het eerst in mijn leven. Tot dat moment train ik volgens mijn eigen aanpak en dat is wel met een plan maar niet in een structuur gegoten. Ik gebruik het triathlon trainingsboek van het echtpaar Don en Melanie Fink. Zij schrijven schema’s voor mensen die deelnemen aan marathons en triatlons die dat doen naast hun reguliere baan. Zij maken schema’s voor diegenen die voor de hoogste plaats gaan, voor diegenen die al ervaren zijn en voor diegenen die alleen willen finishen. mijn schema is het laatste. Ik wil alleen finishen. In de praktijk betekent dit zes dagen trainen per week en wat begint met in totaal twee uurtjes in de week is 33 weken later een schema van 12 uur in de week. Omdat het onmogelijk is dit in te passen bij mijn werk, wijk ik uit naar de ochtend. Dat betekent op werkdagen om kwart over vier op en trainen. Niet ideaal maar wel heel praktisch. In de weekenden wat later op maar niet veel later. In 2023 beviel deze aanpak goed en nu in 2024 pak ik het op dezelfde manier aan en het werkt. Naast het schema dat mij traint op de drie triathlon onderdelen; aangevuld met krachttraining lukt het om het zelfvertrouwen te krijgen dat een gehele triathlon mogelijk moet zijn. We gaan het zien… Ik neem wat verlof voor de wedstrijd. Dan kan ik een paar dagen uitrusten en mijn spullen in orde maken. Omdat er regen wordt verwacht knutsel ik mijn regenjas op de fiets. Ik plak de bovenbuis vol met gels en pas mijn drinkzak in het frame. Ben erg benieuwd of mijn zelfgemaakte drinkzakhouder gaat werken. Achter het zadel komen twee bidons. Beide met eiwitdrank. Toch altijd weer mijn wonderdrank. Twee dagen voor de wedstrijd paniek. Opeens ben ik bang dat mijn ketting te versleten is en mogelijk zal breken. Gelukkig kan ik snel bij Van Bon in Apeldoorn terecht. Daar wordt de ketting bekeken en gemeten en alles lijkt goed. Ik heb de ketting wel te vet gesmeerd waardoor die sneller zal slijten. 180 km moet zeker kunnen met deze ketting. Een geruststelling. Vrijdag 22 augustus 2024. De briefing Vrijdagavond de 22 e augustus rijd ik naar de Rijkerswoerdseplassen. Er is om zes uur een briefing. Dat geeft ook de kans om de inrichting van het wedstrijdterrein goed te bekijken. Het is de opzet die ik herken van vorig jaar. Een grote centrale tent (registratie van deelnemers en vrijwilligers, deelnemers die elkaar ontmoeten, pasta party, koffie), een Parque ferme voor de fietsen en veel blauwe matten voor de fietsers en voor de hardlopers. Als ik er ben worden de gele boeien voor het zwemmen geplaatst. De wedstrijd krijgt nu zichtbaar vorm. Ik krijg mijn envelop met alles dat ik nodig heb. Startnummer voor het lopen, stickers voor de fiets en tatoeages voor arm en been (aan de linkerkant te plaatsen) en ook nog de racechip. De briefing is als vrienden onder elkaar. We worden “streng” aangesproken dat we niet stayeren en moeten dat ook hardop beloven aan onze directe buren waarmee we aan tafel zitten. Het klinkt een beetje als het afleggen van een wedstrijd eed. Erg goed gedaan. Daarna is het veel herhaling van wat we al wisten uit eerdere mailberichten zoals de startijd, het parcours en de vrijwilligers. Mooi hoe er aandacht voor de vrijwilligers wordt gevraagd en ook de oproep dat je alle vrijwilligers gedag zegt! Goed zo. Tja en dan nog het spannendste. Het weer. Er wordt onweer verwacht. Hoe gaan we daar mee om? Het is overduidelijk. Veiligheid eerst voor vrijwilligers en deelnemers! De organisatie geeft aan een directe verbinding te hebben met de veiligheidsregio en daarmee van minuut tot minuut het weer en de voorspelling te monitoren. Die informatie is veel gedetailleerder dan onze weerapps en als uit die professionele voorspellingen blijkt dat de veiligheid in het gedrang komt dan zal de organisatie besluiten moeten nemen… We gaan het zien. Thuis stickers op de fiets plakken. Dit zijn van die papieren stickers. Van die stickers die je nooit meer van de fiets krijgt. Daarom eerst maar een laagje plakplastic eronder en dan de sticker. Hetzelfde geldt voor de stickers die op de helm moeten. Zaterdag 23 augustus 2024. Wedstrijddag De wekker gaat om half vijf. Het is tijd om op te staan en langzaamaan naar Arnhem te gaan. Karen gaat mee naar de start en heel fijn dat ze dit wil doen. Het is natuurlijk een belachelijk moment zo op de zaterdag maar het helpt enorm dat zij mij wil wegbrengen. Alternatief is dat zij later met de fiets komt en dat we dan samen terugrijden. Dat zij mij wegbrengt blijkt een wijs besluit te zijn. De fiets ligt al in de auto; net als de tassen voor de drie onderdelen van vandaag. Na een stevig ontbijt kunnen we weg. Een half uurtje later zijn we in Arnhem. We parkeren zo’n 25 meter van het wedstrijd terrein (wat is dat toch fijn) en halen de fiets uit de auto. Eerst maar eens de fiets inleveren. Stom, de fiets inleveren moet met helm op. Nooit aan gedacht. Dat is een heel gedoe want fiets in de handen en dan helm op zien te doen, fiets die wegrolt, bijna valt enz. moet ik een volgende keer toch echt aan denken. Ik sta met mijn startnummer 5 lekker vooraan. Dan heb ik ook sneller mijn fiets dan anderen die verderop staan; denk ik nog. Natuurlijk niet. Voor iedereen gelden dezelfde voor en nadelen. Je moet later namelijk eerst tot het einde Parque ferme lopen, dan erin en dan de fiets halen. Terecht dat het zo werkt. Al mijn spullen in de krat die bij de fiets staat. Gaat net en het is maar goed dat alles in plastic zakken zit want er is regen onderweg. Karen kijkt mee vanachter het rek en maat Wilco is er ook. Erg leuk om twee supporters te hebben. Zwemmen 3.8 km Het is tijd om mij klaar te gaan maken voor het zwemmen. Dus wetsuit aan (het water is iets van 24 graden), eigen badmuts op, zwembril en dan de badmuts die gisteren in de envelop zat. We staan allemaal al lekker klaar in het water als we toch echt achter de startlijn moeten gaan staan. Daarna wensen we elkaar succes en gaat het startschot. We zijn onderweg. Sinds mijn fietsongeluk is borstcrawl een hele uitdaging. Ik kies voor de risicoloze optie en doe schoolslag. Met een man of vier tot zes liggen we al snel achteraan. Wat mij betreft helemaal prima. Deze wedstrijd wordt niet gewonnen in de eerste meters. Ik kan de gele boeien goed zien en dat helpt om een rechte lijn aan te houden. Omdat ik vorig jaar hier in de kano aan het begeleiden was denk ik het parcours te kennen. Dat is niet zo en daarom valt de meest zuid westelijke boei mij wat tegen. Die ligt verder weg dan gedacht. Even aan wennen… In mijn hoofd ben ik totaal ergens anders. Ik denk aan onze vakantie van volgende week en dat is een heel welkome afleiding. In de tussentijd zwem ik stevig maar ontspannen door. De laatste keer dat ik hier trainde had ik na een kilometer of drie kramp in een kuit. Dat wil ik nu zien te vermijden. Ronde één gaat prima. Ik zwem inmiddels alleen tussen twee groepjes in. Vind ik fijn want dan hinder ik niemand en andersom. Goed is dat ik permanent door een kanoër word gevolgd. Dat herken ik van vorig jaar. Helaas gaat ook nu na verloop van tijd mijn badmuts af. Wat is dat toch? Zelfs nu ik een dubbele badmuts draag glijdt deze van mijn hoofd af. Wat te doen? Dan maar in mijn wetsuit stoppen maar het effect is wel een flinke golf water in mijn pak. Dat is niet de bedoeling. Ronde twee gaat ook prima. Ik tel af naar de finish en ben blij als ik er ben. Uit het water, naar einde Parque ferme, nog even iemand helpen die zijn fietsshirt niet aankrijgt en dan zelf omkleden. Wetsuit uit en zoveel als mogelijk ook al klaarmaken voor het lopen. Dat betekent in mijn geval eerst toesocks en dan normale hardloopsokken. Daarnaast mijn tubes aan, een hardloopshort en daaroverheen mijn fietsbroek. Tenslotte mijn hartslagmeter en fietsshirt. Mijn helm heb ik dan al een tijdje op. Fietsschoenen gaan als laatsten aan. twee sneetjes brood in de rugzakken van mijn fietsshirt. Alles opruimen, in de krat doen en gaan. Ik ren de blauwe matten af op weg naar het fietsparcours. Als ik op de fiets wil stappen realiseer ik me dat ik de racechip ben vergeten opnieuw om te doen. Dat is stom. fiets neerzetten, terugrennen en chip zoeken. Een van de vrijwilligers helpt mee en biedt ook aan, nadat ik de chip heb gevonden, alles weer op te ruimen. Daar ben ik erg blij mee. Ik zeg Wilco gedag en stap op de fiets. Op naar 180 km. Fietsen 180 km Eerst de A325 over en dan rechtsaf het hoge snelheid fietspad op naar Nijmegen. De vrijwilligers houden alle verkeer tegen! Dat is echt ontzettend fijn want gewoonlijk is dit een best gevaarlijk punt. Het gas kan erop. Ik heb wat wind in de rug en al snel fiets ik boven de 30km uur. Ik heb het parcours eerder al eens gefietst om het te verkennen (fijn dat de organisatie de GPX bestanden afgeeft) dus ik weet waar links en rechts te gaan. waar er al een kleine kans op twijfel zou zijn staan er vrijwilligers. Zij geven duidelijk de richting aan. Na verloop van tijd het hoge snelheid fietspad af en richting de Waaldijk. De route gaat de dijk op. Ook daar staan vrijwilligers die de richting aangeven en we zeggen elkaar gedag. Op de dijk staat er flink wind en die wisselt nogal van richting en sterkte. Het lukt best goed rechtdoor te fietsen als ik in mijn beugels lig maar het is wel werken. Ik word geregeld alle kanten op geslagen door de wind. Fijn is dat op alle zijwegen vrijwilligers staan en vaak staan daar dan toch fietsers of auto’s bij te wachten. Op deze manier is de dijk niet helemaal verkeersvrij maar zeker verkeersluw. Ook niet alle auto’s worden geweerd. De meesten houden rekening met de fietsers maar ook niet altijd. Ik maak de eerste ronde al een automobilist mee die echt veel haast heeft en van mening is dat een halve meter tussen jou en de auto voldoende is. Op deze dijk is het asfalt best goed maar er is een stuk van een paar kilometer lang dat zo ruw is, dat ik echt hoop dat de fiets niet uit elkaar valt. Rustig aan dan maar. Van de Waaldijk gaat het over in de Rijndijk. Dat is het laatste deel op weg naar het keerpunt (ik tel de fietsroute in 3 delen: hoge snelheid fietspad, de Waaldijk en de Rijndijk). De wind staat hier anders want de dijk loopt anders. Ik heb best grote stukken wind mee en maak ook nu mooi vaart. Het keerpunt is super relaxed. De man die daar zit, maakt er een feestje van. Goede stoel, beetje aangeven dat je hier moet keren, en gedag zeggen. Zijn ontspannen houding maakt me blij. Bij ronde twee heeft hij volgens mij vrienden en familie uitgenodigd want het is een heel gezelschap dat de renners staat aan te moedigen! Terug dan maar. Logisch dat ook nu de wind wisselt en dat is prima. De verschillende dijken over en bij Bemmel gaan we de dijk af. Dat is wel even fijn. Ik heb wel genoeg dijk gezien. Leuk om door een woonwijk te fietsen. Lastig is wel dat we over een smal fietspad moeten en dat betekent echt wel rekening houden met ander fietsverkeer. Ik probeer andere “gewone” fietsers in te halen met een bescheiden snelheidsverschil en ik roep dan ook een paar keer “pas op” maar de meesten schrikken zich toch een ongeluk. Ik kom bij het hoge snelheid fietspad aan en heb op veel stukken de wind goed in de rug en waar we van het pad af moeten, wijzen de vrijwilligers goed de weg. Terug naar het beginpunt en zo kan ronde 2 beginnen. De route is hetzelfde maar de wind niet. Die is sterker geworden en dat is op de dijk geen pretje. De stuur uitslagen worden groter en ik moet echt harder werken om tempo te maken. De snelheidsverschillen tussen wind mee en wind tegen worden groter. Ik houd mij vast aan de gedachte dat elke meter zonder regen een cadeautje is. Ik merk dat ik moe word en heb last van zadelpijn. Tijd om even te stoppen. Dat doe ik als ik in ronde 3 net van het hoge snelheid fietspad af ben. Ik ga langs de kant van de weg zitten en eet een broodje. Meteen stopt er een motard om te horen of het wel goed gaat. Blij mee. Na 10 minuten kan ik verder en heb er weer plezier in. Op naar het keerpunt. Wel bij de enige verzorgingspost op de dijk even stoppen en sportdrank drinken. Mijn maag verdraagt deze Born drank goed en gaat niet vervelen. Gek is wel dat ik, ondanks mijn eigen drank toch nog meer te drinken nodig heb. Ik heb mijn eigen flessen al bijna leeg en ook mijn drinkzak is bijna leeg. Dat is dus al meer dan 2 liter bij elkaar. Met de sportdrank die ik op het fietsparcours drink moet ik boven de drie liter uitkomen. Lijkt mij best veel maar aan de andere kant droogt de wind je ook uit en het is nog steeds (meer dan) 28 graden. Dat helpt ook niet. Bij het keerpunt gedag zeggen en dat lukt mij bij het merendeel van de andere vrijwilligers ook ondanks de vermoeidheid. Ik realiseer me dat ik dat tijdens ronde 2 te weinig heb gedaan. Leuk is Wilco onderweg tegen te komen. Hij staat op een zijweg van de Rijndijk en maakt een filmpje. Op de laatste keer de weg terug over de dijk neemt het verkeer toe. Dat snap ik aan de ene kant wel want ik ben één van de laatste fietsers maar aan de andere kant gaat het ook om mijn veiligheid. Ik begrijp niet zo goed hoe dit kan. Het summum is dat ik op de dijk de fanfare met vaandeldragers vanuit Bemmel tegenkom. Ik nader hen stapvoets en wil er graag langs. Mooi niet. De vaandeldragers gaan geen millimeter aan de kant. Daarna moet ik me een weg banen door alle publiek. Ook dat stapvoets en ik maar roepen: “pas op fietser” maar niemand die luistert of een beetje ruimte geeft. Het is voor hen en zeker ook voor mij gevaarlijk. Ik ben blij als ik er voorbij ben. Bah. Met 26,4 km gemiddeld kom ik bij het evenemententerrein aan. mijn doel was 25 km gemiddeld (want dan heb ik er 7 uur over gedaan) dus doel gehaald. Lopen 42.2 km Omkleden en op naar het hardlopen. Ik zie Karen, een zoen en door. Ik heb een thermoskan koffie bij me want ik heb zin in koffie. Ik probeer te rennen maar het gaat niet. Mijn kuiten gaan op slot. Wandelen dan maar en mijn ritme vinden. Ik heb het ook veel te warm en ik krijg mijn hartslag niet omlaag. Wandelend blijft deze boven de 120 slagen per minuut. De route is echt mooi gemaakt. Langs de plassen, door de velden, door wat bos en naar de start/finish. Er zijn 3 verzorgingsposten onderweg en die zijn goed voorzien van eten en drinken. We lopen in een soort “acht”. Gelukkig ook veel sponsen en water om af te koelen. Na een kilometer of vier krijg ik mijn eerste ronde bandje. Nog 5 te gaan. de vrijwilligers van de ronde bandjes maken er een feestje van. Knalharde muziek en ze benaderen je of je hun beste vriend bent. Ik word er vrolijk van. Nog maar eens rennen…mooi niet. Bij de volgende verzorgingspost is er iemand met een tuinslang. Ik krijg een flinke douche. Dat brengt de temperatuur wat omlaag en dat doet goed. Weer rennen…nog niet. Na een uur en 3 minuten kom ik door voor ronde 1. Tevreden over want dit verlies van een paar minuten maak ik goed. Ik heb namelijk 6 uur de tijd voor de marathon; wil ik binnen 15 uur binnen zijn. Ronde 2. Stevig doorwandelen, rennen wil niet lukken, hartslag een beetje omlaag. Bij elke verzorgingspost verzamel ik sponsen en stop die onder mijn shirt. Verrassend hoeveel sponsen er onder een shirtje kunnen…. Onderweg krijg ik de tip dat het tegen verkrampte kuiten helpt om achteruit te lopen. Toch eens proberen en het werkt. Ik kan weer wat rennen. Eerst een paar meter en dan steeds verder. Voor ik het weet ren ik enkele honderden meters onafgebroken. Dat geeft vertrouwen Door naar ronde 3. Vervelend is dat de wind toeneemt en dat de wolken donkerder worden. Het eerste checkpoint begint dan al een beetje met opruimen van de tentzeilen. Als ik mijn armbandje krijg regent het al en bij het tweede verzorgingspunt zijn de wolken al echt donker, regent het en zijn de kraampjes al bijna afgebroken. Daarbij valt het me op dat wel alle drankjes en eten gewoon te krijgen zijn! Dat is echt heel knap. Dat is nog eens rekeninghouden met de lopers. Bij post 3 hetzelfde en bij start finish haal ik mijn fiets op om die aan Karen te geven en mijn regenjas ervan af te halen want die heb ik echt nodig in de volgende ronde. Als ik Karen de fiets geef, gaat het me toch regenen, waaien en donderden. Iedereen moet onder de grote tent. Als ik mijn jasje aandoe wordt er omgeroepen dat de wedstrijd wordt gestaakt. Huh? Nog een keer? Gestaakt? Mocht het nog niet duidelijk zijn, in geen tijd wordt georganiseerd dat vrijwilligers en lopers van het parcours worden gehaald. Het is voorbij. Het is te onveilig. Ontzettend balen voor iedereen en ook voor mij. Ik had tien uur gehaald. Hardlopen ging elke ronde beter en met de dalende temperatuur voelt het ook beter. Als dan ook nog wordt omgeroepen dat alleen de echte finishers als finisher worden erkend dan krijg je toch goed de pest in. Maar ja, gestaakt. Waarom blijven? We halen de auto, fiets achterin, Karen rijden. Het weer klaart op als we wegrijden. We zouden toch niet alsnog door kunnen? Twijfel. Maar ja, gestaakt is gestaakt en lopers worden opgehaald. Dan moet het toch echt wel voorbij zijn. Thuis spullen uitpakken, douchen, warm aankleden, spullen droogmaken en de eerste was draaien. In plaats van om 22.00 aankomen kijken we nu om 20.00 het nieuws terwijl het buiten ongelooflijk hard regent en de donderklappen aanhouden. Een domper op een mooie dag. Afronden Voor mij was dit mijn laatste hele triathlon. Het vraagt te veel trainingstijd. Op naar de halve. Ik ben erg tevreden hoe het mij vandaag is vergaan. Ik wilde graag binnen twee uur op de fiets zitten. Is gelukt. Ik wilde binnen negen uur hardlopen. Is gelukt. Ik wilde voor tien uur binnen zijn. Dat is niet gelukt maar het was wel gelukt als we door hadden kunnen lopen. Het is goed zo. Het besluit om te stoppen was niet aan mij. Ik ben heel blij met de organisatie van de Gelreman. De dag klopte. organisatie goed, ontspannen sfeer, vrolijke vrijwilligers en een organisatie die verantwoordelijkheid neemt. Alle complimenten. Alleen al dat maakt deze wedstrijd tot een aanrader. De volgende dag! Fijn om de volgende dag een berichtje te krijgen dat diegenen die op basis van berekeningen voor 22.00 zouden finishen toch als finisher worden erkend. Dat is een fantastisch bericht. Dat betekent voor mij dat ik als 109 e aankom en zo doe ik recht aan het “just finish” trainingsprogramma van Don en Melanie Fink. Diezelfde dag schrijf ik me in voor de halve van Salou 2025.

Gelreman Triathlon 2024