Triathlon Veenendaal

Olympische afstand

Vrijdag 27 augustus 2021 Het is vrijdagavond iets na zeven uur en ik stap in de auto op weg naar Veenendaal. Ik ga niet alleen mijn startbewijs ophalen voor de Olympische afstand triathlon van morgen maar ook “verkennen”. Dat scheelt een hoop stress morgenochtend en vanuit Wolfheze is het maar een kort ritje. Een kwartiertje later ben ik bij het starterrein van de wedstrijd . Ik volg een andere auto die het terrein oprijdt en als ik uitstap word ik vriendelijk aangesproken dat dit niet de bedoeling is. Ik bied aan de auto weg te willen halen. Allemaal geen probleem. Het is dan wel niet de bedoeling, maar laat de auto maar staan. Op naar de SKF-korfbalhal om mij daar te melden. Het is rustig. Alles is al ingericht met tafels en een flink aantal enveloppen met startbewijzen. Later blijkt dat er ongeveer 800 deelnemers zijn verdeeld over de verschillende afstanden. Ook ligt er karton op de grond met rijrichting pijlen, want we moeten morgen door deze hal naar het “Park fermé”. Ik meld me en wordgeholpen door een heel aardige vrijwilliger. Omdat hij zijn bril niet op heeft (en mijn legitimatie niet kan lezen) en ik mijn bril ook niet bij me heb; ontstaan er mooie spraakverwarringen: “hoeveel achternamen heb jij wel niet? Volgens mij maar één, maar zouden het niet mijn doopnamen zijn? Oh ja, dat zou ook kunnen”. “Ik lees startnummer 121? Volgens mij niet, volgens mij is het 123. Dan ga ik maar eens kijken of we dat kunnen vinden”. Met een envelop in de hand (stickers met startnummer, blauwe badmuts) nog even een rondje lopen. Dit jaar wordt er voor het eerst in de Grift gezwommen en daarom loop ik over het Parque fermé in aanbouw naar de Grift om te bekijken hoe ver het nu eigenlijk is en dat is toch best ver. Volgens opgave een meter of 800 en dat is best nog een stuk om te overbruggen van water naar fiets. Ook nog even verkennen waar ik morgen het best kan parkeren en recht tegenover het startterrein is eenprachtige plek. Kijken of het morgen lukt daar te staan. Op naar huis en de laatste spullen inladen. De fiets is klaar. Ik heb mijn FFWD wielen erin gezet. Ik vind dit mijn “prinsessenwielen” want ze komen alleen naar buiten als het droog is en er een wedstrijd mee wordt gereden. Deze wielen hebben echt een prinsessenbestaan. Morgen voor het eerst mijn nieuwe Lazer helm op en i.p.v. een transitietas neem ik een grote plastic box mee want er wordt regen verwacht. Ik maak het startnummer vast aan mijn heupriem en plak de sticker met startnummer op mijn ge-3d-printe stroomlijn. Alles in de auto leggen en op naar de dag van morgen. Nu maar hopen dat het droog blijft. Zaterdag 28 augustus Vannacht heeft het geregend en de laatste voorspelling voor Veenendaal geeft een verwachting van 30% kans op regen aan. Tja, is toch 70% kans dat het niet gaat regenen. Mooi. Ontbijten en rond een uur of zeven op pad. Ik wil er vroeg zijn want dan heb ik alle tijd om me voor te bereiden en te parkeren waar ik dat heb gepland. Ik neem afslag 23 want 23a is onhandig i.v.m. de afgezette rondweg vanwege deze triathlon. Beetje slingerend door Veenendaal en achter de meubelboulevard langs. Zo parkeer ik 100 meter bij het Parque fermé vandaan. Uitpakken dan maar, voorwiel erin en de plastic kist mee. Opvallend is hoe anders het terrein erbij ligt dan gisteravond. Wat is er veel gedaan! Er moet hard zijn gewerkt afgelopen nacht. Het is een indrukwekkend terrein geworden en het is al gezellig druk. Ik kan in een keer door naar het Parque fermé. Fiets ophangen, andere deelnemers gedag zeggen en spullen op orde brengen. Het geeft me een fijn gevoel die plastic kist. Mocht het nu toch gaan regenen dan blijven mijn spullen droog. Ik loop naar de start en finish van het zwemmen en kom verschillende mensen tegen die ik nog ken uit de tijd dat we onbezorgd mochten zwemmen (in pre-Corona tijd). Leuk om Rob Barel weer eens te zien en te spreken (Rob is nog steeds voor mij het ultieme voorbeeld van een triatleet en inspirator om ook aan deze sport te gaan doen en wie wordt nu niet blij van een gesprek met zijn held). Overigens had het gesprek met Rob nog een ander positief effect, maar daarover later meer. Waar je het water uitkomt is met hekken ingericht en op de hekken zijn nummers aangebracht. Daar kun je de sportschoenen en andere spullen neerleggen want het startpunt is niet gelijk aan het finishpunt. Oké, ziet er goed uit maar is het ook afgesloten voor mensen die er niets te zoeken hebben? Neen dus. Nog even langs het startpunt van het zwemmen. Het is een veldje bij een steiger en daar springen we het water in. Het is tijd om om te kleden. Triathlonbroek had ik al aan. Borstband om en wetsuit tot heuphoogte aantrekken. Wat me ontzettend bezighoudt is wat te doen met mijn autosleutel? Nu er geen publiek bij de wedstrijd mag zijn kan ik ook mijn autosleutel niet bij mijn echtgenote Karen achterlaten. Voor mij nog een reden om gisteren mijn spullen op te halen want daardoor kan ik vandaag mijn legitimatiebewijs thuislaten. Wat te doen? De autosleutel meenemen het water in is geen optie. In een tas neem ik mijn fietsshirt mee en mijn startnummer en leg die neer bij de plek waar je het water uit komt. Daardoor kan ik mij uit het water meteen in mijn fietsspullen omkleden en hoef ik niet de 800 meter te rennen in een wetsuit. Ik vind dat ik dat best aardig heb bedacht maar wat te doen met die autosleutel? Als ik mijn spullen neerleg bij het finishpunt word ik erop geattendeerd “je spullen niet bij het hek te leggen omdat misschien wel iemand kwade bedoelingen heeft”. De stress met de sleutel neemt alleen maar toe en de oplossing is dat ik een van de vrijwilligers vraag om de sleutel te bewaren. Dat doet hij en opeens heb ik rust. Zwemmen Op naar de zwemstart. We zijn met een flinke groep en als het goed is staat er een mannetje of 100 klaar. Je moet goed opletten waar je gaat staan want sommige deelnemers beginnen opeens warming-up oefeningen te doen. Opeens zijn armen molenwieken geworden en zo wordt opeens een kluitje deelnemers uit elkaar gedreven. Er is geen startvolgorde en dat is wel zo relaxed. Een van de deelnemers roept dat zij er een half uur over doet en zo weten we dat als je voor haar het water ingaat je sneller moet zijn en ben je langzamer, dan ga je na haar het water in. Heerlijk; dit soort oplossingen. Kun je van tevoren niet bedenken. Overigens: geen publiek aanwezig? Kom op. De gehele brug en daarvoor en daarna staat vol. Wellicht minder dan andere jaren maar “geen publiek” gaat echt niet op. Wat mij betreft helemaal prima maar als ik dit had geweten; dan was Karen ook meegekomen. Potdorie, knapt het bandje van mijn badmuts. Ik heb een badmuts met kinband want anders glijdt hij af en net als ik het water in wil, knapt het bandje. Lang leve Rob Barel, want hij legt er een knoop in. Ik kan dan wel niet meer ademen, maar de muts blijft nu wel zitten. Om de vijf seconden starten we. Ook daar gaan we flexibel mee om. De volgende start als de voorganger in het water ligt. Werkt perfect en wel zo ontspannen. Ik spring het water in en ga op pad. Heerlijk in het open water en mijn geluk is dat we linksom zwemmen. Omdat ik rechts adem kan ik mij voor wat betreft de richting oriënteren op de kant. Dat werkt lang niet overal goed want er is nog best wel wat riet aan de kantlijn en ik zwem er regelmatig in. Kost wat kracht maar dat is dan maar zo. De truc is vooral in het midden van deze zwemstrook te blijven. Dat zwemt het gemakkelijkst en is er nauwelijks riet dat in de weg zit. Ik merk dat ik borstcrawl en schoolslag moet afwisselen. Ik heb al lang niet meer deze afstand gezwommen en ik merk dat ik toch beter wat open water meters had kunnen maken i.p.v. trainen aan een elastiek thuis. Daarentegen lig ik ontspannen in het water en daar word ik ontzettend blij van. Helaas loopt regelmatig mijn zwembril vol met water. Langs de kant stoppen, water eruit en elastiek strakker trekken. Het is gedoe en kost tijd, maar het is allemaal te doen. In het water gaat het perfect met de andere (snellere) zwemmers. Ik word een paar keer ingehaald en de zwembaan is breed genoeg om elkaar niet te hinderen. Het “rondje” biedt lekker veel afleiding. Is het niet de onderdoorgang van een brug, kom je wel een kano tegen of staat er publiek langs de kant. Ook al ben je druk met zwemmen; is toch leuk. Na 33 minuten ben ik het water uit. Omkleden, sleutel ophalen (dankjewel!!!) en hardlopend (met wetsuit in tas) naar het Parque fermé. Tijd voor de eerste wissel. Fietsen Mijn fiets hangt nog steeds goed aan het zadel en mijn box staat er mooi onder. Ik heb eigenlijk alles al aan behalve mijn fietsschoenen. Fiets pakken en weg. Ik rijd over het fietspad en klap door de afvoer tussen het fietspad en de doorgaande weg. De klap is zo hard dat de houder van mijn fietscomputer afbreekt. Dat is balen. Wat te doen? Ik prop de computer bij mijn ontbijtkoek in het tasje op mijn frame. Het gaat allemaal net. Ik fiets naar de eerste rotonde maar de fiets stuurt niet scherp. Geen idee wat er aan de hand is. Ik kijk maar zie niets. Lekke band? Kan ik niet zien. Fietsen dan maar en wat een feest is het. Een beetje heuvel af en de wind schuin in de rug. Heerlijk om zo erin te komen. Onder het viaduct door en dan een scherpe draai bij het dranghek en de twee Rode Kruis medewerkers die gezellig met elkaar aan het kletsen zijn (en daarmee mooi de leuke sfeer van vandaag weergeven). Voorzichtig keren en terug. Nu tegen de wind in en een beetje heuvel op. Daarna over verschillende rotondes en dan weer een scherpe draai. Het sturen gaat nog steeds niet goed. Nu weer de wind in de rug en gas erop. De volgende bocht is naar het Parque fermé. Over de twee tijdmeetmatten en dan een paar scherp bochten en zo ga ik ronde twee in. Na het viaduct de volgende scherpe draai en ondanks dat ik voorzichtig stuur ga ik flink onderuit. Wat is dat toch? Ik wil doorfietsen maar daar is geen sprake van. Moet je maar niet recht voor de neus van de twee Rode Kruis medewerkers vallen. Ik word dus goed bevraagd; hoe het met me gaat? Ik ben flink op mijn linker heup gevallen en het voelt als een aankomende blauwe plek (wat later ook zo blijkt te zijn). Voor de rest alles goed en ook de fiets ziet er prima uit. Ik stap op de fiets en hoor de Rode Kruis mensen nog zeggen dat ik niet de eerste ben die hier onderuit is gegaan. Toch maar eens aan de voorband voelen. Die is zacht. Hoe kan dat nu? Toch de klap in de waterafvoer? Doorfietsen en een veilige plek opzoeken. In de stroomlijn aan de fiets heb ik alles dat ik nodig heb. Als ik de band onderzoek, blijkt het ventiel helemaal krom te zijn. Geen idee hoe dat kan. Ventiel uit de nieuwe binnenband halen, CO2-pomp erop en volpompen de band. Spullen in de stroomlijn en door met toch met wat schrik in de benen…. Ik blijf de bochtjes voorzichtig nemen. Blijkbaar in ronde vier op het Parque Fermé te voorzichtig, want wat niet mag gebeurt toch… en dat is dat ik in een 180 graden bocht rechts wordt ingehaald. Ik schrik me dood. Ik heb de gehele rit gehoopt dat het droog zou blijven en uiteindelijk gaat het in ronde zes een heel klein beetje regenen. Het vreemde is dat de bui volgens mij na een minuutje alweer voorbij was en ook niet meer terugkomt. Het Parque Fermé in en wisselen naar het lopen. Loopshirt aan, loopschoenen aan, petje op en startnummer op de buik draaien. Klaar. Ik heb er zin in. Lopen Ook nu duidelijke instructies van de vrijwilligers. Zo kun je niet verkeerd lopen tijdens deze vier ronden door en om het park/surfvijver. Er zijn tijdens deze ronde van 2,3 kilometer zowaar drie verzorgingsposten. De eerste is na ongeveer 700 meter en de enthousiaste dames bieden water aan. “Nog even niet, maar heeft u misschien ook koffie?”, vraag ik als grap. Ik loop door het park richting de Grift, daarna parallel aan de weg die van de zwem finish naar de start van het zwemmen loopt. Dan weer terug richting Parque Fermé. Bij de tweede verzorgingspost ook maar eens gevraagd of er koffie is, langs de DJ en de aanmoedigende bezoekers, het park bij de surfvijver in en op weg naar de 3 e verzorgingspost (“heeft u koffie?”), over de tijdregistratiemat, langs de finish en dan zit de eerste ronde erop. Het is een mooie ronde met veel afwisseling. Sporters die net hebben gezwommen lopen een gedeelte samen met jou naar de wisselzone en het publiek loopt regelmatig op het hardloopdeel. Het kan daardoor druk zijn maar vervelend is het nooit. Ik vind het eerder een leuke afleiding. Door het Parque Fermé en naar de 2 e ronde. Ik voel me nog steeds goed. Niet allen lichamelijk maar ook in mijn hoofd en dat laatste vind ik altijd het allerbelangrijkst. Ronde twee dan maar. Bij verzorgingspost één en twee wat water drinken en bij drie hoor ik een van de dames zeggen “dat is die man van de koffie” en ze hebben voor mij zowaar een beker koffie geregeld. Het zijn schatten. Dat ze dit hebben gedaan! Ik ben er ontzettend blij mee. Niet alleen is de koffie een oppepper maar vooral het plezier van de dames geeft nieuwe energie. Van ronde twee naar ronde drie. Tijdens die ronde valt op dat er steeds minder publiek is. Het zou al een publiekloze wedstrijd zijn (was het niet) en het valt op dat er steeds minder mensen op de verschillende plekken in het park staan. Ronde vier dan maar. Gedag zeggen tegen de aardige vrijwilligers en deze laatste ronde tot een goed einde brengen. Af en toe nog iemand inhalen en dan niet meer rechtsaf naar de volgende ronde, maar linksaf naar de finish. Over de mat, medaille krijgen en klaar. Toch nog maar even terug naar een van de twee “speakers” en hem vragen om de vrijwilligers te bedanken. Niet alleen omdat zij al dagen in touw zijn met de opbouw, de racedag zelf en het afbreken van het parcours, maar ook omdat zij in belangrijke mate de sfeer bepalen van deze dag. Zij maakten deze dag tot een succes. Naar huis De wedstrijd zit erop en het was een leuke dag. Tijd om naar huis te gaan. Bij het ophalen van de fiets de andere deelnemers feliciteren en diegenen die nog in de wedstrijd zitten door het Parque Fermé zien snellen. Schone kleding aan, box inpakken en het Parque Fermé uit. Bij de uitgang wordt alles gecontroleerd. Blijkt dat het startnummer stickertje van mijn fiets is afgewaaid en nu is onduidelijk of dit wel mijn fiets is. Prima dat een van de controleurs tegen een collega zegt “dat de stickers van niet al te beste kwaliteit zijn en dat er wel meer van de fiets zijn gewaaid” maar dat maakt de situatie voor mij niet anders. “Of ik geen foto bij me heb waar ik met de fiets op sta?”. Neen, want waarom zou ik die bij me moeten hebben? Of ik geen telefoon heb waar foto’s van mij en de fiets op staan? Ook niet want alles van waarde ligt thuis. Ik had al genoeg stress van mijn auto sleutel. We komen er niet uit totdat de vraag wordt gesteld “of ik iemand van de organisatie ken die garant durft te staan?”. Rob Barel wordt gebeld en hij wil gelukkig garant staan en zo krijg ik mijn fiets uiteindelijk toch mee. Goed dat de controle zo streng is maar aan de andere kant werkt het systeem ook niet. Ik kan natuurlijk nog steeds mijn sticker op andermans fiets plakken en dan zeggen dat die andere fiets van mij is. Ik weet wél dat ik een foto van mij en de fiets maak en die een volgende keer meeneem want het gedoe rond de fiets zorgt toch voor een kleine kater. Een half uur later ben ik thuis. Moe, tevreden en heb ik een ontzettend leuke dag gehad. We hadden geluk met het weer maar het absolute hoogtepunt was de ontspannen sfeer gedurende de gehele dag. Iedereen was zo relaxed en volgens mij had iedereen zin in deze dag. Daar kan het gedoe met mijn fiets niets aan afdoen en is en blijft deze Veenendaal triathlon een aanrader! De foto’s hiernaast komen uit de vrijgegeven fotoalbums van Maarten Kooij, Paul Oor, Rob Coenders, Wil Weerd, Erik van den Akker en Harriet Koning - Miske

Triathlon Veenendaal 2021

Ironman Wolfheze

Zwemmen 3.9 km: 1:30 T1: 0:12 Fietsen 180 km: 6:38 T2:P 0:10 Lopen 42,2 km: 5:38 Totaaltijd: 14:22