www. penzen.nl

Ironman Frankfurt en Ironman

Wolfheze wedstrijdverslag

Zondag 30 juni 2019 The Ironman distance Frankfurt 2019 Het is zondagochtend half vier en we zijn dan allang wakker in dit appartement in Dreieich. We hebben een onrustige nacht achter de rug, want alle gedachten gaan uit naar de wedstrijd van vandaag. Mijn eerste gehele triathlon. Al een jaar of 25 wil ik een hele triathlon doen en toen ik mei vorig jaar in de Cape Wrath ultra finishte (zie ook www.penzen.nl) besloot ik er werk van te maken. In Schotland kocht ik mijn eerste triathlon tijdschrift (220triathlon) en schreef me aansluitend in voor de Ironman Frankfurt. Sinds februari 2019 ben ik lid van de VZC in Veenendaal en is het echte (zwem)trainen begonnen. Omdat ik niet weet of ik het echt leuk vind doe ik deze Ironman “on a budget”. Ik koop zoveel als mogelijk gebruikt. Zo komt Eddy, mijn fiets, van Marktplaats. Gisteren zijn alle voorbereidingen getroffen, dus daar kan de onrust niet aan liggen. Complimenten aan Ironman, want wat is het goed georganiseerd. Nog nooit zo een snelle registratie meegemaakt. Binnen vijf minuten in het bezit van alle benodigde “papieren” en een rugzak met plastic tassen als transition bags. Heel goed gedaan. We hebben de triathlonmarkt bezocht en kwamen daar ook nog één van de presentatoren van het Global Triathlon Network (YouTube kanaal) tegen. Ook nog een praatje mee gemaakt. Leuk. Hebben we ook eens gezien hoe zij opnamen maken. Ook nog even bij de finish gekeken en natuurlijk hoop ik ergens in de loop van de avond over de finish te komen binnen de gestelde 15 uur. Wat ik toen nog niet wist… Gisteren de transition bags ingeleverd; net als Eddy, mijn fiets. Ook dat ging snel. Het parkeren van de auto kostte meer tijd dan de overige acties. De fietsrekken zijn voorzien van nummers zodat je exact weet waar de fiets op te hangen en de transition bags gaan aan het rek (van zwem naar fiets; T1) of lever je bij een vrachtwagen in (van fiets naar loop; T2). Daarna nog even kijken naar het zwemparcours en dat is het dan. Na het opstaan eerst maar eens de nodige pillen slikken. Te beginnen met Imodium zodat ik onderweg niet naar het toilet moet. Ook wat vitaminepillen en flink drinken. Het wordt namelijk een hete dag. De gehele week staat al in het teken van de weerverwachting. De week begon met 33 graden en op donderdag werden de hitterecords in Duitsland gebroken met 38 graden. De warmste plekken in Duitsland zijn München, Keulen en…Frankfurt. Gisteren was het 35 graden en vandaag is de verwachting 39 graden (en gedurende de dag wordt het 40 graden). Morgen (maandag) is het 29 graden. Je kunt maar pech hebben… want hitte en ik gaan niet heel erg goed samen. Zo maakte ik tijdens de Al Andalus Ultra Trail in Spanje al eens 52 graden mee en was ik na drie dagen hardlopen zo uitgedroogd dat twee liter infuusvocht noodzakelijk was geworden. Daarna komt P20. Wat is het toch een fantastisch goedje. Ook na vandaag nergens verbrande of geïrriteerde plekken op mijn huid. Een van de beste adviezen die ik heb gekregen om mijn huid te beschermen. Ontbijten en in de auto. De Langener See is hier 9 kilometer vandaan. Helaas kunnen we de geplande route niet rijden want de toegangsweg naar de Langener See is vanaf onze kant afgesloten. Met een amateuristisch kaartje in de hand (uitgereikt door de Politie) moeten we onze weg zien te vinden. Door samen te werken met andere auto’s vinden we de weg naar deze See. Beetje stress maar we zijn mooi op tijd. Karen parkeert en ik loop alvast naar Eddy. Van verre hoor ik wat gisteren nog een mogelijkheid was. Het is zwemmen zonder wetsuit. Het water is 25,5 graden en daarmee is de watertemperatuurgrens ruim overschreden. Heel erg balen, maar ja, wat wil je met al meer dan een week temperaturen van ver boven de dertig graden. Ik breng de banden op spanning en met dank aan de TireWiz app weet ik welke spanning ik nodig heb om comfortabel en toch snel te kunnen rijden. Het is tijd om deze transition zone uit te gaan en naar de start van het zwemmen te gaan. Ik loop naar het vak voor 1:30 en langer. Ik kijk om me heen en zie ontzettend veel witte badmutsen. Ik hoorde eerder een official zeggen dat maar 10% van de deelnemers een vrouw is (groene badmuts) en je moet dan ook echt bewust kijken om groene badmutsen te zien. Het bijzondere is dat supporters eerder op grote afstand werden gehouden en nu overal vrij kunnen komen. Er zijn zelfs toeschouwers die tussen de zwemmers staan. Om 06.20 gaan de pro’s mannen van start, tien minuten later de pro’s dames en om 06.40 de eerste amateurs. Zwemmen 3.8 kilometer Per vijf personen worden we om de vijf seconden het water ingelaten maar na verloop van tijd werkt dat niet meer en is er een constante stroom van zwemmers die het water ingaan. Ik start achteraan in het 1:30 uur groepje en zo ga ik om 07.00 het water in. Het water is echt ontzettend lekker warm. Eerst maar eens even op gang komen en mijn plekje zien te vinden. Dat betekent schoolslag. Als ik wat ruimte heb, ga ik over naar borstcrawl en op tempo komen. Voor ik het goed en wel in de gaten heb, ben ik ingesloten en dat ben ik niet gewend. Ik tik voor mij iemand op de voeten, iemand tikt mij op de voeten en links en rechts zwemmen anderen. Ik raak niet in paniek maar mijn hartslag gaat ontzettend omhoog. Wat te doen? Doorzwemmen met een heel hoge hartslag is uitputtend. Schoolslag dan maar. Ik kan het tempo goed volgen en probeer mijn eigen ruimte te vinden aan de zijkanten van het veld. Om daar te komen is nog best een hele uitdaging want ik ben niet bepaald de enige in het water…Soms raak ik toch weer ingesloten en dan is het echt niet leuk. Ik word op mijn hoofd geslagen en word aan mijn badmuts getrokken, er wordt aan mijn voeten getrokken en het ergste nog is de man die achter mij zwemt en eerst met zijn vuist op mijn rug slaat en mij vervolgens bij mijn schouder pakt, mij onder water duwt en probeert over mij heen te zwemmen. Kom op mensen, we zijn de langzaamste groep. Een beetje rekening houden met elkaar mag best. Ik wissel schoolslag met crawl af en het gaat lekker. We zwemmen een soort van V-vormig parcours met een Australian landing na 1.500 meter (even het water uit, via de tijdmeting het water weer in). Is erg leuk om te doen. Tijdens het zwemmen is al te merken dat het een hete dag zal worden. Als je de zon in het gezicht hebt is niet te zien welke kant je op moet zwemmen, zo fel is de zon en dat ondanks de zwemzonnebril die ik draag. Toch maar proberen te oriënteren. Gelukkig liggen er overal kanovaarders en daar kan ik me op richten. Ik ben erg blij met mijn rare badmuts. Ik heb een badmuts die onder mijn kin doorloopt. Het ziet er niet uit maar hij glijdt niet van mijn hoofd en dat is waar het mij om ging, want met mijn lange haar en gel, glijdt mijn badmuts altijd af. Daarnaast werkt het systeem met dubbele badmuts en de bril eronder erg goed. Wat ook nu weer heel erg goed werkt zijn mijn zwemoordoppen. Het geeft me heel veel rust in het water. Een echte aanrader. Transition 1 Na 1:32 ben ik het water uit. Daar ben ik heel erg blij mee. Het is enkele honderden meters lopen naar de transition tent. Eerst wat wandelen om te bekijken hoe ik me voel. Ik voel me goed. Een drafje dan maar, mijn blauwe tas ophalen en in de tent omkleden voor het fietsen. Mijn tubes aan, mijn Sahara shirtje aan (superdun en speciaal voor hitte), helm op en oordoppen in! Ik gebruik oordoppen voor motorrijders om de wind uit mijn oren te houden. Het geeft veel rust aan mijn hoofd en ik kan toch alles om mij heen horen. Werkt heel goed. Nog een halve liter eiwit drinken en de fiets halen. Karen staat zoals altijd op een heel zichtbaar punt. Een zoen en dan op pad. Op naar 185 kilometer fietsen. Mijn transitietijd was 12 minuten. Dat is lang maar aan de andere kant was het ook best ver lopen en het is ook allemaal wennen; want ja, mijn eerste Ironman. Fietsen 185 kilometer Bij het fietsen begin ik met wat gerommel aan mijn fietscomputer. Ik heb de route voorgeprogrammeerd maar kan niet goed zien of het werkt door de felle zon. Uiteindelijk zie ik dat alles goed werkt. Fietsen maar…. Nog eens wat drinken. Ik heb Eddy beladen met bidons. Op het stuur een x-lab drinksysteem met ¾ liter water. In het frame een 600 cc bidon met ORS (het beste alternatief voor een infuus) en een 600 cc “tank” met twee binnenbanden, CO2 pomp, bandenlichters en inbussleutels. Achter het zadel een voedsel “tank” met extra eten en daarnaast een 600 cc bidon met mijn wondermiddel sporteiwit. Op de framebuis heb ik vier Chia gels geplakt en 4 zakjes met pindakaas. Daarnaast een voedseltasje met nootjes en een in stukjes gescheurde krentenbol enne…kleine worstjes. Via een dertien kilometer lange verbindingsroute kom ik op de eerste ronde rondom Frankfurt. Het parcours is goed afgezet en het is lekker snel asfalt! Ik fiets ruim boven de 30 km/u en voel me kiplekker. Ik heb er echt zin in. Ik zit goed op mijn gemak en geniet van het fietsen. Zoals altijd zeg ik alle vrijwilligers gedag (die staan hier tenslotte ook op hun vrije zondag) en fiets goed mee met anderen waarbij het af en toe zo druk is dat het moeite kost om niet te stayeren. Na een kilometer of vijf verlies ik mijn gereedschapstas. Stoppen maar en zie dan tot mijn grote schrik dat ik mijn bidon met eiwit niet meer heb. Dat is een reden voor lichte paniek. Sporteiwit is voor mij een soort “resetknop”. Tijdens wedstrijden herstel ik er tussentijds goed door. Het vult blijkbaar aan wat ik nodig heb en nu mis ik dat dus. Enorm balen. Ben ik vast verloren bij het over een putdeksel rijden want dat geeft best klappen en er zijn heel veel putdeksels hier. Ik schiet door Frankfurt en kom op de eerste heuvel aan (the Beast) en daarna gevolgd door “the Hell”. Dat gaat me goed af maar merk dat ik drie versnellingen mis. Ik mis mijn 2e, 3e en 4e versnelling. Ik begrijp daar helemaal niets van. Thuis “had” ik ze nog. Het is dus kiezen tussen te zwaar of te snel trappen. Ik kies voor het laatste. Ik wil mijn krachten sparen. Bij de klimmetjes is het een drukte van belang. Wat een enthousiasme van het publiek. Jaloers wordt ik er wel van, want meestal wordt er vanaf een biertafel gejuicht en met deze hitte is een biertje geen straf (ook al is het dan pas een uur of tien). Wat ik heuvel op mis, maak ik heuvel af goed. Omdat we dit parcours in maart met de auto al hebben verkend weet ik hoe het er heuvel af aan toe gaat. Eddy laat zien dat hij heuvel af echt boven de 70 km/u kan komen. Het wordt warmer en warmer maar ik heb er nog niet echt last van. Ik drink goed en neem bij elke post wel wat aan. Meestal is dat water dat ik in mijn watertank doe of dat ik er ORS mee aanmaak (heb extra zakjes bij me). Ik eet voordat ik trek krijg en wissel pindakaas met gels af. Gaat prima. Een paar kilometer voor Frankfurt komt de laatste heuvel en dat is “heartbreak hill” en dat is mijn breekpunt. Met 7 kilometer per uur ga ik heuvel op. Het gaat niet sneller en ik merk dat het me te veel kracht kost bij deze hitte. Voor dit soort momenten heb ik mijn eiwit nodig. Als ik eenmaal de heuvel op ben is het een lange geleidelijke afdaling naar Frankfurt maar ik merk dat het me wat heeft gedaan. Ik besluit dan ook na 110 kilometer even te stoppen voor een pauze. Het is dan tegen twaalf uur. Ik ben dan pas drie uur onderweg en daar ben ik heel erg blij mee. Langs de kant van de weg eet ik ontbijtkoek, nootjes en worstjes. Het doet me goed maar ik knap er niet van op. Geestelijk zit alles nog goed want ik heb er nog steeds enorm zin in en van opgeven is geen sprake maar lichamelijk gaat het niet lekker. Verder fietsen en de eerste heuvel dient zich weer aan. Het kost aanmerkelijk meer moeite dan de eerste ronde. Ik krijg kramp in mijn linkervoet en moet even stoppen om de spanning eraf te halen. Ik beloof mijzelf dat ik bij kilometer 140 weer echt mag stoppen. Doorfietsen en op naar de volgende stop. Ik haal 140 kilometer niet. Ik moet bij ongeveer 120 kilometer van de fiets af. Ik moet echt even bijkomen. De hitte heeft me te pakken en ook de kramp in mijn voet wil maar niet weg. Ik eet en drink wel goed en inmiddels ben ik zover dat ik, waar ik kan, mijzelf laat besproeien met water en soms zelfs een hele bidon over mij uitgestort krijgt. Alles om maar een beetje af te koelen. Voor wat betreft mijn drinken wissel ik tussen ORS, water en, als de ORS op is, sportdrank. Gaat prima. Ik eet pindakaas, chiagel en nootjes. Gaat ook prima. Als ik bij kilometer 130 van de fiets stap, schieten mijn benen direct op slot en is kramp een feit. Ik loop dan over straat alsof ik twee houten stijve benen heb. Ik kan het eruit lopen maar ook dit kost weer kracht en veel tijd. Zo fiets ik door met de focus op het stoppen om de tien kilometer. Dat is mijn nieuwe doel. Dat werkt maar het schiet niet op. Ik zie dan ook mijn verwachte aankomsttijd oplopen. Maar ja, beter later aankomen dan helemaal niet aankomen want inmiddels begint er een slagveld te ontstaan. Ik zie fietsers die zijn gevallen en op het parcours armen en benen verbonden krijgen. Uiteindelijk zitten bij elke hulppost mensen met zakken ijs op het hoofd om maar een beetje het hoofd te kunnen koelen. Het wordt erger en erger met de kramp en als ik voor de tweede keer bij heartbreak hill aankom, dan heb ik de kracht niet meer om de heuvel op te fietsen. Ik moet lopen. Dat gaat niet echt lekker met twee verkrampte benen. Uiteindelijk moet ik halverwege de heuvel even liggen want ik voel me echt leeg. Voor ik het weet krijg ik uit het restaurant, waar ik voor lig, water aangeboden en worden de bakken met water over mij uitgestort. Het aanbod om een ambulance te bellen sla ik beleefd af. Eenmaal op de heuvel nog een kilometer of tien. Moet kunnen. Zo fiets ik Frankfurt in en het duurt en het duurt. Uiteindelijk ben ik tien voor vijf op T2. Tien minuten voor de cutoff time. Transition 2 Mijn fiets inleveren en mijn kledingzak ophalen. Omkleden en eindelijk…mijn sporteiwit. Lekker. Het doet me goed. Om 17.00 ben ik de tent uit en dat is net op tijd om niet uit de wedstrijd te worden gehaald. Nog vijf uur voor de marathon. Moet kunnen. Lopen 42.2 kilometer Buiten T2 zie ik Karen. Wat ben ik blij haar te zien. Eerst maar eens samen een beetje huilen en erkennen dat het vandaag toch wel heel zwaar is. Na een kus door. Op naar het laatste stuk. Het is druk op dit parcours van 4 x 10 km maar het is ook wel weer goed te doen. Er zijn veel waterpunten en er is zelfs zout. Ook hebben alle waterpunten douches. Lekker. Ik probeer te rennen maar dat gaat niet. Meteen overal krampen. Zo wissel is de eerste tien kilometer tussen wandelen en een paar passen rennen. Ik drink en eet waar ik kan en probeer er het beste van te maken. Het is druk langs het parcours en overal aanmoedigingen. Heel erg leuk en het geeft energie, maar ja, bij mij schiet het nog steeds niet op. Zo duren de tien kilometer anderhalf uur. Bij doorkomst kletsen met Karen en op naar ronde twee. Hetzelfde principe en hetzelfde gedoe. Na een kilometer of 16 lukt het wandelen ook al niet meer door de kramp en moet ik zitten om te rekken. Wat te doen? Maar eens kijken hoe het verder gaat en bij kilometer 19 besluit ik te stoppen. “Doorgaan tot het maximum zonder blijvende schade” is waar ik mij altijd aan vast blijf houden en zo besluit ik te stoppen. Na 13 uur en 21 minuten is het gedaan en heb ik 3,8 kilometer gezwommen, 185 kilometer gefietst en een halve marathon gelopen bij 39 tot 40 graden. Ik ben niet blij want ik heb het niet volbracht maar met deze omstandigheden mag ik heel erg tevreden zijn over hoe ver ik ben gekomen in mijn eerste lange triathlon. We lopen naar het parc ferme waar de fietsen staan en ook mijn transition bags hangen. De jongen die ons ontvangt ziet dat ik niet veel reserves meer heb en hij regelt alles perfect. Hij pakt de fiets en de tassen en neemt ons mee naar de check out. Ik lever mijn chip in en dan zijn we klaar. De auto staat een paar honderd meter verderop. Om daar te komen moeten we de rode loper naar de finish kruisen. Het doet wel pijn om zonder zelf te zijn gefinished te horen dat de omroeper anderen onthaalt met “you are an Ironman”. Ik gun het ze allemaal maar had er zelf ook graag gelopen. Tijdens het lopen word ik niet goed. Zitten dan maar en meteen weer kramp. Dat duurt een hele tijd en uiteindelijk kunnen we weer verder lopen. Daarna krijg ik me toch een krampaanval. Voordat ik het goed en wel in de gaten heb lig ik te kermen op de grond en dat net naast een politiewagen. De agenten staan in een mum van tijd te kijken en bieden wat te drinken aan. Daarna word het zwart en val ik flauw…Als ik ben bijgekomen nog steeds kramp. Een andere triathleet weet wat te doen en pakt mijn voet en drukt de kramp eruit. Zodra hij loslaat gaat mijn voet in de verkrampte positie en zo wisselen kramp en ontspanning elkaar af. In de tussentijd is Das Rote Kreuz aangekomen. De broeders doen onderzoek en een plan wordt gemaakt. Op de brancard en naar het ziekenhuis. Karen krijgt te horen welk ziekenhuis en loopt met de fiets naar de auto. Ik word op de brancard de ambulance ingerold en met twee transition bags op mijn buik gaan we met “toeters en bellen” naar het ziekenhuis. Daar aangekomen worden we goed opgevangen. Meteen start het onderzoek, want over kramp doen ze hier niet zo moeilijk maar kramp in combinatie met flauwvallen vind de arts niet oké. Bloedafname, hartfilm, bloeddruk enz... Het blijkt dat ik alle goede stofjes in mijn lichaam heb. Voldoende zout en voldoende suikers maar vocht…daar is gebrek aan. Daar komt de eerste liter infuusvloeistof en dat gaat mijn lichaam goed in. Helaas moet ik nog niet plassen en dan de tweede liter erin. Dat duurt uren en wetende dat Karen morgen gewoon moet werken. Om één uur is het gedaan. De tweede liter is aangekomen en ik moet plassen. Ik voel me dan al een heel stuk beter en zo gaan we naar huis. Het is drie-en-een-half uur rijden en om half vijf zijn we thuis. Ik ben blij dat we veilig zijn aangekomen en ik heb met Karen te doen. Ik heb deze maandag nog vrij maar haar wekker loopt om half zeven af. Zij is mijn held! Mario Zondag 21 juli De Ironman distance Triathlon Wolfheze 2019 Het is half zes en ik sta aan de rand van de Rijkerswoerdseplassen. Vandaag ga ik mijn gehele triathlon doen. Het zat me toch dwars dat ik “Frankfurt” niet heb afgemaakt. Ik heb voor vandaag alles vooraf uitgezocht. Eerst twee ronden zwemmen in deze plas, dan vier ronden op de fiets en vervolgens een paar ronden lopen. Ook vannacht heb ik heel slecht geslapen. Ik denk niet zozeer vanwege deze triathlon maar meer dat het laten staan van de auto met spullen zo eenzaam aan het water, me een slecht gevoel gaf. Daarom vannacht opgestaan en de routes aangepast. In plaats van het volgen van de Gelreman Triathlon route, nu zelf routes gemaakt waardoor ik de auto thuis kan neerzetten en ons huis de T2 locatie is. Vervolgens de auto uitgepakt want de fiets en de rest van de spullen lag daar natuurlijk al in. Daarna in slaap gevallen… Het wordt 21-26 graden en het blijft droog. Ideale omstandigheden. Er is alleen best veel wind. Ik heb mijn zwemboei bij me (en daarop vastgemaakt mijn Garmin Fenix 5X om afstand en tijd te meten) en inmiddels weet ik ook waar ik vissers mag verwachten, want zij vissen hier gedurende de nacht. Met mijn wetsuit aan, badmuts met kinband en …Ironman Frankfurt badmuts, is het tijd om te gaan. Ik heb er zin in. Zwemmen 3.9 kilometer Het zwemmen gaat lekker. Waar ik vissers verwacht, moet ik een meter of vijf het water uit om de lijnen te ontwijken en zwem door. Daarna op een nieuwe plek weer vissers (ook nu met tent enz.) en ook nu een meter of vijf het water uit. Helaas kom ik toch in een lijn en het alarm gaat af. De jongen legt rustig uit hoe ik de lijnen kan vermijden en dat blijkt te kloppen. Door maar weer. Ik zwem tegen de klok in (want adem naar rechts) en volg zoveel als mogelijk de scheidslijn tussen riet en diepte. Zo haal ik de maximale lengte uit deze ronde. Na 42 minuten uit het water en door met mijn zelfbedachte “australian landing”. Ik moet 150 meter rennen over het strand om dezelfde ronde nog een keertje te doen. De tweede ronde hetzelfde verhaal. Tweemaal het water uit voor de vissers en de rietkraag volgen. Het gaat me goed af en na 1:30 sta ik op het strand. Ik heb er 4.054 meter op zitten. Minus de 150 meter rennen is dat toch maar mooi 3.900 meter zwemmen. Ik ben er erg blij mee. De tijd voor het zwemmen is gestopt. Transition 1 Omdat ik alles echt wil meten zet ik mijn horloge op stopwatch en start de meting van mijn T1 en ren daarna naar de auto. Wetsuit uit, afdrogen, drinken, fietskleding aan en stopwatch op pauze. De rit naar huis kan beginnen. Dat is het enige nadeel van deze aanpak. Ik verlies er op deze wijze 20 minuten mee maar ja, het geeft wel een veilig gevoel als alles thuis voor de deur staat. Thuisgekomen staat alles al klaar. Auto uitzetten en de stopwatch starten, schoenen aan, helm op, fiets pakken en stopwatch stoppen als ik op de fiets zit. T1 in bijna 10 minuten. Fietsen 180 kilometer Ik heb een ronde van 50 kilometer uitgezet met maar één verkeerslicht. Dat is het voordeel als je de omgeving kent. Ik fiets van Wolfheze naar Ede, dan naar Hoenderloo en via Vliegveld Deelen terug naar huis. Het is nog zo vroeg dat ik het verkeerslicht kan negeren en de fietspaden zijn vrij. Erg lekker fietsen. Ronde één gaat goed. Ik zit prima op de fiets en heb er zin in. Einde ronde één thuis stoppen, flessen vullen, eiwit nemen, wat eten en weer weg. Ronde twee gaat goed maar nu met fietsers op de paden. Ik heb het geluk dat er een fietstocht is die tegen mij inrijdt. Ik moet ze dus alleen ontwijken maar heb er voor de rest geen last van. Thuisgekomen omkleden want mijn fietskleding schuurt en het is best warm geworden. Ronde 3 is “druk”. De E-fietsers zijn nu ook wakker en bezetten de fietspaden. Thuisgekomen wat drinken en het eten wordt al minder. Daarna kan ik merken dat ik het warm heb want zodra ik het echt te warm begin te krijgen, stopt het eten. Nog 27 kilometer te gaan en dat wordt naar het pannenkoekenhuis in Ede en ter afronding rondjes op Papendal. Lekker in de schaduw… De 180 kilometer zitten erop in 6:38 inclusief pauzes (wat later een minuut of 20 blijkt te zijn; het nadeel van selfcatering). Ik heb hier een dubbele meting. Met mijn Fenix 5x en met mijn Garmin 820 fietscomputer. Transition 2 De T2 tijd starten. Omkleden in loopkleding. Dat duurt even. Alles netjes gemeten met stopwatch is het een minuut of 12. Het is dan nog steeds warm maar ik heb er nog steeds zin in. Lopen 42.2 kilometer Eten, veel drinken en op pad. Ik loop via Papendal naar Bio Kinderrevalidatie en daarna door het bos naar huis. Ik neem mij voor (en dat lukt), elke kilometer te rennen. Hoe ver maakt niet uit maar wel rennen. Dat lukt goed en zo sta ik acht kilometer later weer op de stoep. Eten, drinken en weer weg. Nu een fles met NUUN sportdrank mee. Met de fles in de hand via een omweg langs Papendal naar restaurant Roadhouse en weer oversteken. Richting ’s Koningsjacht en weer door het bos naar huis. Dat zijn de volgende twaalf kilometer. Eten en drinken en weg. Langs het spoor naar Oosterbeek. Doorlopen tot de t-splitsing en dan “naar boven” richting Trix. Ik ben dan al best moe en neem mij voor “omhoog” te wandelen en naar “beneden” te rennen. Dat lukt heel best. Elke wandelkilometer is binnen de negen minuten en elke ren kilometer is tussen de zeven en acht. Met een omweg over Papendal weer naar huis. Nog iets meer dan vier kilometer te gaan maar ik ben opeens heel bang dat mijn horlogebatterij leeg is voordat ik de marathon erop heb zitten. Thuis mijn accupack ophalen (ligt klaar) en dan naar de Reijerskamp. Bij iets meer dan twee kilometer omkeren en naar huis… Na 5:50 zit het erop. De marathon is afgerond en ik voel me prima. Ik heb het heel erg warm, want uiteindelijk was het best een warme dag maar had geen kramp en ik had het naar mijn zin. Thuis alle tijden verifiëren en ik ben binnen de 15 uur rond. • Zwemmen 4.050 meter (waarvan 150 meter Australian landing) in 1:30:23 • T1: 10 minuten • Fietsen 180.5 kilometer in 6:38:37 • T2: 12 minuten • Lopen: 5:50:48. Totaaltijd naar boven afgerond: 14:23:00. Alles moet binnen de 15 uur en daarmee is de Ironman Distance “Triathlon Wolfheze 2019” binnen de maximumtijd van 15 uur volbracht! Zelfs als ik de 20 minuten in de auto meetel dan ben ik nog steeds binnen de 15 uur binnen en dat drie weken na Frankfurt. Ik ben er enorm blij mee. Mario Geleerde lessen • Een triathlon “on a budget” is te doen. Mijn tijdritfiets van Marktplaats, mijn wetsuit, mijn thuistrainer en andere spullen kostten mij rond de € 1.500,--. • Het blad 220triathlon is een aanrader. Ik heb daar veel van geleerd. • Lid zijn van VZC is een genot. • Ironman Frankfurt is top georganiseerd • Er gaat niets boven zonnebrandcrème van P20. • Het nemen van zwemles was logisch maar de echte verrassing was het krijgen van fietsles. • Neem op de fiets mee wat je echt lekker vind. Ik heb met smaak gegeten. • Alle bidons “putdeksel vast” op de fiets monteren • De tyrewizz geeft goede informatie over bandenspanning • Een lange triathlon vond ik heel eenzaam. Ik kom uit de ultraloop wereld en daar kletst iedereen met iedereen. Ik heb me meer dan 13 uur best eenzaam gevoeld. Niemand die wat zegt en als ik wat zeg komt er niet of nauwelijks iets terug. Niet zo gezellig. • Frankfurt is echt dichtbij. • Nuun is aan te raden. Het blijft een lekkere sportdrank met alle goede stofjes zoals ORS dat ook heeft. • Geen gehele triathlon meer? Ik voelde me eenzaam in Frankfurt gedurende de gehele dag. Bah. Daarnaast kost het me heel veel trainingstijd. Ik weet zeker dat er meer halve en kwart triathlons op mijn agenda komen. Met een beetje training zijn die goed te doen. • Mijn plezier in het zwemmen blijft me verrassen. Ik lig inmiddels graag in het water en maak mijn kilometers. Ik zou nog graag sneller willen zwemmen… • Nog een triathlon zelf organiseren? Waarom niet? Zwemmen in de Rijkerswoerdseplassen. Iemand die je de fiets aangeeft (T1). Naar huis fietsen. Thuis als T2 gebruiken en van daaruit een (halve) marathon. Moet kunnen… wie weet krijgt de Ironman van Wolfheze dan ooit echt status.