www. penzen.nl
Marathon des Sables 2012

De wedstrijd van 2012

06 april ontvangst in bivak 07 april controle uitrusting 08 april 1e etappe 34 km 09 april 2e etappe 38 km 10 april 3e etappe 35 km 11 april 4e etappe 82 km 12 april aankomst 4e etappe 13 april 5e etappe 42 km 14 april 6e etappe 15 km 15 april prijsuitreiking 16 april retour Nederland

Marathon des Sables 2012

wedstrijdverslag

Over de Marathon des Sables De Marathon des Sables (MdS) ("marathon van het zand") is een zesdaagse ultraloop van ongeveer 254 km, die sinds 1986 jaarlijks wordt gelopen in de woestijn van Zuid-Marokko. De loop wordt beschouwd als de zwaarste voettocht ter wereld.De loop bestaat uit zes etappes die in zeven dagen gelopen worden. De langste etappe is tussen de 80 en de 100 km. De andere etappes zijn tussen de 20 en 42 km lang. De race vindt plaats in de Sahara in de buurt van Ouarzazate (zuidoosten van Marokko). Dit is alles wat bekend is over de route. De exacte afstand en route wordt twee dagen voor de race begint openbaar gemaakt. Iedere deelnemer draagt zijn of haar eigen rugzak met eten, drinken, slaapzak, etc. Het water en de tenten worden door de organisatie geregeld.Het parcours wordt elk jaar opnieuw bepaald. De deelnemers weten daarom vooraf niet waar zij gaan lopen. Overdag wordt een temperatuur van 40 graden of meer bereikt en 's nachts zakt het kwik tot 5 graden Celsius. Elke deelnemer moet medisch gekeurd zijn. Elke 10 tot 12 km ontvangen de deelnemers 1,5 liter water en staat een gespecialiseerd medisch team paraat. Het parcours van de Marathon des Sables is zeer gevarieerd. Je loopt door zand, over duinen en bergen (tot 1000m hoog), uitgedroogde rivieren, uitgedroogde zoutmeren, er zijn grote delen met grind, stenen, struiken en er is zelden een oase of stad. De race organisator bouwt voor elke nacht berber tenten. In elke tent slapen 8 lopers. De tent is open en er is alleen een deken op de grond. De renners moeten hun eigen slaapzak meenemen. De lopers dragen al hun uitrusting zoals slaapzak, kompas, zaklamp, extra kleding, EHBO- benodigdheden en een minimum van 2000 kcal per dag. De enige hulp van buiten is het water dat je krijgt. De organisatie van de Marathon des Sables hecht heel veel waarde aan het milieu. Een kampement laat na vertrek geen sporen achter. Op het weggooien van afval staat straftijd tot aan diskwalificatie (ook al is het maar een flesdop). Alle afval wordt verbrand. Dorpen langs de route van de race worden geholpen en ondersteund op vele manieren. Boeken, putten, waterzuivering en landbouwwerktuigen worden regelmatig geschonken.De MDS en de oprichters Patrick en Marie Bauer hebben een stichting in Ouazarzate in het zuiden van Marokko om de opleiding van vrouwen en kinderen te ondersteunen en om sport ontwikkeling te stimuleren voor de kansarmen. Gedurende de loop van 1994 verdwaalde de Italiaanse ultraloper Mauro Prosperi tijdens een zandstorm. Prosperi, die van beroep politieagent is, zwierf meer dan negen dagen door de woestijn. 13 kg lichter werd hij 200 km van het parcours gevonden.Sinds 2007 zijn in totaal twee deelnemers omgekomen tijdens de race. Marathon des Sables feiten 800 tot 1.000 deelnemers 30% herhalingsdeelnemers 30% komt uit Frankrijk 70% uit andere landen. Onbekend is hoeveel Nederlanders dit jaar deelnemen 14% vrouwen 30% loopt als team (tenminste 3 deelnemers) 10% neemt als wandelaar deel 90% wisselt af tussen hardlopen en wandelen 14 km/u is de verwachte hoogste gemiddelde snelheid 3 km/u de laagste verwachte gemiddelde snelheid 16 jaar is de jongste en 80 jaar de oudste deelnemer 115 vrijwilligers verzorgen de etappes 52 personen medisch personeel De gehele organisatie is 400 personen groot 120.000 liter water wordt in (van startnummer vorziene) flessen uitgedeeld 270 berber en Sahara tenten Raceverslag Donderdag 5 april Het is een rare dag. Afscheid nemen van Karen en niet weten of je elkaar in de komende dagen nog wel spreekt. De reis met de trein naar Schiphol ging goed en om een uur of 10 was ik klaar voor de reis naar Frankfurt. Door de bagagecontrole op Schiphol. Natuurlijk moet ik alles uitpakken. Dat is geen verrassing. Vrijwel mijn gehele uitrusting voor een week zit in mijn rugzak. De kans dat de koffer verdwijnt, is mij te groot. Ik mag dus alles uitpakken en de controleurs gooien het nog net niet naar je terug. Ik ga aan boord. Het vliegtuig is half vol en ik heb alle ruimte. Eerder dan gepland komen we aan. Dat is prettig. Bagage halen en vervolgens naar de incheckbalie om naar Casablanca te vliegen. Daar tref ik de eerste loper en Anke (de vertegenwoordigster van de Duitstalige landen). Zij reist niet mee. Ze moet naar een trainingssessie voor de Paralympics. Zij en drie anderen hebben zich voor het roeien op de Paralympics gekwalificeerd en bereiden zich deze week voor. De groep groeit. Ik tref al snel een paar lopers die ik herken van de introductiebijeenkomst in september. In de gesprekken zijn de meest gestelde vragen: ben je er klaar voor? Hoeveel calorieën heb je bij je? Hoeveel weegt jouw rugzak? Ik heb stoffen klompen op Schiphol gekocht. Die doen het goed hier. Ik ben onmiskenbaar een Nederlander en zo weet iedereen snel mijn naam. In de tussentijd contact met Henk Karman (vriend en de webmaster). BNR wil mij morgenochtend in de show van Humberto Tan. Het kan niet gekker. Eerst de regionale huis-aan- huis krant, dan de regionale krant, daarna de regionale radio en de regionale TV en nu BNR en dat allemaal voor een amateursporter. Nog een uur en dan kunnen we aan boord. De groep is compleet. We zijn met een man of veertig. Er hebben zelfs deze week nog mensen afgezegd. De incheck gaat snel en de koffer gaat in een keer door naar Ouarzazate. Wij reizen eerst naar Casablanca. Daar een uur wachten en dan 35 minuten vliegen naar Ouarzazate. We komen rond 11 ‘s avonds uur op de plaats van bestemming aan. Dat is helaas niet anders. Het wordt een korte nacht. Vrijdag 6 april Vandaag is reisdag naar ergens in de Sahara. De dag begint vroeg voor mij. Om vier uur locale tijd sta ik op. Mijn kamergenoten weten dat ik eruit moet voor een interview. De wekker gaat en een beetje brak sta ik op. Ik loop naar buiten en verschuil me achter de bus om niemand wakker te maken. BNR belt keurig op tijd en praat mij in. Een kwartier later Humberto Tan. Leuk om met hem in gesprek te zijn. Ik kan niet beoordelen of het goed is gegaan. Dat laat ik aan anderen over. Weer naar bed en twee uur later opstaan. Ontbijten (wat prima is) en we leren onze eerste woorden Arabisch. Altijd handig als je onderweg mensen tegenkomt. In de bus en naar een verzamelpunt. Daar staan al veel bussen klaar en in een colonne van vier gaan we onder begeleiding van een landrover naar het zuiden. Het wordt een rit van zeven uur. We krijgen dan ook het roadbook. Daar wordt meteen gretig in gelezen. Hoe lang zijn de eerste dagen? Wanneer komen de zandduinen? De tocht begint stevig met 35 km, dan 38 km, vervolgens 35 km en de lange etappe is 81,5. Daarna de marathon en tenslotte nog 15 km met de hoogste zandduinen van Marokko. Ik stuur afstanden en plaatsen naar Nederland want ik heb hier nog telefonisch ontvangst. Onderweg wordt er tweemaal gestopt. Voor een sanitaire stop en daarna om te eten. De lunchpakketten zijn goed. We laten het ons goed smaken. Na zeven uur reizen, komen we aan in een voor mij naamloos dorp. Daar staan legertrucks klaar om ons naar het kamp te brengen. Als een van de laatste groepen gaan we naar het kamp. Daar zitten “alle herbergen” vol. Ik vind uiteindelijk een plekje en ik maak de tent compleet. We zijn met zeven: Ralph, Florian, Tom, Til, Heinz en Snurker. Na het inrichten van de tent is het tijd voor eten. We staan in een lange rij en halen eerst maar eens thee. Te laat gaat het restaurant open, maar het eten is erg goed. Je kunt zoveel krijgen als je wilt en we laten het ons smaken. Daarna is het vroeg slapen. Iedereen is moe, maar….mijn slaapmat is lek. Ik heb waarschijnlijk een doorn geraakt. Die liggen hier overal (zie ik later). Dat is mooi pech. Geen idee of ik hier de week mee doorkom. We zien wel. Zaterdag 7 april Zojuist was de keuring. Eindelijk. Weer een stap gezet. In een lange rij wachten we in de zon. Als ik aan de beurt ben wordt eerst het paspoort gecontroleerd. Dan wordt je koffer afgenomen (met paspoort). De eerste controle betreft de aanwezige uitrusting. Heb je voldoende eten bij je en heb je de voorgeschreven materialen meegenomen? Daarna ontvang je vuurpijl, enkelband, startnummer, waterkaart en zouttabletten (20 per dag). Vervolgens naar de dokter voor controle van de medische keuring en het ECG. Het duurde even om alle stappen te doorlopen. Aan de andere kant viel het mee omdat er lang niet zo streng is gecontroleerd als gedacht. Ik denk alles bij elkaar een uur.W e zijn allen druk met in en uitpakken. Het vastmaken van het startnummer is een heel gedoe. Op de rug zit het goed. Op de borst is heel lastig want het zit het dichtmaken van de rugzak op de borst in de weg. Uiteindelijk lukt het.Ik maak een aanpassing aan mijn borsttas. We gaan morgen van start met 3 liter water. Ik kan nu maar 1,5 meenemen in de drinkflessen. Het andere vak waar een fles in kan heb ik dichtgenaaid omdat mijn stokken dan meer houvast hebben. Met het schaartje maak ik het vak open. Ik heb thuis goed werk gedaan, want alle riemen die in hetzelfde vak zitten blijven zitten. Ik kan nu 3 liter water meenemen en toch mijn stokken goed op mijn borstzak vastmaken. Erg vervelend dat mijn slaapmat lek is. Afgelopen nacht heb ik elke paar uur het ding opgeblazen. Ik probeer het lek te vinden en vervolgens met tape het gat te dichten. Het is wachten tot 5 uur en dan krijgen we instructie van Patrick Bauer (de man die deze wedstrijd heeft bedacht en dit jaar voor de 27e maal organiseert). Daarna weer eten (het laatste avondmaal) en dan naar bed. Morgen gaan we op pad. Eindelijk. Heb er zin in. Zondag 8 april 1e etappe 34 km Vandaag gaan we voor het eerst lopen. Ik ben best gespannen en zie er erg naar uit. We gaan 34 km lopen maar eerst moeten we ons door allerlei verplichtingen worstelen. Zo worden we in een met lint uitgezet startnummer gedreven om daar nummer 27 te vormen. Dat begint veel te laat en we staan daardoor lang in de zon te bakken. Dat is nogal vervelend omdat ik nog aan de hitte moet wennen. Overigens is te laat beginnen hier eerder regel dan uitzondering. Bij de startlijn uitleg van de route van vandaag en het omroepen van de jarigen. Daarna keiharde muziek en tenslotte (zoals later blijkt elke dag), Highway to hell van AC/DC. Ik heb besloten deze eerste dag te wandelen. Eerst maar eens wennen aan de hitte. Het valt mij op dat mensen weggaan als gekken. Ongelooflijk. Alsof het een 100 meter sprint is. Ik laat het allemaal gebeuren en maak mijn eigen plan. De route is fantastisch. Het wisselt sterk af. Wat zandduinen (wat mij prima bevalt, lang leve het trainen met een autoband), bergop en bergaf. Dat is even wennen, net als de hitte. Wat ik al zei: ik maak geen haast en ben goed ingepakt. Ik transpireer flink maar het gaat goed. Ik stop waar ik wil om foto's te maken en vraag anderen mij te fotograferen. Ik maak meteen een fout. Ik stop niet bij het eerste checkpoint maar loop door. Niet verstandig. Nu loop ik door naar 25 km en dat is net te ver en ik voel dat daardoor de kans op blaren toeneemt. Niet meer doen. Op het tweede controle punt wel goed pauze houden en dan door. Dat doet me goed. De pauze is maar een minuut of 10. Even de rugzak af. Flessen vullen, wat eten. Daarna ben ik er weer helemaal klaar voor. Eten en drinken onderweg gaat goed. Ik gebruik de elektrolyt per 10 km in één fles. Ik kom met lege flessen bij de controlepost aan en heb geen moment het gevoel dat ik te weinig of teveel drink. We zijn vandaag met 3 liter water gestart en een deel daarvan neem ik mee naar de volgende controle post. Tussen de middag Peronin (wat je wel heel erg goed moet schudden anders gaat het niet door het rietje), ik neem de Macadamia noten (best lekker alleen niet in combinatie met zand) en zie uit naar de avond maaltijd. Soms loop ik hard om uit te proberen of mijn lichaam de warmte aankan. Dat gaat goed, maar de rugzak is te zwaar om het lopen leuk te maken. Het startgewicht was vanmorgen tenslotte 15,5 kg. Na zes en een half uur kom ik aan. Ben moe, maar heb energie. De helft van de tent is al binnen. Dan blijkt dat ik de enige ben zonder blaren. Ook bijzonder. In mijn tent zijn er twee bij de eerste 50 geëindigd. Knap hoor. Dan begint het grote ordenen. Spullen uit- en inpakken en dan meteen voor morgen klaar maken. Ik gebruik mijn sporteiwit om mijn spieren van voeding te voorzien. Na een half uur is ook dat geregeld en fris ik me op. De tentgenoten met blaren maken gebruik van mijn schaartje en mijn pleisters. Ze zijn enorm onder de indruk van dat wat ik bij me heb en genieten er van mee. Ze zijn echt heel erg dankbaar. Inmiddels heb ik gegeten en is het al erg donker. Ik wist niet dat Esbit niet aan te steken is met een lucifer. Daar heb je echt een aansteker voor nodig. De anderen regelen dat voor mij. We wachten nu op onze mails (die niet komen) en dan ga ik slapen. Maandag 9 april. 2e Etappe 38 km Ik sta na een onrustige nacht op. Het was weer koud en slaapmat blijft lek. Het plakken dat ik gisteren heb geprobeerd werkt niet. We wennen eraan hoe het hier gaat met het afbreken van de tenten. Om zes uur staan de ploegen echt “op de stoep” en gaan aan het werk. Het gaat allemaal erg snel. Je moet je spullen op tijd uit de tent hebben. Toch een kwestie van afspraken met elkaar maken. In onze tent gaat het prima. Daarna naar de start en de nodige mededelingen. Er zijn er vijf uitgevallen. Balen. Daarnaast krijgen sommigen de waarschuwing dat zij teveel water hebben verbruikt. Willen ze meer dan het rantsoen? Exit! Een van de vele regels en een van de vele straffen. Weer gaat iedereen heel snel weg en ik maak ook vandaag mijn eigen plan. We hebben een eenvoudige route. We beginnen eerst met 10 km vlakte met stenen, dan 10 km door een gortdroge vallei waar de wind ongewoon hard waait. Daarna nog een vallei en tenslotte 9 km zandduinen. Ik heb het erg zwaar. Dit blijkt later mijn zwaarste dag te zijn. Ik ben misselijk. Niet vreemd want de temperatuur zit tussen de 35 en 51 graden. Dat krijg ik niet bij gedronken. De meer het einde nadert, de vaker ik moet stoppen. Ik stop tegen het einde om de kilometer. Uiteindelijk ben ik binnen. Ik ben moe.Ik vraag me echt af waarom ik mij zo misselijk voel. Ik houd me aan de spelregels. Ik eet, drink en neem 20 zouttabletten, zoals de dokter heeft aangegeven. Het is een mysterie. In de tent is het merendeel al terug. Heinz is uitgevallen. Hij heeft erg last van zijn rug. Wat een drama. Aan de andere kant ook niet slim gedaan. Hij heeft al een zwakke rug en neemt dan geen slaapmatje mee. De harde grond doet een rug geen goed. De rest heeft serieus blaren. Dat is niet gek als je bij de 1e 50 loopt. Ik heb een beetje last van mijn linker Achilles, maar heb geen blaren. Ben alleen heel erg moe. De energie is eruit. Het is nu half acht. Ik heb alle mails gelezen. Het was een flink pakket en dat doet me goed. Niet alleen zijn er mails van mijn echtgenote, nichtje en andere familie. Ook zijn er mails van Nederlanders die eerder hebben meegedaan! Nu de laatste spullen opruimen en slapen. Opladen voor morgen. Dinsdag 10 april 3e etappe 35 km Vandaag is de 3e etappe. Ik zie er niet echt naar uit. Ik heb last van mijn maag en mis daardoor een hoop kracht. Heb ook erg slecht geslapen. Veel, heel veel wakker. Half zes is iedereen wakker. We staan op en nemen afscheid van Heinz. Hij is door zijn rug geveld. Ik geloof niet dat de rest het wat doet, maar ik heb het er moeilijk mee. Je doet de wedstrijd uiteindelijk alleen, maar toch ook weer samen. We gaan naar de start. We moeten er drie kwartier vooraf zijn. Mooi niet. Drie kwartier in de zon. Wat is dit voor een gedoe? We zijn er mooi op tijd. Eerst de uitvallers (16 stuks) dan de route en het weer. Aftellen en gaan. Tijdens het lopen realiseer ik mij dat ik wel heel veel zout binnen krijg. Uit de tabletten, uit de elektrolyt en uit de macadamia noten. Is mijn maag daarvan in de war? Ik ga maar eens experimenteren met mijn zout inname. De route is zwaar maar goed. Veel variatie en daar word ik blijer van dan van al die vlakke stukken van gisteren. Laat mij maar zandheuvels en bergen lopen. Ik loop zo snel ik kan maar niet te snel omdat ik krachten wil sparen voor morgen. We vertrekken om half negen en om kwart voor vier uur ben ik binnen.Ik ben moe maar voel me goed. Mijn experiment met het zout werkt. Ik krijg het onder controle en voel me al heel veel beter dan vanmorgen. Ik heb mijn eerste blaar op de kleine linker teen. Dat valt me mee na meer dan 100 km. Zeker als ik naar mijn tentgenoten kijk. Het waait nogal. Het waait en het waait doorlopend. Er waait zoveel zand op, dat het lijkt of er mist hangt. Morgen de lange etappe. Ik ben erg benieuwd en prettig gespannen. Heb er ook zin in. Woensdag 11 april. De 4e etappe 81,5 kilometer Het gaat gebeuren. We gaan de lange etappe doen. 81,5 km wacht op ons. Tweemaal een marathon. Er staat 34 uur voor. Ik hoop op 16 uur, maar weet dat het lastig realiseerbaar is. Ik zet op mijn MP3-speler het luisterboek aan als we weglopen. Zinloos. Het waait veel te hard en hoor daardoor niets op mijn hoofdtelefoon. Na weer een vlakte en na heel veel stenen komt dé berg. We gaan heel erg veel meters omhoog. Het zal niet ver van een kilometer af zitten. Er is geen pad, maar maken onze eigen weg over alle steen partijen. Ik maak mooi tempo en haal velen in. Bergop gaat mij goed af. Lang leve het slepen met een autoband. Aan de andere kant van de berg een super zandduin. We springen er met zijn allen af en laten ons fotograferen. Het is een grote speeltuin op een heling van 20%. Het nadeel is dat ik zelfs met mijn lange gaiters zand in mijn schoenen krijg. Kan mij het schelen, de lol was veel meer waard. Wel snel mijn schoenen uit, zand eruit en dan verder. Ik loop het eerste controlepunt binnen. Even bijkomen en dan weer een vallei in. En dan? Dan 30 km zandduinen. Wat ben ik blij dat ik met stokken kan lopen waar ik dat nodig vind. De duinen op zonder die dingen was een hele uitdaging geweest. Nu kan ik mooi mijn krachten over voeten en stokken verdelen. Drie uur na mijn start gaan de snelste 50 van start. Twee mannen uit mijn tent (Ralf en Tom) zitten in die groep. Ralf haalt mij voor checkpoint 3 al in (op 37.5) en Tom op cp3. De route gaat maar door met zandduinen. Tot aan cp5 op 60 km. Daarna veel vlakte met vlijmscherpe stenen en dan vanaf CP 6 tot het einde weer zandduinen. Ik heb op cp5 een half uur gerust. Dat had ik mijzelf beloofd. Dacht even te kunnen gaan slapen, maar daar komt niets van. Het is er veel te druk. Tot mijn eigen verbazing heb ik het niet koud onderweg. Dat vind ik wel verrassend, want in veel verslagen lees je dat het in de nacht goed koud is. Ik was bang voor het lopen in het donker. Kan ik de weg wel vinden? Uiteindelijk went het lopen in het donker ook. De lampjes die de route markeren zijn duidelijk aanwezig. Soms moet je even zoeken of heel goed kijken, maar het lukt altijd. Soms kan ik anderen volgen en vaak loop ik alleen. Met mijn luisterboek op de MP3 is het genieten. Onderweg krijg ik een blaar. Lang leve mijn voorbereiding. Zelfs in een zandstorm lukt het me om te prikken en te plakken. De pleisters die ik thuis in de juiste pasvorm heb geknipt zijn echt een uitkomst. Iets voor 4 uur kom ik aan. Ik ben tevreden. Ik had gedacht slaapdronken te worden. Ben ik niet. Ik had gedacht heel moe te zijn. Ben ik ook niet. Had gedacht heel veel te moeten eten. Ook al niet. Ik heb de gehele dag vrijwel geen trek meer. Ik eet weinig. Wat noten, wat peronin en vooral heel veel droge worst. Die laatste is de redding. Ik drink wel genoeg. Daar ben ik blij om. Ik neem de felicitaties bij mijn aankomst in ontvangst. Drink de traditionele thee en haal dan de flessen water. In het donker vind ik de tent en het is dan alweer heel erg gaan waaien. Dit is een echte zandstorm. In mijn slaapzak de buff over mijn mond en oren. Stormbril op. Velen klagen over koude. Heb ik geen last van. Mijn lichaam pompt volgens mij nog zoveel energie rond dat het warm blijft. Donderdag 12 april de Rustdag Ik slaap niet. Het stormt en het stormt ook heel erg in de tent. Het is niet gewoon. Het zand zit echt overal. Daardoor is iedereen vroeg wakker en gaat naar buiten om de tent te verstevigen met stenen. Het is echt nodig, want het is de ergste storm die we hebben meegemaakt en inmiddels hebben we al een paar achter de rug. We proberen de tent zo aan te passen dat het zand buiten blijft. Dat lukt maar beperkt. Daarna komen de hulptroepen van de organisatie en zij helpen ons echt. Opstaan, het zand uit de ogen halen met heel veel water. Van Floriaan krijg ik bouillon. Daar zie ik al twee dagen naar uit. Ik heb zin in die krachtige smaak en ben heel erg blij met een paar blokjes. Ik los het blokje in een halve liter kokend water op. Opdrinken en dan als ontbijt een warme maaltijd maken. Daar heb ik goed aan gedaan omdat het echt voedt. Daarnaast heb ik voor vandaag extra whey poeder. Na het eten tijden uitwisselen en met zijn allen veel kreunen omdat de spieren stijf zijn. Ralf is nu 17e, Tom 86e, Til 209 en Florian rond de 500. De snurker is uitgevallen. Hij heeft zich verslapen op een checkpoint en had daardoor te weinig tijd om op tijd bij het volgende checkpoint te komen. Iedereen zit onder de blaren. Ik heb er inmiddels drie en dat komt vooral door het zand dat tussen mijn tenen is gaan zitten. Overigens klaag ik niet. Als je weet hoeveel pleisters ik aan de anderen heb gegeven… Na het ontbijt gaan we allen weer slapen en worden we alleen wakker omdat we water moeten halen. Dat doen we snel omdat het nog steeds stormt. Daarna wordt het alleen maar gekker. Er komt zelfs hagel, regen en tenslotte wat onweersklappen. Ongelooflijk dat het weer hier zo snel kan omslaan. Als je dan ook nog weet dat er nog steeds mensen binnenkomen, dan ben ik heel erg blij dat ik vannacht ben aangekomen. Als het droog is weer koken. Nu rundvlees met rijst en dat smaakt echt goed. Weer slapen en weer wakker worden. We krijgen allen nieuwe startnummers en een blikje cola met een energiereep. Het kan niet op. Het is een feestdag. We krijgen weer mail en ik ontvang ook nu met afstand de meeste berichten. Het maakt mijn dag compleet. We liggen weer in de tent en komen bij. Drinken, eten, slapen. Dat gaat zo een dag door. Het is nodig. Vrijdag 13 april 5e etappe. De marathon Na weer een heel onrustige nacht is het eindelijk dag. Ik heb het luchtbed wel acht keer opgeblazen. Als ik wakker ben (en dat ben ik veel) blijf ik mij verbazen over de heldere sterrenhemel. Wat zie je hier ongelooflijk veel sterren. Jammer dat het thuis een zeldzaamheid is. Ik sta op. Mijn ogen willen niet wakker worden. Het draait een beetje. Niet gevaarlijk, maar wel even vervelend. Ben niet duizelig maar draai wel. Het zal wel goed komen. Voor de op één na laatste keer eet ik het ontbijt. Ik moet er echt van kokhalzen. Elke hap spoel ik door met water. Het is anders niet te doen. Dit ontbijt is voor mij een heel erg verkeerde keuze. Ik moet nu echt blaren plakken en dat kost tijd. Ik heb een blaar tussen mijn tenen en onder de bal van de voet. Ik heb op de andere voet een blaar op mijn hak en mijn kleine teen. Het blaren plakken gaat me goed af met de vooraf geknipte pleisters. Ik vertrek met heel velen te laat. Niet zozeer omdat we lui zijn of zoiets, maar vooral omdat we weten dat we toch te laat starten en we geen zin hebben om in de zon te gaan staan. En zoals voorspelt…. Ook vandaag gaan we te laat van start. Eerst wordt het klassement opgelezen. Dan de uitvallers, de verjaardagen en tenslotte weer highway to hell van AC/DC. We rennen de woestijn in. We zitten al snel in de zandduinen en daarna doorwaden we een rivier. Daar wordt flink over gemopperd. “hadden ze niet even een brug kunnen aanleggen”. Daarna heel veel steenvlakten. Ik zie in de verte een gevangenis met (wat ik denk) straalzender. Ik probeer de telefoon uit en ik heb zowaar verbinding. Ik bel naar huis maar krijg geen contact. Ik bel Henk Karman en praat hem bij. Ik zit letterlijk midden in de woestijn. Er is hier kilometers niets en toch ontvangst. Heel bijzonder om dan met Nederland te bellen. Het gaat best snel vandaag. Bij de tweede CP opnieuw blaren plakken en dan verder. De omvang van mijn blaren neemt snel toe. De les blarenplakken die ik in Nederland heb gehad helpt enorm. Ik weet wat ik moet doen! Om iets na 5 uur ben ik binnen. Heb veel hardgelopen en dat ging erg lekker. Bij binnenkomst wordt de vuurpijl afgenomen. Dat scheelt weer een halve kilo en dan het tentenkamp in. Alles wat ik daar doe is inmiddels routine. Tas uitpakken, hersteldrank met whey maken, spullen in orde maken voor de dag erna, slaapplaats inrichten, een beetje uitrusten, samen koken, een beetje kletsen en dan slapen. Ik maak Chili con carne. Dat is een slechte keuze. Het eten is veel te scherp na een week van flauwe smaken. Als ik dit schrijf ben ik moe. De tocht is zwaar en vraagt veel. De optelsom van elke dag veel kilometers lopen begint nu te tellen. Zaterdag 14 april De laatste dag. De zesde etappe 15 km Het is de slechtste nacht van de gehele week. Ik ben er helemaal klaar mee. Om het uur moet ik mijn matras opblazen. Het wordt gedurende de nacht steeds kouder. Ik sla zelfs de nooddeken over mee heen (tip van Florian). Dat helpt een beetje, maar niet voldoende. Als we uiteindelijk allemaal wakker zijn, concludeert iedereen dat het echt een afschuwelijk koude nacht was. De sfeer was de gehele week al relaxed, maar nu des te meer. We hebben geen haast meer. We starten pas om 09.00 en we gaan “een blokje om”. Het is tenslotte maar 15 kilometer. Opstaan dus en de laatste keer het gruwelijke ontbijt naar binnen spoelen. Hapje, slokje, hapje slokje is het ritme. Vreselijk. Dit nooit meer. Met Tom, Till en Florian ga ik op de foto. Ralf is dan al naar de start. Dit is ook echt de laatste keer dat we in wedstrijdkledij aantreden. De start is zoals altijd. Veel aankondigingen, veel verjaardagen, veel namen van de mensen in de diverse top10 noteringen, veel te laat starten. Ik wens ook vandaag de groep Belgen succes. De afgelopen dagen hebben we elkaar vrijwel elke ochtend getroffen. Vandaag maken we ook groepsfoto’s van de kleurrijke groep. Ik ben helemaal klaar om te gaan hardlopen. Heb er ook zin in. De krachten die ik nu nog heb kan ik helemaal geven. We tellen af en gaan. Het hardlopen gaat me goed af. Heb nog kracht genoeg. De eerste 6 km is vlak en ik loop het vrijwel geheel hard. De laatste kilometer is al een aanloop naar de zandduinen en ik wandel in een strak tempo. Door het enige checkpoint van vandaag en dan de duinen in. Het zijn de hoogste van Marokko. Nou, dat hebben we geweten. Negen kilometer bult op en bult af. De kunst is om een pad te vinden waar anderen nog niet hebben gelopen. Dan heb je nog een krokant laagje om overheen te wandelen. Dat lukt ten dele maar waar het lukt, is het lekker. We passeren nog een oase. Hoe kan het toch dat je hier midden in de woestijn daadwerkelijk water vindt en dat er echt planten en bomen groeien. Voor de finish kleed ik mij om op klompen en ga zo de finish over. Het laatste eerbetoon aan Nederland met deze klompen. Dan sta ik helaas weer in een rij om de medaille van Patrick Bauer in ontvangst te nemen, inclusief omhelzing. Pas dan dringt het tot mij door. Ik heb de zwaarste hardloopwedstrijd ter wereld afgerond! Dan naar de webcam. Sta ik net blij te zijn, komt er een Engelsman in mijn beeld staan om zijn vriendje ruimte te geven voor een foto. Dankjewel. We geven de transponder af. Krijgen een lunchpakket en dan kan ik naar huis bellen!Ik krijg een buskaart en mag een kwartier later vertrekken. Dan begint een ongelooflijk lange reis. We zitten zeven uur in de bus. Zeven uur is lang, maar het grootste probleem is dat de bloedsomloop wordt gehinderd en dat mijn voeten opzwellen. Dat in combinatie met blaren is een heel erg vervelende ervaring. In het hotel aangekomen staan vijf nationaliteiten aan de balie te roepen om de kamersleutel. Vrijwel niemand spreekt Frans. Heb ik geluk. Ik roep het kamernummer in het Frans en krijg deze meteen. Het is echt ongelooflijk, maar vrijwel geen enkele Duitser in de groep spreekt dan ook maar een woord Frans. Engels is moeilijk, Frans onmogelijk. De kamer is prima. Ik wist met wie ik deze zou delen en Frank is een aardige man. Net zo oud als ik en triatleet. Het zand afspoelen (werkt niet), afschrobben (werkt wel) en dan aan tafel. Daar is het chaos omdat de bediening probeert de tafels in te delen. Dat werkt niet. Je krijgt een groep hardlopers die net de woestijn heeft doorstaan niet onder controle. Uiteindelijk laat hij het gaan en regelt het zich vanzelf. Het eten is erg goed. Ik deel mijn plan voor de dag van morgen met mijn tentgenoten. Dat is vroeg opstaan en vroeg ontbijten. Daarna een beetje rondlopen en dan naar het hotel voor de prijsuitreiking. Daar wil iedereen graag in mee en we spreken af voor de volgende dag. Op de kamer nog een beetje lezen en dan heel onrustig slapen. Mijn lichaam wil bewegen en niet liggen. Zondag 15 april De dag vrij Ik heb goed maar zeer kort geslapen. Ik sta dan ook vroeg op en scheer mijn baard. Die staat er al zeven dagen. Had eerst gedacht deze tot en met mijn thuiskomst te laten staan, maar ik denk dat de foto's genoeg zeggen. Eraf met dat ding. Vroeg aan het ontbijt, want we gaan Ouarzazate in. Het ontbijt is goed. We laten het ons smaken en het verrast me dat het eten zo gemakkelijk gaat. Had eerder verwacht dat maag en darmen zouden protesteren. We lopen naar het hotel waar de prijsuitreiking is. Dat gaat niet snel want iedereen zit onder de blaren. Na een lange tocht en komen we aan. We gaan meteen in de rij staan voor de winkel die wordt ingericht waar je de MDS spullen kunt kopen. We zijn dan de 10e in de rij. We staan er een half uur te vroeg, maar dat is een goede keuze gebleken. De rij zwelt aan tot meer dan 100 meter lengte. We doen inkopen in de winkel. Helaas geen kinder buffs. Toch jammer. Was erg leuk geweest voor neef en nichtjes. Ik koop wat kleding en neem mijn finisher T-shirt in ontvangst. Om tien uur staan we buiten en zijn dan al bij het zwembad. Er is hier nog helemaal niets aan de hand. Ik besluit mijn spullen naar het hotel te brengen en als ik een half uur later terug ben, nog steeds niets. Het is toch bijzonder. We drinken wat en zien wat beweging. Uiteindelijk gaat na elf uur de uitreiking van start. Eerst de bijzondere prijzen zoals voor de oudste deelnemer (80 jaar) en die voor de blinde en zijn begeleider (voor de 9e keer uitgelopen). We breken de tent af voor deze twee mannen. Wat een prestatie! We kijken ook nog naar de top10 heren en gaan dan wandelen. We lopen naar het centrum en doen goed inkopen in de bakkerij. Het kost hier helemaal niets en het is heel erg vers. Daarna naar een kraampje waar ze vers vlees voor je braden. We eten er salade bij en wat brood. Een buikje vol voor € 3,50. De rest gaat naar de kamer. Ik loop nog wat door de stad. Ik wil zeker weten dat ik alles heb gezien. Er is hier niet veel te bekijken maar ik ben hier maar één keer en dus wil ik alles zien. Florian wijst mij op een supermarkt als we elkaar in het hotel treffen. Ik loop er met hem naartoe en koop Arganolie en thee. Die olie schijnt heel bijzonder te zijn. Geen idee. We zien wel. We eten samen en hebben een hoop plezier. We drinken een biertje en uiteindelijk is iedereen heel erg moe. Morgen moeten we weer heel erg vroeg op. Het ontbijt is om half vier en de bus gaat om kwart voor vier…. Maandag 16 april. De reis naar huis Ik heb me een uur vergist. In plaats van drie uur, sta ik om twee uur op. Dat is even lastig, maar uiteindelijk een gelukje. Ik scheer en was. Ik pak mijn laatste spullen in en vertrek voor het ontbijt. Ik ben daar dan veel te vroeg, maar… er was ons gezegd dat er speciaal voor ons een ontbijt was geregeld. Dat is dus niet waar, want de Italianen zitten er al en hebben het ontbijt al flink geweld aangedaan. Snel aansluiten, want er is niet veel. Ik heb dan nog een bordje met eten, maar diegenen die een paar minuten later komen niet meer. In de bus en voor een ritje van een kilometer naar het vliegveld. Daar zijn wij de eersten om in te checken en gaan aan de counter staan. Na ons stroomt het flink vol. We hebben de vlucht van 05.40 en er is zelfs nog een vlucht eerder om 05.15. Het inchecken duurt en duurt maar. Uiteindelijk staat de gehele hal vol met Italianen, Duitsers, Spanjaarden en Jordaniërs.Die laatsten vinden dat ze moeten voordringen. Wij begrijpen dat niet, want we zitten allemaal in hetzelfde vliegtuig. Dan grijpt de racedirecteur in en dan wordt het nog bijna vechten ook. Lekker sportieve types. Het eerste vliegtuig vertrekt een uur te laat. Mijn vliegtuig nog meer te laat. De vertraging is geen probleem. We hebben tenslotte op Casablanca drie uur overstap tijd. Het vliegtuig heeft moeite om het Atlasgebergte over te komen. Dan hebben wij nog geluk. Een ander vliegtuig kwam in een luchtzak terecht waardoor iedereen zat te gillen en dacht dat hun laatste dag was aangebroken. Op Casablanca in de transferruimte blijven, wat inkopen doen, wat eten en daarna het volgende vliegtuig in. Dan gaat het mis. We vertrekken niet. Niemand weet waarom, maar we vetrekken niet. Als we uiteindelijk gaan, dan is er al een half uur verloren. Dan hebben we ook nog eens wind tegen en komen we nog later aan. We verliezen uiteindelijk drie kwartier. Ik word erg onrustig, want ik heb anderhalf uur overstaptijd en nu nog maar drie kwartier. Het wordt krap. We landen en stappen in de bus. Ik ren naar de douane en daarna naar de ruimte waar mijn koffer moet komen. Zoals dat gaat, mijn koffer is zo´n beetje als laatste. Rennen, rennen, rennen naar de incheckbalie van KLM. Te laat. Vliegtuig weg. Ik boek de volgende vlucht en kom zo anderhalf uur later in Amsterdam aan. Op Schiphol een grote verrassing. Had gehoopt dat mijn echtgenote Karen er zou zijn. Dat is het geval, samen met een ontvangstcommissie van familie en vrienden. Ik ben heel erg onder de indruk. Ook nu duurt het heel erg lang voor mijn koffer er is, maar dan is het zover. Eindelijk zijn we weer samen. Nu ben ik thuis. Nabeschouwing Als ik dit schrijf ben ik twee weken thuis. Tijd voor een nabeschouwing. Deelname aan de Marathon des Sables was een feest. Meer dan een jaar lang voorbereiden heeft mij goed getraind voor deze wedstrijd. Het volgen van de programma’s p90X en Insanity zorgde ervoor dat ik in staat was explosief kracht te zetten wat een enorm voordeel bij het beklimmen van de bergen was. De vele kilometers met een autoband achter mij aanslepen was inderdaad vergelijkbaar met het lopen over zandduinen. Ik ben overtuigd dat het beklimmen van zandduinen door die training goed is gegaan. Tenslotte de uren hardlopen en wandelen hebben mijn lichaam laten wennen aan langdurige inspanning. Het heeft mij verrast hoeveel mensen je willen helpen om mijn doelen te realiseren (te finishen en ervan te genieten). Ik heb het nogal getroffen met een lieve echtgenote die niet klaagt als ik elke ochtend om half zes opsta om te trainen en in het weekend om zes uur vertrek om weer een hele dag te gaan wandelen. Mijn sportarts Tjeerd heeft veel voornamelijk topsporters in de praktijk en ik als amateur kon bij hem terecht en dan zorgt hij er ook nog voor dat ik in de klimaatkamer terecht kan. Manueel therapeut Pieter en Masseur Meint-Jan hebben hard gewerkt om spieren, gewrichten en rug in optimale staat te brengen. Zonder de les in blaren plakken van Cindy had ik niet geweten hoe ik een blaar kon voorkomen of verzorgen. Tijdens de laatste weken voor mijn vertrek was er veel aandacht van regionale en landelijke pers. Dat was er allemaal niet geweest als vriend Henk Karman niet had aangeboden een website te bouwen en actueel te houden. Hij is niet alleen de ontwikkelaar en bouwer van de site, maar heeft er ook voor gezorgd dat alle bezoekers van de site per uur wisten hoe mijn wedstrijd verliep. Door zijn inzet kwam de wedstrijd opeens voor heel veel mensen “dichtbij” en dat heeft velen deelnemer aan de wedstrijd gemaakt. Ik gun iedereen zo’n vriend met deze gedrevenheid, kennis en inzet. Door vooral de website pakte de pers mijn deelname op. Ik mocht interviews geven aan regionale kranten, stond de regionale tv en radio letterlijk op de stoep en voor ik het wist zat ik in een talkshow bij Omroep Gelderland. Daarnaast werd ik door BNR en de VARA Radio gebeld. Het waren heel erg leuke en ook spannende ervaringen. Ik heb een jaar de tijd genomen om mij ook op andere fronten voor te bereiden. Ik heb zes boeken gelezen over deze wedstrijd, over “braintraining for runners” en enkele boeken over ultralopen. Dat iemand meer dan 200 pagina’s kan schrijven over “fixing your feet” had ik nooit kunnen denken. Ik heb alle informatie verslonden. Eens te meer is mij duidelijk geworden dat internet onmisbaar is om je goed voor te bereiden. Alleen al voor de uitrusting (uit Frankrijk, Engeland, Australië en de VS) of voor voeding (Engeland en de VS). De wedstrijd is een onvergetelijke ervaring. Een week lang in een onbekend gebied 250 kilometer lopen en leven uit een rugzak is heel erg bijzonder. Ooit schreef iemand “in een week tijd voldoende avonturen voor een leven lang”. Pas nu begrijp ik die uitspraak echt. Aan de wedstrijd neem je individueel deel, maar de verbondenheid met de andere deelnemers en die in het bijzonder in mijn tent, is zeer sterk. Als er een deelnemer uitviel, dan deed dat toch altijd weer pijn. Ik heb mij 250 kilometer verbaasd over de ruwe schoonheid van zuidelijk Marokko. Het is er ruig, kaal, heet en droog. Tijdens de wedstrijd hebben we maar weinig mensen gezien, maar als je mensen zag, dan vroeg ik mij toch meestal af waar ze vandaan kwamen. Geen dorp of oase te zien. Geen wegen of paden en toch zijn er mensen en de mensen die je altijd ziet lachen en plezier ziet hebben en dat in die omstandigheden. Ik heb er veel respect voor gekregen. Mijn voorbereidingen hebben er voor gezorgd dat ik de wedstrijd heb uitgelopen en er van heb genoten. Ik heb ook fouten gemaakt, zoals…Het opblaasbare matras. Er zijn teveel doorns en die liggen echt overal. Mijn matras was de eerste dag al lek. Bij het uitproberen van mijn ontbijt wist ik al dat ik het niet echt lekker vond. Ik heb mij niet gerealiseerd dat het zeven dagen eten van dat “niet zo lekkere ontbijt” veranderde in een afschuwelijk ontbijt dat ik niet at, maar doorspoelde. Mijn slaapzak was te koud. Mijn slaapzak is voor deze wedstrijd ontwikkeld en daar heb ik op vertrouwd. Ik heb ‘m niet vooraf onder de wedstrijd omstandigheden uitgeprobeerd. Zie ook mijn “lessons learned”. De essentie van de marathon des sables is niet het lopen van snelle tijden. De essentie is dat je elke dag weer gereed bent voor de volgende etappe. De essentie is dus het herstel na inspanning en dat zeven dagen lang. Neem daarom de tijd om je voor te bereiden. Laat het lichaam wennen aan 10 uur stevige inspanning, varieer in eten en zorg voor voldoende stoffen die bijdragen aan herstel. Er wordt vaak gevraagd of ik na terugkomst geen terugslag heb gehad. Eigenlijk niet. Ik had al weinig blaren en die zijn inmiddels wel uitgedroogd. Ik heb geen spierpijn gehad. Na een dag of drie was de adrenaline uit mijn lichaam en daardoor was ik aan het einde van de dag moe. Ik heb alleen wat last van een wat geïrriteerde achillespees, maar dat is dan ook het enige en dat ik er nog steeds niet echt aan kan wennen om weer gehele dagen binnen te zijn. Er wordt mij ook gevraagd of ik het nog een keer zou doen? In elk geval niet alleen. Ik zou de Marathon des Sables nog een keer willen doen als ik dat samen met mijn echtgenote kan doen. Eigenlijk geldt dat ook voor, qua opzet, vergelijkbare wedstrijden. Er is een wedstrijd in de Atacama woestijn in Chili en er is er een in de Gobi woestijn in China. Met haar samen deelnemen zou fantastisch zijn. Bij thuiskomst werd mij pas duidelijk hoeveel geld voor de stichting Jarige Job is ingezameld. Uiteindelijk is dat bijna € 8.000, - euro geworden. Ik ben enorm trots op de meer dan 60 donateurs en ben hen zeer dankbaar. Door deze bijdrage krijgen meer dan 225 kinderen uit arme gezinnen dit jaar een leuk verjaardagfeestje. Een fantastisch resultaat. Twee weken na terugkomst zit de Marathon des Sables nog heel erg in mijn hoofd. Er wordt nog dagelijks naar gevraagd. Dagelijks komen er nog mailtjes binnen en de aanmoediging- en felicitatiekaartjes staan te pronken op mijn bureau.Ik ben geroerd door alle leuke, lieve en aardige reacties die ik heb gekregen omdat ik aan een hardloopwedstrijd wilde meedoen. Als dit dan ook nog eens verbind aan alle donaties, dan is ook nu eens te meer duidelijk dat een individueel resultaat het gevolg is van een groepsprestatie. Dank jullie wel Lessons learned Hieronder adviezen, tips, fouten en alles waarmee ik (toekomstige) deelnemers hoop te helpen de MDS of andere wedstrijden met succes te volbrengen. Neem een solide mat mee. Geen opblaasbare. Ook niet als deze heel stevig lijkt. Mijn mat ging lek. Een andere mat ontplofte door de zonnestralen in combinatie met de lucht in de mat. Een mat die schouders en heupen ondersteunt is voldoende. Je hoofd ligt op de rugzak of waterfles. Je benen liggen prima op het kleed in de tent. Het scheelt aanmerkelijk in het gewicht. Probeer de slaapzak uit op de temperatuur in de woestijn (ongeveer 3 graden). Pas dan weet je of de slaapzak warm genoeg is. Neem de tijd om te wennen aan de rugzak die je mee gaat nemen. Ik heb geen rugzak gezien die niet aan persoonlijke wensen was aangepast. Ook ik heb avonden mijn rugzak aangepast met extra riemen en sluitingen. Daarnaast heb ik overbodige riemen afgebrand of zakjes afgesneden. Zorg ervoor dat je 3 liter water mee kunt nemen en dat je bij de flessen kunt. Bij de Raidlight rugzakken draag je alle water op je borst (ook 3 liter). De Salomon rugzakken kunnen dat niet (maximaal 1,5 liter). De Aarn rugzakken kunnen wel drie liter meenemen op de borst als je voldoende kleine flessen meeneemt. Esbit kun je niet aansteken met een lucifer. Daar is een aansteker voor nodig. Koop een rugzak met borstzak. De meest gebruikte is de rugzak (met borstzak) van Raidlight, deze rugzak heb ik tijdens de MDS gebruikt. Het voordeel van een borstzak is dat je daarmee het gewicht op je rug kunt compenseren en dat je alles dat je nodig hebt gedurende de dag in de borstzak kunt doen. Je hoeft dan niet je rugzak af te doen om iets te pakken. Je hebt alles bij de hand in de borstzak. Neem een klein zakmes (heb ik niet gebruikt) met een schaartje (heb ik en mijn tentgenoten heel veel gebruikt). Neem ijzergaren en een naald mee. Handig als je toch nog iets moet repareren. Tijdens de nachtetappe heb ik naar een luisterboek geluisterd. Dat was een feest. In tegenstelling tot muziek, moet je heel geconcentreerd luisteren. Als je niet oplet, mis je de essentie van het boek en daardoor is het een enorme afleiding tijdens het lopen. Neem een klein cameraatje mee waarmee je in HD kunt filmen. Er zijn veel verschillende kookstellen. Neem er een waar het vuur is afgeschermd. Mijn tentgenoten hadden open ovens. De wind heeft dan vrij spel. Ik had een oven van Esbit. Een ronde oven onder een rond pannetje. Werkte erg goed. Gebruik Fixomull pleister. Werkt fantastisch. Het kleeft goed, zonder de huid te beschadigen. Daardoor kun je vervangen zo vaak je wilt. Neem ook rollen Hansaplast pleisters mee. Je gebruikt dan Fixomull als onderlaag en de tweede laag is dan Hansaplast. Knip de Fixomull pleisters vooraf in de gewenste vorm. Dat scheelt een hoop gedoe als je snel een pleister wilt plakken. In een zandstorm of bij nacht heb je echt geen zin om pleisters te plakken. Varieer in de maaltijden. Voor de warme maaltijd maakte ik gebruik van trek ’n eat en Extreme Adventure food. Daardoor had ik elke avond een ander diner. Dat beviel goed. Zeven dagen het muesli ontbijt was een enorme tegenvaller. Het was uiteindelijk niet meer te eten. Varieer elke maaltijd!Variatie geldt ook voor noten. Ik had voor zeven dagen macadamia noten (omdat ze zoveel calorieën bevatten). Varieer ook hier, want na vier dagen macadamia noten is het wel genoeg. Peronin werkt erg goed als lunch. Het is voedzaam en het geeft geen ontlasting. Erg prettig als je nog ver moet lopen. High5 Isotonic is een must. Het is een mix van elektrolyt, koolhydraten en druivensuikers. Een zakje met poeder in ¾ liter water en je hebt alle stoffen binnen die op korte en langere termijn energie geven. Daarnaast zijn er verschillende smaken, dus ook hier kun je variëren. Neem bouillon mee. Water met bouillon is hartig en ook na een week kan je maag het hebben. Maak vooraf dagpakketten. In een dagpakket zit alle voeding die je die dag nodig hebt. Laat het pakket vacuüm zuigen. Ik heb dat bij de locale kaasboer laten doen. Niet alleen zorgt de vacuümverpakking er voor dat er geen zand in het eten komt, maar ook neemt het pakket veel minder ruimte in de rugzak in. Veel zakken waar maaltijden in zitten bevatten ook lucht. Onhandig als je het eten vacuüm wilt laten zuigen. Met een naald een klein gaatje prikken, zakje leeg drukken, plakbandje er overheen en klaar. “verplichte” literatuur:Ultramarathon stage racing. Te koop bij Raidlight. Een boekje geschreven door twee herhalingsdeelnemers aan de MDS. Vol praktische tips. Fixing your feet van John Vonhof. 25 jaar ervaring over verzorging, blessures en behandelingen van voeten in een boek gebundeld. Carved by god, cursed by the devil van Ted Archer. Een mooie weergave van een week MDS. Born to run van Christopher McDougall. Als je wilt weten hoe het voelt om een ultraloop te doen. Pure inspiratie! Begin vroeg tijdens de voorbereidingen met het gebruik van Kamfer spiritus om de voetzolen te looien. In de eerste maanden gebruikte ik het eenmaal per week. De laatste twee maanden elke dag en de laatste twee weken tweemaal per dag. Koop een liter en voeg 100 cl glycerine toe. Glycerine is van belang om de huid soepel te houden. Koop vroegtijdig schoenen. Een gulden stelregel is dat de schoenen tenminste dezelfde afstand als de wedstrijd lang is, moeten zijn ingelopen. Ik heb mijn schoenen (pt-03 dessert van UK Gear) meer dan een jaar bij alle trainingen gedragen. Tijdens de training en tijdens de wedstrijd waren de schoenen fantastisch. Ik durf iedereen deze schoenen aan te bevelen. Koop schoenen twee maten te groot. Je voeten zwellen op gedurende de week. Als je tenen ruimte hebben, is de kans op blaren kleiner. Zoek de beste sokken. Ik heb vier soorten sokken uitgeprobeerd. Voor mij waren de beste sokken de Adventure Racer Socks van Extremities. Deze sok bestaat uit twee lagen waardoor de kans op blaren afneemt en is uit verschillende materialen samengesteld. Daardoor blijft de pasvorm goed. Niet vergeten: ook de sokken twee maten te groot kopen in verband met opzwellende voeten. Neem tenminste 1 buff mee. Ik heb mijn buff vaak over mijn mond en neus gedragen om het zand weg te houden. Neem oordoppen mee. Niet alleen beperkt dat de overlast van snurkers, maar houdt ook het zand uit de oren. Neem een pet met flap voor de hals. Dat beschermt je tegen verbranding. De flap kun je ook onder de buff door doen. Daardoor beschermt de flap gegarandeerd de hals omdat deze niet meer opwaait. Neem een zonnebril mee. Dat deze de ogen echt afsluiten is een voorwaarde. Ik had voor overdag een bril van Julbo (meekleurende glazen) en voor de nacht een bril met transparante glazen (gekocht bij een winkel waar spullen voor parachutisten worden verkocht). Ik heb gelopen in compressiekleding van Skins. Dat werkte erg goed. Het heeft mij goed tegen de zon beschermd. Het was warm in zwarte kleding, maar ja, dat is het in witte kleding ook. Het compressie effect zorgde voor een zeer effectieve beweging van de spieren. Draag een dubbele laag bovenkleding. Over mijn skins shirt heb ik een shirt van Raidlight gedragen. De reden is dat de rugzak tijdens het hardlopen over de rug gaat schuren. Daar krijg je blaren op de rug van. Door de twee lagen kleding glijden de kledingstukken over elkaar en niet over de rug. Het bespaart je ook alle gedoe met het plakken van pleisters op de rug. Als je heen reist, zorg ervoor dat alle essentiële spullen in de handbagage zitten. Ook dit jaar kwam een koffer van een van de Duitse deelnemers niet aan. je bent dan twee dagen druk met het verzamelen van spullen van anderen. Wandelstokken zijn een aanrader. Het maakt het lopen over zandduinen een stuk prettiger. Daarnaast haalt het gebruik van stokken het gewicht van de voeten. Als je net als ik een combinatie maakt van hardlopen (waar het kan) en wandelen (waar het moet), zorg er dan voor dat je op de borstzak de mogelijkheid hebt de stokken snel op te bergen. Zo heb je de handen vrij om hard te lopen. Ik heb black diamonds gebruikt. Deze zijn van carbon gemaakt (licht en toch sterk) en opvouwbaar. Vind iemand die een les blarenplakken wil geven. Spreek een eerdere deelnemer. Heb ik ook gedaan. Was erg leerzaam. In een paar uur tijd leerde ik veel over de uitrusting en voeding. De belangrijkste tip: loop je eigen wedstrijd en geniet! Voorbereidingen Sinds einde 2010 ben ik met de voorbereidingen bezig. Hieronder een beeld van wat ik tot heden heb gedaan om te zorgen dat ik de finish haal. Conditie Elke week wordt er meerdere keren hard gelopen. De afstanden variëren tussen de 10 en 25 kilometer. Ik wandel waarbij ik een autoband achter mij aan sleep. Een “gemene” belasting van de bovenbenen. Elke week wordt er een lange afstandsloop gedaan. Deze is met volledige uitrusting. De Marathon des Sables gaat over veel verschillende soorten terrein. Daarom is niet alles hardlopend te doen. Ik train daarom de combinatie hardlopen en wandelen. Een voorbeeld: in januari liep ik 47 kilometer. Ik wandel 5 km en wissel dit af met 5 km hardlopen. Daardoor kon ik 26 km hardlopen en 21 wandelen. Mijn rugzak woog 11 kg. Ik loop dan over de Veluwe en door Nationaal Park de Hoge Veluwe. Zo zie je ook nog eens wat van je omgeving. 5 dagen in de week heb ik ’s ochtends conditietraining. Ik gebruik daarvoor de programma’s van Beachbody.com en in het bijzonder van Tony Horton (P90X) en Shaun T (Insanity). Aan de hand van video-instructie worden spieren flexibel en sterker gemaakt. Het zorgt daarbij voor een geheel andere conditie dan de conditie die je van hardlopen krijgt. Iedere training is zwaar, maar ongelooflijk leuk om te doen. In september 3 weken hardloop bergtraining in Oostenrijk gedaan. Onder andere de Kitzbüheler Horn hardlopend met een stijgingspercentage tot 22%. In en om het huis draag ik doorlopend een loodvest van 12,5 kilo. Ongemerkt train ik heel veel spieren met de nadruk op de rompstabiliteit. Daarnaast wen ik aan het gewicht van de rugzak die ik zal gaan dragen. Begeleiding Een sportarts van het Sport Medisch Centrum Papendal houdt toezicht op mijn trainingsprogramma en ontwikkeling Een manueel therapeut bewaakt of mijn lichaam nog wel recht uitgelijnd staatEen masseur maakt regelmatig alles los Mijn echtgenote houdt goed in de gaten of het met mij als persoon nog goed gaat. Ze loopt regelmatig (ook de lange afstandlopen) mee om te “monitoren”. Uitrusting Rugzak en borsttas van Raidlight. Erg lichte maar zeer sterke rugzak. Wordt veel tijdens de Marathon des Sables gebruikt. Wandelstokken van Black Diamond. Gemaakt van carbon fiber. Zeer licht en zeer sterk. Ik gebruik deze tijdens het wandelen (daardoor loop ik sneller en haal het gewicht van mijn voeten). De stok is eenvoudig in drie delen in te klappen waardoor deze tijdens het hardlopen op de borsttas past. Compressiekleding van Skins. Ik zal een lang shirt en een lange broek van Skins dragen. Maximale bescherming tegen de zon. Lunch tijdens de etappe Peronin. Zeer voedzaam en 96% wordt direct opgenomen. Daardoor ook geen ontlasting Koolhydraatpoeder van High5, te mengen met water. Daardoor krijg je brandstof tijdens de etappes binnen Heel veel kleine artikelen van verschillende merken zoals een petje speciaal voor in de woestijn, een heel licht kookpannetje, nooddeken enz. Shirt van Raidlight. Speciaal voor warme omstandigheden en het zorgt ervoor dat de bewegende rugzak schade aan de huid voorkomt Schoenen van UKGear. Ontwikkeld voor het Britse leger. Speciaal voor in de woestijn. De schoenen worden pas flexibel boven 25 graden Slaapzak van Raidlight. Door ritsen aan de zijkant is de slaapzak ook als jas te gerbuiken te dragen. Daarnaast weegt de slaapzak maar 600 gram Slaapmat van Thermarest. Weegt iets meer dan 400 gram en toch heel sterk Ontbijt en diner van Trek ’n Eat. Zeer calorierijke maaltijden. Warm water toevoegen, even laten staan en eten maar. Website berichten tijdens de wedstrijd per dag door Henk Karman Na een reis van ruim veertien uur en een gemiste vlucht in Frankfurt is Mario vanavond teruggekeerd in Nederland. Hij zag er opvallend fris uit voor iemand die in de afgelopen week bijna 250 kilometer in de Sahara heeft gelopen. Natuurlijk is hij vermoeid, zitten zijn voeten onder de blaren en is hij stram van de spierpijn maar dat is natuurlijk niet verwonderlijk. Er is in ieder geval geen blijvende schade opgetreden en dat kan helaas niet iedere deelnemer zeggen. Mario werd opgewacht door echtgenote Karen, uw webredactie en een aantal andere belangstellenden. Morgenvroeg staat er wederom een ploeg van Omroep Gelderland bij de familie Penzen op de stoep om over zijn belevenissen verslag te doen. Daarna kan hij beginnen aan een periode van herstel. Stichting Jarige Job dankt Mario De stichting Jarige Job stuurde Mario een SMS om hem te bedanken voor zijn inzet. Zij toonden hun blijdschap over het grote aantal kinderen dat dankzij Mario en natuurlijk dank zij u als sponsor, hun verjaardag kunnen vieren: Lieve Mario. Wat een prestatie. Ongelofelijk wat je hebt gedaan. We hebben je gevolgd via de website. Hopelijk tot snel. je hebt niet alleen concreet wat mogelijk gemaakt voor veel kids, je bent ook een grote bron van inspiratie! Groeten van Barbara, Koen, Marijn, Saskia en Carolien (bestuur Jarige Job). Omroep Gelderland Mario is bijna vaste gast geworden bij omroep Gelderland. Vanavond werd tijdens het 18:00 uur journaal een item uitgezonden waarin we voor het eerst beelden krijgen te zien die Mario zelf maakte in de Sahara. Een indrukwekkend verslag dat start op 11:40 minuten. Voor bijzonderheden of vragen kunt u contact opnemen met de redactie via info@henk- karman.nl Tel. mob.: 0640 562 006 Schrijf reactie (0 Reacties) Nog één marathon te gaan Laatst bijgewerkt op dinsdag 17 april 2012 00:43 | Geschreven door Redactie Henk Karman Groep | | Update vertraging Mario heeft door vertraging vanuit Casablanca zijn aansluitende vlucht naar Nederland gemist. Zijn nieuwe aankomsttijd zal zijn 20:40 uur met de KL1774. De deelnemers zijn zaterdag na een busreis van zes uur in Ouarzazate aangekomen. Daar vond gisteren de prijsuitreiking plaats en werd de MdS afgesloten met een diner. In Ouarzazate bevindt zich overigens de grootste filmstudio ter wereld. Verscheidene bekende films werden in deze studio opgenomen. De stad wordt ook wel het Hollywood van Marokko genoemd. Vandaag reist Mario dus naar huis en dat is ook de laaste marathon die hij voorlopig heeft te gaan.... Zijn vliegtuig vertrekt om 05:25 uur plaatselijke tijd vanaf Ouarzazate airport. Vervolgens vliegt hij in 45 minuten naar Casablanca waarvandaan hij na zes uur wachten doorvliegt naar Frankfurt. Tot slot vliegt Mario met de KL 1772 van Frankfurt naar Schiphol om daar om 19:10 uur te landen. Wij lieten het al eerder weten, echtgenote Karen zal Mario natuurlijk opwachten als hij vanavond aankomt en uw webredactie is natuurlijk ook van de partij. U bent van harte uitgenodigd om ons te vergezellen. Mario zal uw aanwezigheid zeer op prijs stellen. Voor bijzonderheden of vragen kunt u contact opnemen met de redactie via info@henk- karman.nl Tel. mob.: 0640 562 006 Schrijf reactie (0 Reacties) Mario in actie, indrukwekkende beelden Laatst bijgewerkt op woensdag 18 april 2012 20:10 | Geschreven door Redactie Henk Karman Groep | | We hebben alle foto's bekeken die door de organisatie online werden gezet maar we hebben niets kunnen vinden waar Mario op staat. Richard van Dulmen herkende Mario echter op een video en stuurde ons een schermafdruk. Het gaat om een opname die gemaakt is tijdens de zwaarste etappe, die van 81,5 km. U ziet Mario op de afdruk links, naast de man voor in beeld. Hij is net aangekomen op de top van een hoge klim en geniet van het uitzicht. Aan de rechterkant van de man zien we waar de deelnemers op dat moment vandaan komen. Deze etappe was dus niet alleen een etappe van 81,5 km, het parcours was ook nog eens onnoemelijk zwaar. Hieruit blijkt dus wel waarom de Marathon des Sables de zwaarste ultraloop ter wereld wordt genoemd. Klik op de foto voor een vergroting. Ook op video Ook op het bijbehorende videomateriaal van de 4e etappe zien wij niet alleen Mario, maar ook op indrukwekkende wijze wat gevraagd werd van de atleten. Bedenkt u daarbij dat de temperatuur overdag de vijftig graden oversteeg en 's nachts daalde tot het vriespunt. Hoe hebben die bezemkamelen dit gedaan vragen wij ons af. Mario ziet u in seconde 53, het moment kunt u herkennen aan de foto hierboven. Met dank aan Richard van Dulmen. Voor bijzonderheden of vragen kunt u contact opnemen met de redactie via info@henk- karman.nl Tel. mob.: 0640 562 006 Schrijf reactie (0 Reacties) De statistieken Laatst bijgewerkt op woensdag 18 april 2012 20:10 | Geschreven door Redactie Henk Karman Groep | | Mario is gisteren na een busreis van ruim zes uur door de Sahara aangekomen in zijn hotel voor een zeer verdiende nachtrust in een warm bed dat niet leeg liep. Zijn grootste nachtmerrie, ingehaald worden door de twee bezemkamelen, is voorbij. De klus is geklaard. Ontvangst Schiphol Echtgenote Karen zal Mario natuurlijk opwachten als hij maandag 16 april om 19:10 uur met vlucht KL 1772 uit Frankfurt landt. Omroep Gelderland zal aanwezig zijn met een TV ploeg en uw webredactie is natuurlijk ook van de partij. U bent van harte uitgenodigd om ons te vergezellen. Mario zal uw aanwezigheid zeer op prijs stellen. De statistieken Van de 854 deelnemers, waaronder 113 vrouwen, hebben er 791 de finish bereikt. Twee van hen vielen uit in de laatste etappe. De Marathon des Sables kent alleen winnnaars. Maar zij komen wel in een bepaalde volgorde binnen, er is dus een snelste winnaar. Marokkaan Morabity was de gedoodverfde winnaar totdat hij zijn enkel brak tijdens de langste etappe. De uiteindelijk winnaar, Jordanees Al Aqra, liep met een gemiddelde snelheid van maar liefst 12.41 km per uur in 19 uur 59 minuten en 21 seconden de 246,5 kilometer lange ultraloop. De top vijf ziet er als volgt uit: Nederlanders Er deden vijf Nederlanders mee aan de 2012 editie van de Marathon des Sables., waaronder één vrouw. Helaas was er één uitvaller. In de Nederlande ranglijst kwam Mario (46) als tweede over de finish, hij moest aleen de 25 jarige Harm Peter Witkamp voor zich laten. Mario Mario heeft 52 uur 25 minuten en 49 seconden in de Sahara gelopen om zijn MdS te voltooien. Hij deed dat met een gemiddelde snelheid van 4.73 km per uur. Opvallend genoeg was zijn snelste etappe de laatste, met een gemiddelde van 5.12 km per uur. Ook zijn snelste tussentijd liep hij tijdens de laatste etappe. Van de start tot CP1 liep hij met 7.27 km gemiddeld per uur. Voor bijzonderheden of vragen kunt u contact opnemen met de redactie via info@henk- karman.nl Tel. mob.: 0640 562 006 Schrijf reactie (0 Reacties) Highway to Hell Laatst bijgewerkt op woensdag 18 april 2012 20:10 | Geschreven door Redactie Henk Karman Groep | | Heb de slechste nacht van de week achter de rug. De slaapmat loopt steeds sneller leeg en mijn lichaam wordt steeds gevoeliger.... Een citaat uit het SMS verkeer dat wij vandaag met Mario hadden. U leest de twee berichten hieronder integraal. SMS 1 Start om 0900. De eerste 6 km over heel veel stenen en de eerste duinen. Heb alles gerend, behalve de duinen. Daarna 9,5 km duinen. De hoogste van Marokko. Was zwaar maar heb er van genoten. Trainen met autoband was echt goed. Heeft gewerkt. Daarna finish op mijn klompen. Medaille en omhelzing van de organisator en daarna lunch. Zit nu in bus. Rit van zes uur naar Azzarzate. Ben moe maar niet uitgeput. Goed dat het voorbij is. Aantal blaren neemt nogal toe. Morgen prijsuitreiking en dan maandag naar huis. SMS 2 Gisteren is er een klein klassiek orkest ingevlogen. Er werden klassieke stukken gespeeld en gezongen. Daarna zijn de eerste beelden van de officiële film getoond. Heb de slechtste nacht van de hele week achter de rug. De slaapmat loopt steeds sneller leeg en mijn lichaam wordt steeds gevoeliger voor stenen en andere ongemakken. Daarnaast was het ook nog eens zeer koud. Was blij dat we konden opstaan en konden starten. Dat doen we elke dag onder begeleiding van ac/dc's highway to hell. Zo voelde afgelopen nacht ook Omroep Gelderland Omroep Gelderland berichtte vandaag in het zes uur nieuws over Mario. Wij hebben dagelijks contact met deze omroep. De wijze waarop Omroep Gelderland met de prestatie van Mario meeleeft is hartverwarmend. U vindt de berichtgeving over Mario op 8:35 min. (niet op de iPad beschikbaar) Voor bijzonderheden of vragen kunt u contact opnemen met de redactie via info@henk- karman.nl Tel. mob.: 0640 562 006 Schrijf reactie (0 Reacties) Nieuws van Mario Laatst bijgewerkt op dinsdag 10 april 2012 15:50 | Geschreven door Redactie Henk Karman Groep | | Mario heeft na de tweede etappe gebeld vanuit Marokko. De wind vormde vandaag een extra tegenstander. Deze kwam recht van voren en had vrij spel in het open, vlakke terrein. De deelnemers en dus ook Mario hadden hier veel last van. Daarnaast begint de achillespees van Mario op te spelen. Dit is een oude blessure die zich nu dus weer lijkt te melden. Gelukkig is de ernst daarvan op dit moment nog niet groot. Het eten en drinken is een beproeving op zich, de maag van Mario is onrustig. Gelukkig houdt hij datgene wat hij tot zich neemt wel binnen. Bloedheet De temperatuur liep vandaag op naar waarden tussen de 35 en 51 graden en dat, samen met een vallei van tien kilometer lang waar de hete wind snoeihard doorheen blies, maakte dat Mario vermoeid begint te raken. Etappe 2 speelde zich af in het open veld met veel wind bij ruim vijftig graden. Weinig slaap Rust is natuurlijk onontbeerlijk, helaas hebben wij hierover ook geen positief nieuws te melden. De slaapmat waar wij al eerder over schreven is nog steeds lek en de slaapzak blijkt ondanks wat de fabrikant beloofde niet bestand tegen de kou. We tellen daar een snurkende Duitse tentmaat bij op en u begrijpt dat het niet goed gaat met de nachtrust. Overigens is een andere tentmaat uit de race. Verder alles goed Het bovenstaande klinkt natuurlijk allemaal niet zo positief maar wees gerust. Mario weet dat dit soort ontberingen bij de MdS horen. Sterker nog, dit soort ontberingen maken het mede de tocht die het is. Mario weet ook dat er één heel belangrijk punt is waar hij op dit moment geen last van heeft en dat zijn blaren. En dat stemt ons en ook Mario dan toch weer positief. Voor bijzonderheden of vragen kunt u contact opnemen met de redactie via info@henk- karman.nl Voor bijzonderheden of vragen kunt u contact opnemen met de redactie via info@henk- karman.nl Schrijf reactie (0 Reacties) Over etappe 2, en terugblik Laatst bijgewerkt op dinsdag 10 april 2012 07:15 | Geschreven door Redactie Henk Karman Groep | | Vandaag vindt etappe twee van de MdS plaats. Deze etappe voert de deelnemers van Oued El Aatchana naar Taourirt Mouchanne. Uit de startlijst van vandaag blijkt dat er nog 850 deelnemers in de race zijn. Dat betekent dat er helaas drie deelnemers zijn uitgevallen. Mario staat natuurlijk nog op de lijst. Hij zal net als de anderen starten om 10:30:00 uur Nederlandse tijd. De etappe heeft een lengte van 38,5 km. Wij verwachten dat Mario rond 18:15 Nederlandse tijd zal finishen. Natuurlijk houden wij u van het verloop van de etappe op de hoogte. Terugblik etappe 1, bloedheet De filmbeelden van gisteren tonen ons dat de deelnemers in opperbeste stemming waren. Dat is natuurlijk niet verbazingwekkend. Iedereen was topfit en had na een intensieve voorbereiding zin om aan de MdS te beginnen. De foto's (klik voor een vergroting) leren ons dat de etappe loodzwaar was. Bij een temperatuur van meer dan 40 graden bracht hij de deelnemers van rotsachtig terrein tot woestijnzand. De kans op blessures tijdens zo'n etappe is groot. De deelnemers moeten scherp blijven bij iedere stap die zij zetten en inspelen op de veranderende terreinomstandigheden. Voor bijzonderheden of vragen kunt u contact opnemen met de redactie via info@henk- karman.nl Schrijf reactie (0 Reacties) Het is zover! Laatst bijgewerkt op maandag 09 april 2012 14:36 | Geschreven door redactie Henk Karman Groep | | Mario tijdens zijn laatste training, in de klimaatkamer op Nationaal Sportcentrum Papendal Het aftellen van de laatste dagen en uren tot de start van de Marathon des Sables is voorbij. Mario zal dagelijks via satelliettelefoon en mail contact proberen te zoeken met Nederland zodat wij u via de site van zijn prestaties op de hoogte kunnen houden. Proberen is daarbij de juiste term. De organisatie stelt strikte regels aan (de duur van) het gebruik van communicatiemiddelen. Mail met Mario in de woestijn! We hadden het al aangegeven, communicatie met Mario is moeilijk. Maar het is niet onmogelijk. Via deze link kunt u hem een bericht sturen: http://www.darbaroud.com/uk/html/mds/general/uk-27mds-write-competitor.php Het deelnamenummer van Mario is 745. Berichten die voor 17:00 uur 's middags Nederlandse tijd zijn verstuurd worden 's avonds rond 20:00 uur aan Mario afgeleverd. Latere berichten gaan mee met de bezorging van de volgende dag. Uw reactie op de site Onderaan ieder artikel in deze sectie kunt u een reactie achterlaten. Wij gaan er voor zorgen dat alle reacties bij Mario in de woestijn terecht komen. Al deze interesse uit Nederland gaat er ongewtijfeld aan bijdragen dat Mario deze tocht der tochten zal gaan volbrengen. Schrijf reactie (0 Reacties) Bericht van Mario Laatst bijgewerkt op maandag 09 april 2012 14:36 | Geschreven door Redactie Henk Karman Groep | | Mario heeft vanuit het Basiskamp contact gezocht met Nederland. Via echtgenote Karen liet hij ons weten dat het goed met hem gaat. Vandaag worden de laatste controles gedaan. Verder wordt er uitgerust van de reis en natuurlijk voorbereidingen getroffen voor de start die morgen plaatsvindt. De nachtrust was niet best, het was rond het vriespunt. Mario deelt zijn tent met een aantal Duitse professionals. Zijn slaapgenoten verwachten een klassering bij de eerste vijftig. Verder heeft Mario laten weten dat het basiskamp er indrukwekkend uitziet. Kleine tegenslag voor Mario Laatst bijgewerkt op maandag 09 april 2012 14:36 | Geschreven door Redactie Henk Karman Groep | | Zojuist ontvingen wij opnieuw een bericht uit het basiskamp van de MdS. Mario liet ons weten dat hij door de organisatie is goedgekeurd. Niets staat de start van morgen dus meer in de weg en dat is goed nieuws. Iets minder goed nieuws is er over de slaapmat van Mario, die blijkt lek te zijn. Natuurlijk is dit buitengewoon vervelend omdat het 's nachts bijzonder koud is en de isolerende laag die de slaapmat als belangrijke functie heeft hiermee verloren gaat. Gelukkig loopt de mat niet heel snel leeg, Mario moet een paar keer per nacht bijblazen. Hij zal ongetwijfeld op zoek gaan naar een deelnemer met een plaksetje, wij houden u op de hoogte. Op dit moment is de temperatuur in het kamp overigens ruim dertig graden. Schrijf reactie (0 Reacties) Mail naar Mario Laatst bijgewerkt op zondag 15 april 2012 09:50 | Geschreven door Redactie Henk Karman Groep | | LET OP, MAILEN NAAR DE DEELNEMERS IS NIET MEER MOGELIJK ONDER DIT ARTIKEL EEN REACTIE ACHTERLATEN WEL Een brutaal mens heeft de halve wereld. Uw redactie wist vanochtend de mailapplicatie van de organisatie te bereiken. Natuurlijk hebben wij direct geprobeerd een berichtje aan Mario te zenden. Of dat bericht bij hem aankomt is maar de vraag. Officieel had de organisatie het e- mailen nog niet vrijgegeven. Dat was echter van korte duur. Inmiddels is e-mailen aan de deelnemers ook formeel mogelijk. U bent van harte uitgenodigd, Mario heeft laten weten uw bericht zeer op prijs te stellen. Via de onderstaande link komt u op de juiste webpagina van de organisatie. Het deelnamenummer van Mario is 745. Berichten die voor 17:00 uur 's middags Nederlandse tijd zijn verstuurd worden 's avonds rond 20:00 uur aan Mario afgeleverd. Latere berichten gaan mee met de bezorging van de volgende dag. Tsja, zo gaat dat in de woestijn! http://www.darbaroud.com/uk/html/mds/general/uk-27mds-write-competitor.php Let op! Hieronder kunt u een reactie acherlaten die wordt gepubliceerd op deze site. Dat is dus geen mailbericht aan Mario. Om Mario een mail te sturen dient u op de hyperlink te klikken. Schrijf reactie (0 Reacties) Videoblog Laatst bijgewerkt op maandag 09 april 2012 14:36 | Geschreven door Redactie Henk Karman Groep | | De organisatie zal dagelijks een filmimpressie beschikbaar stellen van de MdS. Natuurlijk zorgen wij ervoor dat de video's op deze site worden geplaatst. Dit is de introductie van de editie 2012. Schrijf reactie (0 Reacties) Mario onderweg Laatst bijgewerkt op maandag 09 april 2012 14:36 | Geschreven door Redactie Henk Karman Groep | | Vanochtend is Mario vetrokken richting Marokko. ook dit ging niet ongemerkt voorbij. Radio Gelderland informeerde haar luisteraars zelfs tijdens het nieuws. Voor Mario betekende deze vertrekdag tevens een eerste belangrijke horde. Zijn volledige bagage moest mee als handbagage. Het risico dat er tijdens de vlucht een deel van de bagage zoek zou raken was te groot. Dat zou immers betekenen dat hij niet zou kunnen deelnemen. U begrijpt dat de bagage te groot en te zwaar was. Gelukkig is het voor elkaar gekomen. Wij schrijven dit bericht terwijl Mario in het vliegtuig zit. Update: Uw redactie heeft vanmiddag nog contact gehad met Mario. Op dat moment bevond hij zich op de luchthaven van Frankfurt. Het lijkt er op dat de reis volgens plan verloopt en de bagage als handbagage meekan. Mario heeft ook nog even "iets Nederlands" gekocht zoals hij het zelf noemde. Op die manier kan hij zijn herkomst onder de andere atleten kenbaar maken. Op de foto ziet u wat "iets Nederlands" in dit geval betekent! De wedstrijd van 2012 06 april ontvangst in Marokko in bivak 07 april controle van uitrusting door de organisatie Is er tenminste voeding voor 2.000 calorieën per dag aanwezig Is de medische keuring goed verlopen, inleveren hartfilm Is de verplichte uitrusting aanwezig zoals nooddeken en anti gif kit. 08 april 1e etappe 20 – 30 km 09 april 2e etappe 40 km 10 april 3e etappe 40 km 11 april 4e etappe. Ultramarathon 80 – 100 km waarbij ook in de nacht wordt gelopen 12 april aankomst Ultramarathon etappe 13 april 5e etappe Marathon 42 km 14 april 6e etappe 20 – 30 km 15 april prijsuitreiking 16 april retour Nederland
· · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · ·