www. penzen.nl

Spine Challenger

wedstrijdverslag

Donderdag 12 januari 2017 Eindelijk is het zover. Ik ga naar de Spine Challenger. Om 5 uur sta ik op en om 6 uur heb ik de trein naar Schiphol. Met een koffer (23 kg), een trolley (12 kg) en een heuptas (5 kg) is het best werken om alles te vervoeren. In Utrecht overstappen en dan naar Schiphol. Ik geef mijn koffer af en zelfs mijn trolley roept nauwelijks vragen op terwijl er toch echt 50 batterijen in zitten. Mijn vlucht naar Manchester is op tijd en het is maar een uurtje vliegen. In manchester doe ik mijn laatste inkopen (verse broodjes en een gasaansteker) en dan met de trein naar Edale. Daar aangekomen inchecken in The Rambler Inn en uitpakken, controleren, inpakken enz.. Ik lees de route nog eens door, controleer of mijn gps op het Britse kaartenstelsel is ingesteld (zodat ik de gps-locatie met een kaartcoördinaat kan vergelijken) en eet tenslotte in het restaurant van The Rambler Inn. Ik ga vroeg slapen. Morgen een spannende dag Een deel van mijn uitrusting: 2 x 2,5 kilo eten. In totaal 16.000 kilo calorieën 7 paar handschoenen (van onderhandschoenen tot aan neopreen) Rugzak van OMM met borstzak Waterdichte schoenenWaterdichte laarzen 4 paar sokken Tape, veel tape Batterijen voor hoofdlamp en navigatiesysteemKookset Warme maaltijden Slaapzak, slaapmat, bivakzak ijzers voor onder mijn schoenen Borstflessen (in neopreen ingepakt tegen het bevriezen) Extra ijzeren drinkfles Isolatiefles om warme thee mee te nemen Wandelstokken Mutsen. Van Unox muts tot waterdichte muts Zonnebril en skibril Hoofdlamp en reservelamp MP3-spler met muziek en luisterboeken Gps-systeem en kaarten Vrijdag 13 januari 2017 Het is een bijzondere dag want vandaag zijn alle voorbereidende bijeenkomsten voor de wedstrijd die morgen begint. Ik zit op mijn kamer, buiten ligt een paar centimeter sneeuw, auto’s rijden niet meer want er wordt hier niet geveegd. De weersberichten voorspellen storm. De windstoten gaan tot 140 km/u en hier in Edale wordt tot aan -13 graden verwacht. Ik wacht nu op mijn ontbijt. Ik ga voor de “full English”. Heb er zin in. In de tussentijd praat ik met de “Ierse delegatie”. De winnaar van vorig jaar was een Ier en daar zijn ze trots op. Dit zijn mannen die er enorme lol in hebben, relaxed ogend maar die het volgens mij ook allemaal best spannend vinden. Zij lopen met “support” (een vriend met een Landrover die op alle kruispunten wacht) en dat is met dit weer een ongekende luxe. Ze bieden mij aan vooral gebruik te maken van hun support. Kijk, dat is de sfeer bij dit soort wedstrijden. Later tijdens de wedstrijd bieden ze inderdaad koffie, thee en pizza aan (hoe onbeleefd ook, ik maak er geen gebruik van. Ik wil het op eigen kracht doen). Vandaag staat in het teken van de laatste voorbereidingen. Om 12.00 begint de registratie en de controle van de uitrusting. Dat zal nog een heel gedoe worden als 100 deelnemers hun spullen moeten laten controleren. Als ik mij meld is het een gezellige drukte. Ik zie enkele bekenden van het trainingsweekend (ter voorbereiding op deze race) in oktober. We kletsen wat en gaan mee in de controles. Eerst controleren of ik ben wie ik zeg te zijn, dan krijgen we ons race T-shirt, het startnummer en een badge. Nog even controleren of we de juiste contactpersonen thuis hebben opgegeven en dan door naar het volgende station. Er wordt een foto gemaakt met startnummer en daarna de controle van de uitrusting. Uit een grabbelton haal ik een nummer en dat nummer geeft aan wat je moet laten zien. Ik heb het gemakkelijk. Ik moet alleen mijn kompas en flessen laten zien. Om 14.00 is de briefing. Vanuit de organisatie ontvangen we de laatste informatie over de komende dagen. Stu (verantwoordelijk voor de veiligheid) verzorgt de briefing. Er is feitelijk niets wat ik nog niet wist (met dank aan het trainingsweekend). Het meest interessante is de weersverwachting (…het kan alle kanten opgaan…). Briefing Tracer krijg je op de ochtend voor vertrek vanaf 0600. Je bent live te volgen. Er kijken meer dan 10.000 mensen mee! Middelste knop is SOS Druk er 3 seconden op en het alarm gaat af Als je drukt ben je uit de wedstrijd Stop je langer dan 1 uur, informeer het hoofdkwartier CP2 is Market House CP 1.5 is field center In CP altijd aan en afmelden Om 16.00 neem ik deel aan de masterclass. In 2 uur tijd krijgen we de laatste tips en trucs door ervaren deelnemers. Dat kost me 15 pond en dat is een goede investering. Alle tips zijn welkom. Stu verzorgt ook de masterclass en het is echt een aanrader. Een deel wist ik al van het trainingsweekend en het is niet erg om het nog een keer te horen. Masterclass Blijf drinken. De kou onderdrukt je dorstsignaal. Zorg voor een drink ritme Gebruik minimum aan gels Laat water warm worden door het eerst in je mond op te warmen. Dan krijg je geen klap in je maag. Eet en drink systematisch Tape. Wrijf over de tape na aanbrengen voor 20-30 seconde zodat de lijm beter plakt. Neem meerdere paar sokken mee Maak voeten schoon en breng talkpoeder aan om te drogen Draag bij wind altijd een bril. De ogen drogen snel uit. Frost-nip. Voelt als naalden. Witte huid. Stop handen onder oksels en zoek dekking. Stop je veters altijd weg en maak ze schoon als er sneeuw aan gaat zitten. Voor je het in de gaten hebt, heb je sneeuwballen op je schoenen. Tekens van onderkoeling: mumble, fumble en stumble. Ga je oververhitten, breng het tempo omlaag!!!! Tref maatregelen voordat het erg wordt. Dus doe een jas aan voordat je koud wordt. Bij checkpoint. Begin meteen met thee. Dan douchen, dan eten en dan slapen. Slaap tenminste 90 minuten. Een slaap cyclus is 90 minuten. Heb je meer tijd, plan dan in cycli van 90 minuten. Na de Masterclass eet ik in de Rambler Inn en ga slapen. Morgen gaat het gebeuren…. Zaterdag 14 en zondag 15 januari 2017 Het is 5 uur als ik opsta. Zoals gewoonlijk slaap ik de nacht voor een wedstrijd nauwelijks en vannacht was niet anders. Opstaan, douchen en dan de laatste controle van alle spullen. Ik ontbijt in de “herberg” en pak mijn spullen. Ik start met een rugzak die 15 kilo weegt. Het adviesgewicht voor deze wedstrijd is 7 kilo en daar zit ik dus flink boven. Omdat ik nog geen ervaring heb met dit type wedstrijd (koude) wil ik er in elk geval voor zorgen dat ik warm blijf. Dat betekent dus veel eten (2,5 kilo en ongeveer 8.000 kilo calorieën tot CP1 en hetzelfde voor de periode erna), veel batterijen voor hoofdlamp en gps (geen idee hoe lang de batterijen het houden in deze koude) en handwarmers voor elk uur tijdens de wedstrijd. Daarnaast een stalen halve liter fles (als het water bevriest, dan barst de fles niet) en een thermosfles met thee. Tenslotte reserve sokken, gasbrander, veel handschoenen, reserve muts, skibril, extra fleece, extra jas enz.. Met zoveel voorzorgsmaatregelen lopen de kilo’s snel op. Ik ben gewend met gewicht een wedstrijd te lopen maar het enige nadeel is dat je topzwaar wordt en als je een keer valt, dan val je ook echt. Ik meld me in het dorpshuis en we krijgen hier onze tracers. We zijn nu live te volgen. Zoals dat altijd gaat, gaat ook nu de tijd heel langzaam voorbij maar uiteindelijk wordt het acht uur en gaan we starten. Op een veld vlakbij het dorpshuis is de start. Met een kleine 100 man gaan we achter de startlijn staan en met het samen aftellen van 10 naar 0 gaan we op pad. Waar ik 9 maanden aan heb gewerkt moet zich nu gaan bewijzen. De Spine Challenger is begonnen. Zoals altijd begin ik rustig. Ook deze wedstrijd wordt niet in de eerste paar kilometer gewonnen. Daarnaast heb ik geleerd dat je in deze koude vooral niet moet transpireren, want dan is de kans op het echt koud krijgen als je eens een keer stilstaat heel erg groot. “pace yourself” is waar ik mij op richt. Rustig aan dus. De temperatuur is goed. Het is fris maar ik heb het niet koud. Het is bewolkt maar droog. Ik ren met de groep mee naar de plek waar de Pennine Way feitelijk begint. Met mijn GoPro foto’s maken en dan de landerijen in. We zijn nu nog een compacte groep. We houden de hekken tussen de weilanden voor elkaar open en we kletsen een beetje. We slingeren tussen wat huizen door en gaan dan de eerste heuvel op: Jacob’s Ladder. Maar weer een fotootje maken en rustig aan naar boven. We zitten dan al in de sneeuw en de mist neemt toe. Het pad is redelijk te bewandelen en ik merk nu al het voordeel van de speciale vibram zolen die ik heb laten zetten. Ik zie sommigen hun “ijzers” al onder doen. Het is wel glad, maar ik glijd weinig. Ik kom Damien Hall tegen. Hij heeft de Spine meerdere keren gelopen en een leuk boekje over de Spine geschreven. Ik complimenteer hem met het boekje en we praten er even over. Hij maakt een foto en ik sta live op facebook. Ik ben tevreden hoe het gaat met mijn uitrusting. Ik ben de enige die zonder handschoenen loopt. De neopreen kappen die ik over mijn wandelstokken heb gemaakt werken perfect. Ik heb absoluut geen koude handen (uiteindelijk trek ik 10 uur later pas voor het eerst mijn handschoenen aan). Het water in mijn flessen blijft ook goed te drinken (met dank aan de neopreen omhulsels die ik heb geknutseld) en ook de neopreen gps-houder op mijn borstzak werkt goed. Op deze manier kan ik op mijn gps kijken zonder mijn handschoenen uit te moeten doen en kan het apparaatje niet vallen. Werkt perfect. Helaas komt het water niet goed uit mijn rechter drinkfles. Ik moet flink zuigen om de drank eruit te krijgen en wat ik ook probeer, niets werkt. Later, heel veel later blijkt dat het drinkventiel een beetje was dichtgedraaid! Dom! Omdat het koud wordt, ben ik goed ingepakt. Ik draag mijn waterdichte schoenen (die echt goed werken; misschien wel te goed blijkt later…), een korte legging, een lange dikke legging, een gevoerde regenbroek en kniebeschermers (je valt hier nogal eens en dan is bescherming welkom). Ik draag een goed onderhemd met lange mouwen, een “vest” en mijn Berghaus jas (de beste investering in kleding ooit gedaan). Mijn temperatuur regel ik met de rits in mijn jas en vest. Zo loop ik de eerste 8 uur met mijn vest en mijn jas open. De wind koelt mij dan wat af en de jas waait niet open, want die wordt door mijn borsttas geklemd. Op mijn hoofd draag ik een Unox muts met mijn naam erop. Het voordeel is dat ik door veel andere lopers meteen als Nederlander wordt herkend (oranje muts met Nederlandse driekleur als band) en iedereen meteen mijn naam weet. Altijd fijn. We gaan op weg naar Kinder Scout. Een heuvel met de piek op 625 meter. Het gaat me goed af. We lopen dan echt in de sneeuw en het begint ook stevig te sneeuwen. Daar wordt het zicht niet beter van en ik maak met 20 anderen de ultieme beginnersfout. We lopen allemaal blind achter onze voorganger aan. Zo komen we er na een meter of 500 achter dat we op de verkeerde route zitten. Dom, heel dom. Voortaan meer op eigen gps vertrouwen. Overigens werkt ook hier mijn super gedetailleerd uitgezette route erg goed. Ik heb minutieus de route over de Penning Way kaart “geplakt” en dat heeft echt voordelen. Verrassend blijft dan dat er ook hier in de mist en sneeuw er toch nog mensen zijn die heel precies willen weten waar ze op de kaart staan. Ik vind het knap. Ik zou het niet kunnen. We ploegen een weg over Kinder Scout en lopen naar Snake Pass. Met mijn GoPro maak ik foto’s en filmpjes en er wordt goed samengewerkt. Met zijn vieren bekijken we de GPS-systemen en vinden zo snel en zeker onze weg, want het pad dat er ligt zien we niet, met dank aan die halve meter sneeuw. Tijdens het lopen eet ik zoveel als ik kan. Ik heb tijdens het trainingsweekend voor deze race in oktober geleerd dat “als je eten ziet, je moet eten en als je aan eten denkt, je ook moet eten”. Ik eet mijn Marsen en Snickers, pinda’s en noten mix, een enkele gel (met Chia zaadjes, anders is het niet te doen), stroopwafels en ontbijtkoek, veel ontbijtkoek. De hoogvlakte rond Snake Pass is surrealistisch. Het is er ongelooflijk mooi. Alles ligt onder de sneeuw, we zijn hier met alleen maar lopers (op die ene man met zijn skies na) en de zon breekt heel af en toe door de wolken. Wat een pracht. Op sommige plekken komen we de mensen van de MRT’s tegen (de Mountain Resque Teams). Zij registreren de doorkomst van de lopers en vaak hebben ze ook nog water of, hoera, thee! Waar ik kan, drink ik thee. Heerlijk warm. Ik heb ook zelf een halve liter thee bij mij en ik ben verrast hoe lang de thee heerlijk warm blijft. Deze thermosfles van de Decathlon hield de thee meer dan 10 uur goed warm. Iets om echt naar uit te kijken en te drinken voor je het koud krijgt. Om Bleaklow Head (600 m) te bereiken is het hard werken. We lopen door (wederom) een moeras. Als je niet door de sneeuw loopt, dan ploeg je door de modder. Er zijn wel paden aangelegd maar niet altijd verhard en door de sneeuw kun je de verharde paden niet zien. Het is goed oppassen want onder de sneeuw ligt vaak ijs en de modderpaden kunnen “bogs” zijn. Geen idee wat een bog was voor deze wedstrijd, maar inmiddels heb ik ervaren wat een bog voor je kan doen….Een bog is een mengsel van modder, regen en schapenpoep. Dat vormt een mooie laag over het onderliggende terrein en daar zit het gevaar. In het moeras zitten nogal wat gaten. Je kunt niet zien waar die gaten zitten en dus ook niet hoe diep ze zijn. Proefondervindelijk heb ik vastgesteld dat er tenminste 1 gat is waar je heel diep in kunt zakken. Ik liep over zo’n modderig pad en zonder aanleiding viel ik er heupdiep in. Zo snel als mogelijk eruit en maar hopen dat je niet nat bent geworden en je schoenen nog hebt. Voor mij liep het goed af en alleen de stank bleef over…. We dalen naar Torside Reservoir. Een heel lange afdaling. Ik loop lekker door en heb het echt naar mijn zin. Het is nog daglicht en ik kan goed om mij heen kijken. Ik geniet van wat ik zie en hoe blij ik ben dat ik hier loop. Bij het reservoir weer een kop thee en ik eet wat broodjes met hagelslag (!) die ik heb meegenomen. Overigens een prachtig aangelegd reservoir. Erg mooi gedaan. Net voorbij het reservoir kom ik een lid van het MRT tegen. Hij wil mijn startnummer niet weten, maar staat daar te kijken naar de onderlangs lopende doorgaande weg om te kijken of er geen lopers die weg volgen en daarmee de route afsnijden. Slimme jongens die MRT-jongens…. Op naar Black Hill (500 m). Een lastige klim. De heuvel op en heuvel af voelt vaak als traplopen. Ik vind het op sommige plekken ook gevaarlijk want het pad volgt heel lang letterlijk de rand van het ravijn. Uitglijden is “geen optie” en uitglijden doe ik hier nogal op de modderige paden. Ik val ook verschillende keren. Gelukkig loopt dat elke keer goed af. Misschien toch maar eens een echte pauze nemen. Zoals werd aangeraden heb ik een “eetplan”. Mijn plan is tussen 3 en 4 uur een warme maaltijd te maken. Ik heb bij Beversport zelf warmende maaltijden gekocht. Je vult een zak met wat water, doet de maaltijd zak erin en het zakje met een of ander goedje warmt de maaltijd in 12 minuten op. Thuis heb ik dit uitgeprobeerd en het werkt redelijk. Maar eens zien hoe het hier in de koude gaat. Voordat ik trek krijg begin ik uit te kijken naar een plek waar ik kan zitten. Ik wil dat het droog is maar vooral uit de wind is. Het duurt lang maar het lukt en zo zit ik in een bocht waar ik de andere lopers voorbij kan zien komen. Ik maak de warme maaltijd, drink mijn thee en controleer mijn uitrusting. De chili is niet heel warm maar wel warm genoeg. Het smaakt prima en is voedzaam. Wat warme thee erbij en ik ben weer op krachten. Ik ben wel afgekoeld en merk dat het eerst aan mijn handen. Voor het eerst doe ik mijn handschoenen aan. De kou zal ook te maken hebben met het feit dat het donker begint te worden. Ik heb het gevoel dat ik nu echt de laatste van de groep ben. Dat voelt toch een beetje vreemd. Ik zie niemand achter mij, niemand voor mij, het is inmiddels donker, geen pad te zien en nog heel ver te gaan. Snel mijn gps gebruiken, richting bepalen, stevig doorlopen en zorgen dat ik het warm krijg. Het werkt en ik voel me goed. Ik houd van het lopen in de nacht en vandaag is niet anders. Het gaat mooi bergaf naar Wessenden Reservoir. Mijn voeten krijgen het zwaar te verduren want het is echt ruw terrein. Ik voel dat het in mijn schoenen een beetje begint te irriteren, maar ik negeer de signalen. Meestal gaat het vanzelf weer weg… Ik doe mijn militaire “skibril” op. Het is geen echte skibril. Het is er een met transparant glas om de ogen te beschermen. Ik merk namelijk dat ik last krijg van mijn linkeroog. De wind komt ook vaak van links en daardoor droogt dat oog uit en dat in combinatie met vrieskou kan gevaarlijk worden. Ik gebruik dan al een heel lange tijd mijn Buff voor mijn mond. Werkt erg goed. Toen ik dat niet deed en door mijn mond bleef ademen kreeg ik enorme dorst en die ook niet meer weg kreeg. Kan de koude wind je op die manier uitdrogen? Ja, weet ik van de masterclass. Sinds ik de Buff draag is het over. Bij Wessenden ontmoet ik Rob. Hij is hier geboren en kent de omgeving op zijn duimpje. We lopen samen een heel eind en we kletsen over van alles en nog wat. Dat kost veel energie en we spreken af dat we er begrip voor hebben als een van ons stopt met praten om daardoor energie te sparen. We lopen wisselend op kop. Ik vind het niet goed dat hij, omdat hij de omgeving kent, ook maar altijd op kop moet gaan lopen. Het tempo bepalen is vaak ook nogal een energievreter. Er is een punt dat ik heel blij ben dat we samen lopen. Op een volstrekt onlogisch punt moeten we een andere richting op. Geen bordjes, geen aanwijzingen. Voor we verkeerd gaan grijpt Rob in. We stappen samen flink door, drinken thee bij de “mini-checkpoints” en laten elkaar ook weer los als Rob wordt opgewacht door familie en vrienden als we bijna bij de M62 snelweg zijn. Ik steek de M62 over en ben dan op weg naar Blackstone reservoir en de daarachterliggende reservoirs. Bij The White House nog een tussenstop op de parkeerplaats. Helaas mogen we niet naar binnen. Een aantal “spiners” heeft zich daar in het verleden misdragen en sindsdien mogen we er niet meer in. Nu staan we dus buiten een kopje thee te drinken. Mijn blaren nemen in aantal toe voel ik, maar het lopen gaat nog goed. Het is nu een tijdje lekker vlak en daarna gaat het weer heuvel op via een route die ik echt niet begrijp. Er is niets van een route te zien, terwijl de sneeuw hier toch grotendeels is verdwenen. Ik volg mijn gps maar en heel af en toe volg ik iets dat op een pad lijkt. In de verte kan ik Stoodley Pike zien staan. Dat is een gedenksteen uit de tijd van Napoleon. Van ver valt de grootte wel mee, maar als ik hem kan aanraken, dan is het echt een flink monument. Nu het laatste stuk naar Hebden Hey. Het gaat nu vooral bergaf. Dan gaat ook het tempo flink omhoog en dat vinden mijn voeten niet zo’n heel goed idee. Zelfs het luisterboek dat ik heb opgezet biedt niet voldoende afleiding. Voor Hebden Hey gaat het weer flink heuvel op en over de landerijen om uiteindelijk op het terrein uit te komen dat ik van het trainingsweekend ken. Het is dan al een paar uur aan het regenen. Dat maakt het lastig om over de stenen te lopen en uitglijden kan ik me niet veroorloven. Door de modder lopen gaat beter maar daar is uitglijden eerder de regel dan de uitzondering. Glibberend kom ik bij het Scout Centre aan. Ik meld me en ben na 18.33 uur binnen. Daar ben ik erg tevreden mee. Nog voldoende tijd om alles voor te bereiden op de rest van de wedstrijd en toch nog even te slapen. Ik moet hier namelijk binnen 24 uur na de start weg zijn. Het voelt goed om hier te zijn. Een checkpoint is voor mij toch altijd weer een punt van “beschaving”. Ik geniet ervan om de nacht alleen door te lopen maar vind het ook erg fijn om op een CP weer wat mensen te spreken en een beetje te genieten van het comfort. Ik voel me erg goed. Ik ben erg wakker en heb nog veel energie, terwijl het toch bijna halfdrie is. Heb ook zin om door te gaan, maar wil ook wel het gewicht van mijn voeten. Eerst maar eens even naar de dokter en mijn voeten te laten bekijken. Schoenen uit, sokken uit, tape eraf. Als de eerste reactie van de dokter “mmm” is, dan is dat meestal geen goed teken. Ik heb op elke voet 4 blaren. Op mijn 2 kleinste tenen zijn ze een cm in diameter en onder mijn voet en op mijn hak 3 á 4 cm in diameter. Daarnaast zien mijn voeten er nogal gerimpeld uit alsof ze heel lang in het water hebben gestaan. Hoe kan dat? Mijn schoenen zijn toch waterdicht. Het advies is voeten te wassen, de voeten te laten drogen en een plan te maken. Ik fris me op, ga eten en controleer mijn spullen voor “morgen”. Een paar uur later ben ik er weer. Ik geef ook aan dat ik over 3 weken een wedstrijd in Costa Rica heb. De dokter geeft aan dat ze de voeten zo kan behandelen dat ik de wedstrijd kan uitlopen. Ik loop dan in de bloedblaren maar de finish kan ik halen. Ondanks die behandeling ga ik de voeten verder beschadigen en dan garandeert ze dat de voeten in drie weken niet voldoende zijn hersteld voor de volgende wedstrijd. Met zo’n advies hoef ik niet lang na te denken. Dan is het nu stoppen. Met Karen naar The Coastal Challenge in Costa Rica en daar samen uitlopen is veel belangrijker dan nu doorgaan. Ik baal echt enorm maar ben ook weer blij met het reële advies en het voelt ook goed dat de keuze bij mij ligt. Mijn voeten worden met second skin behandelt. Ik ben daar eigenlijk tegen want ik heb er slechte ervaringen mee. Deze dokter stelt dat als ik doe wat zij zegt (laten zitten tot het eraf valt) dan is dit de beste methode voor mijn blaren. Ik vertrouw op de dokter. Het is dus gedaan. Ik ben klaar. Ik ga me melden en geef aan dat ik mij terugtrek. Ik lever mijn tracer in en ga me dan druk maken over de reis naar Edale, want daar heb ik een hotel geboekt voor overmorgen omdat ik eigenlijk aanstaande nacht zou doorlopen. De dag verloopt erg vervelend. Tot driemaal toe wordt mij een lift naar Edale toegezegd. Als die laatste ook niet doorgaat heb ik de pest in. Uiteindelijk word ik door een bezoeker van het centrum naar Hebden Bridge gebracht om daar op de trein te stappen. Drieënhalf uur later ben ik in Edale en check in. Ik krijg nu een grotere kamer dan de vorige keer en kan ik beginnen met uitpakken. Dat wat ik draag stinkt en dat wat ik heb gedragen stinkt nog veel erger. Die kleding is ook nog nat. Ik ruik dat mijn waterdichte schoenen bij het chemisch afval kunnen. Wat ik met de hand kan wassen, was ik maar de schoenen wassen gaat echt niet lukken. Die moeten uitdampen en ik vrees dat dat nog heel lang gaat duren. Mijn slaapzak hangt voor het open raam. Heb mijn spullen te drogen op de radiator gelegd en ik douch. Er komt wat geur van me af maar het lucht enorm op om frisgewassen rond te lopen. Ik drink een biertje in de bar en maak me op om te gaan slapen. Ik ben moe en toch weer niet. Het is alleen al erg fijn om in bed te liggen. Het is tijd om te gaan slapen. Mario Penzen (278)Montane Spine Challenger Retired Hebden (CP1) 18:33:44 Tracked 15 Jan 2017 02:31:59 70% Checkpoints Time Split Start Sat 07:58:15 Snake Pass Sat 11:37:03 3:38 TorsideSat 13:41:41 2:04 Wessenden Sat 17:18:50 3:37 Harrop DaleS 19:03:40 1:44 M62 Sat 20:38:30 1:34 Charlestown Sun 00:57:08 4:18 Hebden (CP1)Sun 02:31:59 1:34 Oakworth Gargrave Malham Cam Road Finish Maandag 17 januari 2017 Het is de dag na de wedstrijd. Ik heb slecht geslapen. Ik kan op geen enkele zijde goed liggen. Op mijn zij doen mijn spieren pijn en op mijn rug doen de blaren op mijn hakken pijn. Ik ben dus vroeg wakker en ga beginnen met foto’s en filmpjes uitzoeken. Er zitten verschillende leuke tussen. Vooral de groepsfoto op Mill Hill vind ik de sfeer typeren. De baard gaat eraf en dat is een hele klus. Na zeker 20 minuten ploeteren “heb ik mijn gezicht weer terug”. Ik ontbijt met een full English breakfast en pak daarna de eerste spullen in. Het gaat allemaal niet gemakkelijk want ik ben nogal stijf. Ik ga wandelen en denk na over wat ik eraan had kunnen doen om uitvallen te voorkomen. Het enige dat ik kan bedenken is dat mijn schoenen te goed waterdicht zijn en er dus ook geen vocht uit kan. De warmte van mijn voeten zorgt voor condens en dan wordt uiteindelijk alles nat. Mijn voeten dus ook en dat verklaart waarom mijn voeten eruitzien alsof ze lang in bad hebben gezeten. Ik bedenk me dat het bijtijds wisselen van mijn sokken had kunnen helpen. De droge sokken hadden dan weer vocht kunnen opnemen en dat had misschien de blaren kunnen voorkomen. Ik heb echt nooit aan mijn reserve sokken gedacht en dus ook niet aan het wisselen. Ik weet niet of het echt had gewerkt, maar het was de moeite waard geweest. De wandeling is leuk. Ik loop naar het startbord van de Pennineway en volg daarna een ander pad. Zo kom ik weer in de weilanden uit en loop tussen de schapen. Het is hier zo ruig dat het mooi is. Het is inmiddels vijf uur en ik zit in het restaurant. Ik wacht op mijn Fish and chips. Ik wil in stijl afsluiten. Tenslotte….Het was een prachtig avontuur. Ik heb er van genoten en ik baal er van dat ik de finish niet heb gehaald. De sfeer is die van verbroedering. Met totaal onbekenden heb je een geweldige tijd. Deze wedstrijd doe ik niet nog een keer. Niet vanwege de kou maar vanwege de korte tijd met daglicht. Het is van 16.00 tot 08.00 uur donker. Ik hou ervan om te genieten van mijn omgeving. Het is een wedstrijd maar ik ben ook toerist. In mijn hoofd maak ik plannen voor deelname aan de zomer editie van de Spine. Wanneer, dat weet ik nog niet maar mijzelf kennende zal het geen jaren duren… Lessons learned en top tips (ook van het trainingsweekend) De Wim hof methode (de ademhalingsoefening en koud douchen) werkt voor mij. Het heeft mij absoluut geholpen tegen de kou. Bij koude veel eten helpt. Door vaak te eten (ook al was het maar een beetje) blijft je kachel branden. Maak een eetplan en houd je eraan. Drink bewust vaak. De koude onderdrukt de drang om te drinken en ongemerkt droog je uit. Neopreen isoleert echt goed. Mijn water in de drinkflessen bleef op temperatuur. De neopreen windkappen op mijn wandelstokken werken echt goed. Het is mijn “top tip”. Goede kleding is alles. Mijn Berghaus jas was heel erg duur, maar wat een prachtige koop. Plan geen hotel voor de weg terug. Mocht je uitvallen, dan kun je zelf nog bepalen welke plaats op jouw route ligt en neem daar dan een hotel. Neem deel aan het trainingsweekend. Het gaf veel nieuwe inzichten. Test de batterijen uit in de omstandigheden waar je ze gaat gebruiken. Ik bedacht later dat ik mijn gps-systeem met deze batterijen in de vriezer had moeten leggen en dan bekijken hoe lang ze het volhouden. Het had mij de helft aan batterijen gescheeld. Kniebeschermers zijn essentieel. Je valt regelmatig. Verschillende paar handschoenen zijn nodig. Je moet de temperatuur van je handen kunnen regelen. Ik zou de volgende keer weer een warme maaltijd meenemen, maar nu niet zelf verwarmend maar een droge maaltijd waar je warm water aan moet toevoegen. Dat warme water zou ik op een mini-checkpoint vragen. Scheelt in gewicht en dan heb je een heel goede maaltijd. Alles dat je eet in aparte zip Lock zakken verpakken. Werkt perfect en weegt niets. Neem een warme set mee om in te kunnen wandelen in het tweede deel van de race want in het tweede deel (dus na CP1) ga je gegarandeerd langzamer. Koop de A-Z van de Pennineway. Is bijna nergens meer te krijgen maar via Amazon nog wel. Kleur route vooraf in met blauwe stift. Geel is niet te zien onder kunstlicht. Te langzaam gaan zorgt voor afkoeling. Te snel gaan zorgt voor transpiratie Kijk toch naar waterdichte schoenen maar dan die met een professioneel membraam. Dus geen vocht erin maar wel eruit. Neem veel paar dunne onderhandschoenen mee. Zo kun je vaak wisselen en heb je droge handen als het echt nodig is. Kijk bij Decathlon. Tips van lopers die vaker hebben gelopen: 1. Het is geen race 2. Denk niet aan de finish maar aan de volgende stop 3. Als je eten ziet, eet. Als je aan eten denkt, eet! 4. Blijf warm. Trek je niets aan van een ander. Maak een eigen plan 5. Manage je slaap. Maak vooraf een slaapplan 6. Zorg voor je voeten. Neem spullen mee om tussentijds tape te wisselen. Als er een teiltje water staat, gebruik het. 7. Isoleer de drinkflessen want het water bevriest. Als je een blaas (Camelback) gebruikt, isoleer de slang over de schouder en blaas terug als je water hebt gedronken. 8. Finish Gebruik een gps systeem met knoppen want die kun je ook met dikke handschoenen bedienen. Zorg er voor dat alles een vaste plek heeft. Maak routines waardoor je alles letterlijk blind kunt vinden Doe je slaapzak en slaapmat vooraf in de bivybag Neem een musketonhaak en maak daar alles aan vast, want alles waait weg. Als je stopt met lopen, kleed je meteen warm aan. Je koelt anders snel af. Neem twee lege plastic zakken mee om je schoenen in te doen en om je schoenen te dragen als je een kroeg in gaat. Neem een kleine metalen fles mee om water in te doen. Een plastic fles springt open als het water bevriest. Doe water de avond ervoor in een pan. Als het dan bevriest kun je het meteen koken Zoek op kleding van Brynje voor onderkleding. Vervang de schoenzool door vibram zigamma zool. De enige zool die maximale grip biedt op de gladde platte stenen in de moerassen. De schoenmaker in Bennekom heeft dat perfect voor mij gedaan. Neem neopreen overschoenen voor fietsers en plak die rondom de schoen. Heeft dezelfde schoenmaker voor mij gedaan. Gebruik speedlaces (veters). Gebruik oude neopreen kniebeschermers of koop een oud duikpak, pas ze aan en draag ze rond je schenen tegen de sneeuw Gebruik Sudocreme or lanoline om vocht van de voet af te voeren. Monitor je lichamelijke en geestelijke conditie Maak een plan voor het checkpoint Neem een slaapmasker en oordoppen want het checkpoint is altijd te druk. Label alle spullen Lessons learned and top tips (also of the training weekend) The Wim Hoff method (breathing exercise and cold showers) works for me. It has definitely helped me getting used to the cold. Frequent eating (even if only a little) helps you to keep warm. Make an eating plan and stick to it. Drink often conscious. The cold suppresses the urge to drink and unnoticed you dry out. Neoprene insulates really well. My water in the water bottles kept on temperature. The neoprene windscreens on my sticks work really well. It's my "top tip". Good clothing is all. My Berghaus jacket was really expensive, but what a wonderful buy. Take part in the trainingweekend. It gave a lot of new insights.Test the batteries in the circumstances in which you start using them. I realized later that I had to put my GPS system in the freezer with the batteries and then see how long they keep it up. It would have saved me half the weight. Knee pads are essential. You fall regularly. Several pairs of gloves are needed. You should be able to control the temperature of your hands. I would use a hot meal next time, but not self-warming, but a dry meal where you need to add hot water to. That warm water, I would ask for at a mini checkpoint. Saves weight and you still have a very good meal. pack everything you eat in separate zip lock bags. Worked perfectly and weighs nothing. Take a warmer set of clothes for the second part of the race (after CP1). You move slower guaranteed. Buy the A-Z of the Pennine Way. Is almost sold out everywhere. You can buy it at Amazon. Color the route in advance with a blue marker. Yellow is not visible under artificial light. Go Too slow ensures cooling. going too fast creates perspiration. Use waterproof shoes but with a professional membrane. So the sweat goes out and no water gets in. Take lots of pairs of thin gloves under. So you can often change and you have dry hands when it's really needed. Tips from runners who have run more often: 1. It is not a race! 2. Do not think of the finish, but think of the next stop 3. If you see food, eat. When you think of eating, eat! 4. Keep warm. Never mind what another does. Make your own plan 5. Manage your sleep. Draw a sleep plan 6. Take care of your feet. Bring stuff to exchange tape. If there is a basin of water, use it. 7. Finish Use a GPS system with buttons for which you can also use with thick gloves. Make sure everything has a permanent place. Create routines so you can find everything literally blind Put your sleeping bag and sleeping mat beforehand in the bivybag If you stop walking, get dressed warm immediately. Otherwise you cool off quickly. Take two empty plastic bags along to wear over your shoes, when you go into a pub. Take a small metal bottle for water. A plastic bottle pops open if the water freezes. Put water the night before in a pan. If it freezes, you can boil it Search for Brynje for undergarments Replace the shoe sole by zigamma vibram sole. The only sole that provides maximum grip on the smooth flat stones in the swamps. Use speedlaces Use old neoprene kneepads or buy an old diving suit, wear them around your shins against the snow Use Sudocreme or lanolin to drain moisture from the foot Monitor your physical and mental condition Make a plan for the checkpoint Take a sleep mask and earplugs because the checkpoint is always too busy. Label all belongings

I

Spine Challenger 2017